Τα ρούχα της έχουν πάντα μια ιστορία να αφηγηθούν. Μια ιστορία επώνυμη, όπως το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα ή τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ. Η Χριστίνα Μαθέα, που όταν τη ρωτάνε τι δουλειά κάνει απαντάει «με κάποιο τρόπο με έχουν αναγκάσει να δηλώνω σχεδιάστρια ρούχων», έχει ξεκάθαρη και μάλλον αιρετική άποψη για τη μόδα και τη χρήση του ρούχου. Ποντάρει στη λογική του παραμυθιού με ό,τι αυτή φέρει σε έναν κλάδο προφανώς βιομηχανοποιημένο και μαζικό: «Δεν με ενοχλεί ο σουρεαλισμός που έχουν τα παραμύθια, αντίθετα μου αρέσει να υφίσταται στην πραγματικότητά μας, στην εμφάνισή μας. Τα ρούχα επηρεάζουν τον τρόπο που κινείσαι, που κάθεσαι, που μιλάς» λέει η Χριστίνα, επιμένοντας ότι θέλει να κάνει ρούχα ζωντανά, με τα οποία μπορείς να κυκλοφορείς στο δρόμο. Ρούχα που δεν είναι προορισμένα για τη σκηνή, αν και προφανώς έχουν έντονη θεατρικότητα. Άλλωστε οι βασικές της σπουδές είναι στο θέατρο και έχει κάνει αρκετές εκθέσεις-performances, που συνδυάζουν τη μόδα με το θέατρο.
Η σχέση αυτή είναι προφανής όταν βλέπει κανείς το κοστούμι που έφτιαξε για την παράσταση Λα Πουπέ, που σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί η Αννα Κοκκίνου στο θέατρο Σφενδόνη. Οι συμπτώσεις ήταν μοιραίες, αφού το μαγαζί της Χριστίνας ονομάζεται Poupée. «Έψαχνα ονόματα στο λεξικό και μου άρεσε το Poupée, κυρίως εξαιτίας της επανάληψης του "π"». Λάτρεψε το χρώμα του φορέματος που δημιούργησε για την ηρωίδα της παράστασης (μοδίστρα ρούχων για κούκλες) και προσπάθησε αρκετά για να δημιουργήσει ένα ρούχο κομψό σε σχέση με τον όγκο του. Τελικά τα κατάφερε, οι θετικές αντιδράσεις δεν άργησαν να έρθουν, μαζί με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρανόηση: «Έρχονται και μου ζητούν να φτιάξω ρούχα για τις κούκλες τους. Προφανώς νόμιζαν ότι εγώ είμαι η ηρωίδα του έργου. Και εγώ το κάνω, φτιάχνω ρούχα για τις κούκλες τους». Άλλωστε, στο Poupée έφτιαχνε ρούχα για μικρές κούκλες καρφίτσες - τώρα επεκτάθηκε και σε παλιές αγαπημένες κούκλες που ανακαλύπτουν οι πελάτες της.
Οι δημιουργίες της θα αφηγούνται πάντα ιστορίες «γι' αυτό ράβω και φράσεις πάνω στα ρούχα, όχι βέβαια με τη λογική του μότο». Στις επόμενες κολεξιόν της θέλει να αφηγηθεί την ιστορία από το βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου Ο λύκος και η Κασσάνδρα, αλλά και της Λιλιπούπολης. Είναι προφανές ότι ο ρομαντισμός κυριαρχεί στα ρούχα της. Στην αρχή την ενοχλούσε όταν της το έλεγαν, επειδή πολλοί τον ταυτίζουν με το ροζ και τα λουλουδάκια. «Όμως πια το δέχομαι. Ο ρομαντισμός για μένα είναι η διαφυγή προς το ιδανικό, είναι μια ουσιαστική ανάγκη». Την ενδιαφέρει επίσης να υπάρχει ερωτισμός στα ρούχα της «χωρίς να είναι αποκαλυπτικά. Αποκρυπτικά θέλω να είναι, να δουλεύει η φαντασία».
σχόλια