Είμαι ένας από τα εκατομμύρια του κόσμου που έπεσε γοητευμένος στο κρεβάτι τους βάζοντας το βινύλιο του «West end girls» στο πικάπ, ένα πρωί του Ιουνίου του 1984. Έμενα σε ένα τριώροφο κτίριο δίπλα στο κατάστημα της ΔΕΗ στον τότε Κηφισό, που κυλούσε στην Κολοκυνθού, κι έβλεπα απ' το παράθυρό μου τα καλώδια και το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής. Η Μιράντα δεν είχε σκοτωθεί, περίμενε το «The queen is dead» των Smiths το επόμενο καλοκαίρι. Είχα στα χέρια μου αυτούς τους δύο τύπους στο εξώφυλλο που έμοιαζαν σαν ξώφαλτσα μανεκέν που έπαιζαν hip hop και ξανάφερναν στη μνήμη μου μια ντίσκο που νόμιζα ότι είχε πεθάνει μετά το λύκειο. Έκλεινα τα μάτια μου και θυμόμουνα τα κόκκινα χοντροτάκουνα και τη φαρδιά μου κίτρινη καμπάνα στο γυμνάσιο να κυματίζει στο ρυθμό του «Get down tonight».
Αγάπησα αμέσως τους Ρet Shop Boys, ένιωθα συγγενής, ήταν μια προέκταση από την προηγούμενη δεκαετία του '70, που το καλοκαίρι του ‘84 βυθιζόταν μέσα στο σκοτάδι του new wave, του electrobeat, τα τραγούδια τους ήταν σαν ηλιαχτίδες και σκόρπιζαν λίγη χαρά τότε. Η δεκαετία του ‘80 ήταν η πιο σκοτεινή δεκαετία. Η μόδα ήταν σαν νεκροθάφτης, το άκρως αντίθετο από την προηγούμενη. Μέσα εκεί είχαν πέσει και οι Pet Shop Boys φτιάχνοντας κορυφαίους ύμνους , κάνοντας τα σώματά μας να ξεσηκώνονται, να μας δίνουν παλμό μέσα από τα walkman, να μας θυμίζουν τους φίλους που χάνονταν ο ένας μετά τον άλλον, να υπογραμμίζουν τη νέα αστική συμπεριφορά και μέσα από το γιάπικο στυλ τους, κάποιες φορές, να σατιρίζουν το συντηρητισμό, το ρατσισμό και να δημιουργούν ντίσκο γαλαξίες πάνω απ' τα κεφάλια μας.
ΟChrisδεν σπαζοκεφαλιάζει
Με το χρόνο διαμόρφωσαν το στυλ τους και επέβαλαν μέσα από τα άλμπουμ τους έναν pop μινιμαλισμό που θύμιζε προεκτάσεις από το factory του Άντι Γουόρχολ. Σαν να μη μπόρεσαν να ζήσουν έξω από το στυλ, σαν να τους κυνηγά πάντα η ίδια τους η εικόνα. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια χαλάρωσαν και αυτό τους έκανε πολύ καλό, μιας και οι εποχές άλλαξαν. Όπως και η Μαντόνα και άλλοι pop καλλιτέχνες, δημιούργησαν έντονες εικόνες, ένα image και στυλ στο πέρασμα των χρόνων με αποτέλεσμα τα τραγούδια τους να θυμίζουν πολύ έντονα τις εποχές μέσα από την pop μουσική. Χωρίς να ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ «Yes» και κάποιοι φίλοι με έπεισαν να κάνω μια μίνι συνέντευξη με τον Chris Lowe. Έχω σταματήσει να τα κάνω αυτά και, χωρίς να το καταλάβω, ένα πρωί βρέθηκα να μιλάω μαζί του. Κατεβαίνοντας την Αρεοπαγίτου για να φτάσω στο σπίτι του Βάιου, συνάντησα ένα φίλο μου που μου είπε πως ένας κοινός φίλος πριν δύο βράδια είχε πεθάνει από ισχυρή δόση ναρκωτικών. Μου ήρθε ο στίχος από το «Beautiful people» που λέει «I wanna live like beautiful people, give like beautiful people...» και σκέφτηκα το σκυλί του φίλου μου να είναι ορφανό στο άδειο σπίτι. Μετά από μισή ώρα μιλούσα με μία βεντούζα, γράφοντας τη φωνή του Chris στο κασετοφωνάκι. Προφανώς, είχε κάτσει σε μια πολυθρόνα στο διαμέρισμά του στο Λονδίνο δίνοντας μίνι συνεντεύξεις στη σειρά, μιλώντας με διάφορους δημοσιογράφους πριν από μένα. Προσπάθησα με κάποιες ερωτήσεις να του τραβήξω το ενδιαφέρον για κάποια ζητήματα πέρα από τη μουσική, αλλά στη δεύτερη ερώτηση κατάλαβα ότι είχε μια διάθεση να μείνει στα στερεότυπα και στα κλισέ που είναι γρήγορα και εύκολα να απαντηθούν, χωρίς να σπαζοκεφαλιάσει. Σεβάστηκα την επιθυμία του κι έτσι έκανα μια μικρή, στερεοτυπική, ανούσια συζήτηση μαζί του, γιατί το είχα υποσχεθεί στους φίλους μου.
Αγάπη σε έναν υλιστικό κόσμο
Τον ρώτησα αν ο κόσμος είναι έτοιμος να δεχτεί την αγάπη μέσα του πραγματικά, σαν ένα αληθινό γεγονός, ή αν απλά η αγάπη γύρω μας είναι ένα ουτοπικό ζήτημα. Μου απάντησε πως και αυτός ο ίδιος ψάχνει την αγάπη, όπως όλος ο κόσμος, και πως το «Love etc» το έγραψαν για τον υλιστικό κόσμο, έτσι όπως διαγράφεται μέσα από το MTV, τα κανάλια της τηλεόρασης, τα περιοδικά ,το lifestyle γενικά. Μου είπε ότι ηχογράφησαν το άλμπουμ μέσα στο στούντιο κι ότι δεν είχαν κάποια προετοιμασία πριν και πως τους «κάθισε» κατά κάποιο τρόπο καλά. Είναι πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα και πιστεύουν ότι θα πάει καλά.
Είναι ένα πανέμορφο άλμπουμ, ένα comeback που θυμίζει τον παλιό καιρό των psb. Είναι στα καλύτερά τους. Αυτό φάνηκε και μέσα από τα λόγια του∙ μιλούσε με ενθουσιασμό για την ηχογράφηση, την παραγωγή του ήχου. Κάποια στιγμή, όταν τον πήγα λίγο πίσω στο χρόνο, μου είπε ότι ήταν φαν των Βeatles και πως μία μορφή που τον επηρέασε ήταν ο Άντι Γουόρχολ.
To «Yes» είναι ένα τυπικό psb αλμπουμ, με πολύ καλές στιγμές και highlights τα «Love etc», «Τhe way it used to be», «Μore than a dream», «Beautiful people», «Did you see me coming», με την πανέμορφη φωνή του Neil Tennant να κυματίζει μέσα στον ηχητικό, γυαλισμένο και δομημένο pop γαλαξία τους.
σχόλια