-Είσαι από αυτούς που θα κάθονταν να δουν τη συνέντευξη Παπακωνσταντίνου ό,τι και να γινόταν;
Βέβαια! Άλλωστε, για μια αδρεναλίνη ζούμε όλοι, κι αν είναι και τηλεοπτική τόσο το καλύτερο. Την είδα σε ένα σπίτι που γιόρταζε τον Γιάννη του, κλεισμένη στο σκοτεινό δωμάτιο, εκεί που άφηναν τα παλτό. Η καλύτερη παρέα. Θα το ξανακάνω.
-Σε τσάντισε;
Δεν με τσάντισε. Με στενοχώρησε, όπως με στενοχωρεί κι ο εαυτός μου κάθε φορά που επιχειρεί να γραπωθεί από τη μισή αλήθεια. Αν με τσάντισε κάτι, είναι αυτή η ιστορία με το πρωτόκολλο. Από τη μικρή μου θητεία στο Δημόσιο, ξέρω ότι πρωτοκολλούνται μόνο τα δημόσια έγγραφα και όχι τα ραβασάκια εσωτερικής πληροφόρησης, όπως αυτό. Από τη μεγάλη μου θητεία στα σίριαλ μυστηρίου και δράσης, ξέρω επίσης ότι μια τέτοια πολύτιμη πληροφορία δεν μπαίνει ποτέ στο συρτάρι, αλλά πηγαίνει κατευθείαν στα «προς ενέργεια», χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της γραφειοκρατίας.
-Σε έπεισε όμως;
Δεν με έπεισε. Το μόνο πειστικό εκείνο το βράδυ ήταν ο τρόμος του Γιώργου Παπακωνσταντίνου απέναντι σε συνέπειες που δεν είχε υπολογίσει καθώς και η βιρτουοζιτέ με την οποία η Έλλη Στάη έκανε τη δουλειά της, χωρίς να ξεπέσει ούτε στιγμή στην «πρωτόλεια» εμπάθεια της βουλευτού Κωνσταντοπούλου.
-Υπάρχουν πολιτικά μηνύματα;
Εξαρτάται από τον παραλήπτη. Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που αγωνιούν για τον εξορθολογισμό και τη διαφάνεια είναι περισσότεροι.
-Θα αθωωθεί ποτέ από την αδέκαστη ελληνική κοινωνία;
Το αίσθημα δικαίου στην Ελλάδα είναι ταυτισμένο με την τιμωρία και την εκδίκηση και σπανίως με την αθώωση. Καιγόμαστε να καταδικάσουμε, σπανίως όμως θυμόμαστε να αποκαταστήσουμε τα θύματα της κακοδικίας μας. Απ' αυτή την άποψη, είναι χίλιες φορές καλύτερα να είσαι ένοχος, αλλιώς θα σε φάει το μαράζι.
σχόλια