Στην απονομή του Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες πέρυσι τον Μάιο για την ταινία Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του, μεταξύ άλλων, ο Απίτσατπονγκ Ουερασεθάκουλ ευχαρίστησε τα πνεύματα και τα φαντάσματα της πατρίδας του. Η ταινία, βασισμένη στο βιβλίο ενός μοναχού για έναν άντρα που μέσα από τον διαλογισμό μπορούσε να θυμάται προηγούμενα περάσματά του από τη Γη ως βουβάλι, πνεύμα, άνθρωπος, αγελάδα και ούτως καθεξής, είναι μέρος του περίφημου Primitive Ρroject του. Ο Ταϊλανδός κινηματογραφιστής έχει συμπεριλάβει σ' αυτό installations, φωτογραφίες, video art, αυτή την ταινία και κάποιες επόμενες. Ένα work in progress που θα απασχολήσει για αρκετά χρόνια τους θαυμαστές του Τζο, όπως προτιμάει να τον αποκαλούν οι φίλοι του. Παρών στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για ένα τιμητικό αφιέρωμα στο σύνολο του έργου του χάρη στις «Ημέρες Ανεξαρτησίας», μίλησε εκτενώς για τα ερεθίσματά του, τη ζούγκλα, τους γιατρούς γονείς του, τα πνεύματα και τον κινηματογράφο ως εμπειρία.
Σε μια εποχή που κυριαρχεί ο αθεϊσμός και αμφισβητείται οτιδήποτε μεταφυσικό, εσείς με τον «Θείο Μπούνμι» προσπαθείτε να εικονογραφήσετε τον άυλο κόσμο...
Νομίζω ότι μπορεί κανείς να δει ανάλογα φιλμ από πολλές χώρες της Ευρώπης. Πάντως, δεν την αντιμετωπίζω ως μια ταινία γύρω από τη θρησκεία. Πολλοί νομίζουν ότι είναι βουδιστική, αλλά δεν είναι. Είναι ένα έργο υποκειμενικής οπτικής. Συγκεντρώνει πολλές από τις μνήμες που έχω ως παιδί από ένα νοσοκομείο στη βορειοανατολική Ταϊλάνδη όπου εργάζονταν οι γονείς μου, μια πολύ δύσκολη περιοχή να μεγαλώνεις, καθώς είναι έντονα φορτισμένη πολιτικά από τις διώξεις και τις δολοφονίες των κομμουνιστών, αλλά και αναφορές στα παλιού τύπου κόμικ τα οποία διάβαζα τότε και στις ταινίες που έβλεπα στην τηλεόραση. Οπότε δεν μπορώ να βάλω ετικέτες. Πάνω απ' όλα, η ταινία είμαι εγώ.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας;
Ίσως ως ένα υβρίδιο. Νομίζω αυτή είναι η σωστή λέξη.
Εξακολουθείτε να βλέπετε τον κινηματογράφο που βλέπατε μικρός; Βλέπετε mainstream αμερικανικές ταινίες;
Φυσικά! Τις λατρεύω τις χολιγουντιανές ταινίες, ειδικά τις ταινίες καταστροφής με τα πολλά ειδικά εφέ.
Αλήθεια; Δεν προτιμάτε τα ψυχολογικά δράματα;
Όλα μου αρέσουν. Το Χόλιγουντ είναι εξπέρ στον συμβιβασμό με την αγορά. Οφείλεις να το θαυμάσεις αυτό.
Εσείς νιώθετε ότι συμβιβαστήκατε με τον «Θείο Μπούνμι»; Σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες σας, είναι πιο κατανοητή ίσως...
Αυτό πιστεύουν και οι παραγωγοί μου. Ότι είναι η πιο προσιτή ταινία που έχω κάνει. Αλλά δεν μπορώ να κρίνω την ταινία μου ο ίδιος. Εγώ νομίζω ότι απλά κάνω πάντα την ίδια ταινία.
Δεν κατηγοριοποιείτε τη δουλειά σας;
Φυσικά, αλλά όσον αφορά το πόσο προσιτό είναι ένα φιλμ και πόσο εμπορικό και mainstream, αυτό δεν το ξέρω. Εγώ κάνω ταινίες για μένα.
Οπότε, δεν σκεφτήκατε «ας κάνω κι ένα τέτοιου τύπου φιλμ, να είναι πιο κατανοητό στο ευρύ κοινό»;
Ίσως να πω «ας κάνω αυτό το φιλμ πιο πολιτικοποιημένο». Αλλά δεν μπορώ να ξέρω πώς θα το κρίνει το κοινό.
Πώς αντέδρασε το κοινό στην Ταϊλάνδη όταν βγήκε ο «Θείος Μπούνμι» στις αίθουσες;
Πολύ θετικά. Το προγραμματίσαμε για δύο εβδομάδες, και μάλιστα σε multiplex, και παίχτηκε για έξι.
Πώς αποφασίζετε ποιο θα είναι το επόμενο σχέδιό σας;
Είναι μια φυσιολογική διεργασία. Πάω σε ένα μέρος, μιλάω με τους ανθρώπους, κοιτάζω. Ταξιδεύω συχνά με το συνεργείο μου και συζητάμε μαζί τις ιδέες μας.
Δεν έχετε πρόβλημα να συνδυάζετε ζώα με ανθρώπους. Όπως στην ερωτική σκηνή της πριγκίπισσας με το ψάρι, που είτε σοκάρει είτε προξενεί γέλιο.
Μέσα στην ταινία έχω εντάξει πολλά διαφορετικά είδη κινηματογράφου. Ένα από αυτά είναι οι παλιές δραματικές ταινίες εποχής με πριγκιπόπουλα που μπορείς να δεις ακόμα στην τηλεόραση. Στη συγκεκριμένη σκηνή απλώς πρόσθεσα την ιδέα της ερωτικής περίπτυξης, ώστε να δείξω την πριγκίπισσα πιο ευτυχισμένη (γέλια).
Ποιο θα ήταν το ιδανικό μέρος όπου θα θέλατε να παίζονται τα φιλμ σας; Μια γκαλερί, μια κινηματογραφική αίθουσα ή το ίντερνετ;
Έχω κάνει διαφορετικών ειδών φιλμ. Κάποια μπορεί να τα δει κανείς στο ίντερνετ και άλλα στις αίθουσες. Όταν υπογράφεις συμβόλαιο με μια εταιρεία παραγωγής πρέπει να σχεδιάσεις την ταινία σου έτσι ώστε να μην ξεπερνάει τις δύο ώρες και να προορίζεται για κανονικό κινηματογράφο με dolby system.
Αυτό δεν έχει αλλάξει τη σχέση σας με την τέχνη. Δεν μοιάζει να σας απασχολεί ένα αναγνωρίσιμο στυλ ως κινηματογραφιστή.
Έτσι είμαι. Έχω διαφορετικούς χρόνους. Ο κινηματογράφος είναι σαν τη ζωή. Η ζωή δεν λειτουργεί με έναν ρυθμό. Οπότε, κι εγώ έχω διαφορετικούς ρυθμούς. Το να επαναλαμβάνομαι δεν είναι κάτι που μου αρέσει. Πώς αλλάζει συνεχώς στυλ ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ, μια ρεαλιστικό, μια αφηρημένο; Είναι ελευθερία να μην περιορίζεις τον εαυτό σου σε έναν τύπο έκφρασης.
σχόλια