Πέτυχε το άπιαστο, για τους περισσότερους, άριστα της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης: 19.714 μόρια για να γίνει αυτό που ονειρεύεται από παιδί. Γιατρός. Η 18χρονη Ελένη Μάνθου μακριά από τα κλισέ και έχει συνειδητοποιήσει τι κατάφερε και είναι ενθουσιασμένη με το αποτέλεσμα του φετινού άθλου και κυρίως δεν ακυρώνει την προετοιμασία και το πρόγραμμα της. Εννοείται ότι στερήθηκε κάποιες από τις μικρές καθημερινές χαρές ενός κοριτσιού, όπως όλα τα άλλα, σίγουρα δεν υπάρχουν αυτά τα "και τις βόλτες μου τις πήγα και τις τρέλες μου τις έκανα και πέρασα". Όπως εξηγεί, όμως, πίσω από την επιτυχία υπήρχε πρόγραμμα και ψυχραιμία.
"Ξυπνούσα στις 7.30, πήγαινα σχολείο, έφευγα στις 15.30. Μικρή στάση στο σπίτι, καθημερινά 2 ώρες φροντιστήριο και μετά ακριβώς 4 ώρες διάβασμα το βράδυ. Μέχρι τις 23.00", λέει, αποκαλύπτοντας ότι μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι είχε ξεκινήσει να προετοιμάζεται γι' αυτό που ήθελε να γίνει μια ζωή. Σ' αυτό, βέβαια, βοήθησε και το κολέγιο, στο οποίο φοιτούσε. "Από το Anatolia η βοήθεια ήταν μεγάλη", λέει, χωρίς να ισχυρίζεται ότι δεν έβγαλε κάποια πράγματα από τη ζωή της, για να μείνει συγκεντρωμένη στον στόχο.
Ξυπνούσα στις 7.30, πήγαινα σχολείο, έφευγα στις 15.30. Μικρή στάση στο σπίτι, καθημερινά 2 ώρες φροντιστήριο και μετά ακριβώς 4 ώρες διάβασμα το βράδυ. Μέχρι τις 23.00
"Ο χορός ήταν το ένα, το τένις ήταν το άλλο. Όμως, κάθε Σάββατο βράδυ έβγαινα με τις φίλες μου. Και εννοείται πως υπήρξαν και μέρες που βγήκα εκτός προγράμματος ή αποσυντονίστηκα. Τα social; Όχι, δεν τα έκοψα. Δεν ασχολούμαι φανατικά, αλλά δεν έκοψα το Facebook. Το είχα κανονικά από πριν και -ναι - είναι αλήθεια ότι μπορεί να σε βγάλει εκτός προγράμματος, αλλά δεν διέκοψα κάτι μαχαίρι", λέει.
Στη σελίδα της στο Facebook, παιχνίδια και έξοδοι με φίλους, εκείνη ως σημαιοφόρος, σε κρύες μέρες του χειμώνα, σε επιτραπέζια και πλάκες, όχι πολλά λόγια, όχι φλυαρίες και ακκισμοί, όχι ύφος και πόζα, ένα παιδί της ηλικίας της, αισιόδοξο και συγκεντρωμένο, με χαρές και τραγούδια και "quotes of the day", μελαγχολίες και μικροπροβλήματα, που όμως δεν βγάζουν κάποιον εκτός στόχου.
Σκέφτεται ήδη για μεταπτυχιακές σπουδές, δεν έχει αποφασίσει ακόμη σε ποια ειδικότητα θα αφοσιωθεί, "θέλω να τα δω πρώτα όλα", λέει και φυσικά για την αγάπη και την κλίση της στο επάγγελμα, -το οποίο, συγνώμη, αλλά το θεωρεί το σημαντικότερο απ' όλα τα επαγγέλματα γιατί κρύβει την προσφορά προς τον άνθρωπο- ευθύνεται εν μέρει και η μητέρα της, η οποία είναι ενδοκρινολόγος και ο άνθρωπος που ενέπνευσε την Ελένη στην προσπάθεια της.
Ξέρει ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και δεν το κρύβει ότι αν δεν περνούσε προσανατολιζόταν προς τις σπουδές στο εξωτερικό. Και φυσικά γνωρίζει τις ιστορίες ανθρώπων, που ακριβώς όπως εκείνη, πέρασαν πρώτοι σε κάποια δύσκολη σχολή, για να γίνουν κάτι άλλο μετά, κάτι πολύ μακριά από το αρχικό όνειρο και τον στόχο τους.
"Ποτέ δεν θα μπορούμε να ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον. Θα προσπαθήσω όσο μπορώ. Άλλωστε, είναι αυτό που ήθελα μια ζωή:να γίνω γιατρός για να προσφέρω στους ανθρώπους. Ναι, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες εκτός από τις επιθυμίες μας, η τύχη, οι καταστάσεις. Και πολλοί περιμένουν πολλά. Το θέμα είναι τι περιμένεις εσύ από τον εαυτό σου και τι θες από τη ζωή".
Στο "σήμερα" είναι ενθουσιασμένη, χαρούμενη, θυμάται το άγχος που έζησε μέσα στις διακοπές, εκεί που για λίγο σκέφτηκε ότι μπορεί να μην περάσει. Το αύριο, όντως, κανείς δεν το ξέρει, αλλά για κάποιους αρκεί να φανταστούν πού θέλουν να φτάσουν για να καταφέρουν περισσότερα κι απ' όσα αρχικά ονειρεύτηκαν.
σχόλια