«Οι άνθρωποι έχουν ενδιαφέρον από τη στιγμή που κάτι δεν πάει καλά μαζί τους»

Φέτος ανεβάζετε τους Παραγωγούς. Πώς προέκυψε η ιδέα ;
Δεν ήταν δικιά μου ιδέα. Χρειάστηκε να δω την πρώτη ταινία για να μου αρέσει πολύ. Μετά είδα την παράσταση, γοητεύτηκα από τον Νathan Lane, μου άρεσε πάρα πολύ το όλο θέαμα και σκέφτηκα ότι καλό θα ‘ταν να γίνει όταν μου το πρότειναν. Δεν σου παρουσιάζονται εύκολα τέτοιες ευκαιρίες -είναι μια παραγωγή των 3.000.000 ευρώ, δεν ξέρω αν θα ξανακάνω κάτι τέτοιο- πού να 'χεις τέτοιες δυνατότητες.

Τόσο μεγάλη παραγωγή έχετε ξανακάνει;
Ναι, το Βίρα τις Άγκυρες, αλλά ήτανε στο Εθνικό Θέατρο - δεν είχες το άγχος του ταμείου.

Τώρα έχετε το άγχος του ταμείου;
Στις δικές μου παραστάσεις το ταμείο, τα εισιτήρια, δεν με αγχώνουν. Με αγχώνει πάρα πολύ το κοινό, δηλαδή δεν με νοιάζει, ας είναι γεμάτο το θέατρο κι ας μην έχω κανένα εισιτήριο - δεν μπορώ τις άδειες θέσεις. Αφού δεν ανεβάζω όλα τα έργα που θέλω, γιατί τρέμω στην ιδέα των άδειων θέσεων!

Το 'χετε ζήσει ως ηθοποιός όλο αυτό, γι' αυτό ίσως;
Πολλές φορές.

Είναι αποκαρδιωτικό;
Δεν είναι απλώς αποκαρδιωτικό. Θέλεις να πεθάνεις. Αισθάνεσαι παραπεταμένος, ότι «δεν αφορά κανέναν αυτό που λέω». Δεν το γλιτώνεις, αλλά να μην τυχαίνει συχνά.

Ήθελα να σας ρωτήσω για τους ηθοποιούς σας. Πολλοί είναι αυτό που λέμε «τηλεοπτικοί».
Σπάνια.

Πώς σπάνια; Τώρα κάνατε Κοκτώ με την Πέμυ Ζούνη και για πρωταγωνιστή σας διαλέξατε τον Παπακαλιάτη.
Η Ζούνη δεν είναι τηλεοπτική, κάνει ένα σίριαλ κάθε 6 χρόνια.

ΗΜήδεια που ανεβάσατε το καλοκαίρι δεν ήταν γεμάτη τηλεοπτικά πρόσωπα;
Ήταν η Ελισσάβετ η Κωνσταντινίδου, η οποία μια επιτυχία έχει κάνει στην τηλεόραση -δουλεύει 18-20 χρόνια και τώρα έκανε μια επιτυχία,- ως πρωταγωνίστρια έπαιζε και σε μας πριν. Στο Τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός και μετά στον Αθερίδη. Ο Χατζηπαναγιώτης ήταν μαζί μου στο θέατρο από το ‘81 μέχρι το ‘87. Το ότι μετά έγιναν γνωστοί στην τηλεόραση... ε, τι να κάνουμε...

Η Ζέτα Μακρυπούλια;
Ναι, αυτό ναι, ήταν η μόνη της οποίας η τηλεοπτική καριέρα έχει γίνει από το μόντελινγκ, από την τηλεόραση, και είναι ένα πολύ χαριτωμένο πλάσμα.

Λιγότερο εμπορικούς ηθοποιούς έχετε σκεφτεί να χρησιμοποιήσετε στις δουλειές σας;
ΣτηΜικρή μας πόλη ήταν μόνο άγνωστοι ηθοποιοί. Ξέρετε, εγώ δεν έχω καμία ντροπή να πάρω έναν τηλεοπτικό ηθοποιό ή έναν άνθρωπο από άλλο χώρο ή κάποιον ατόφιο από το θέατρο. Ίσα ίσα που αυτό μου αρέσει. Να ‘χω έναν άνθρωπο που κάνει μόνο θέατρο δίπλα σ' έναν άνθρωπο που κάνει μόνο τηλεόραση, δίπλα σ' ένα παιδί που τώρα βγαίνει, δίπλα σ' έναν παλιό ηθοποιό. Όλο αυτό το αλισβερίσι φτιάχνει αυτό που λέμε θίασο. Οι θίασοι μόνο με ανθρώπους μιας σχολής με πλήττουν αφάνταστα. Ξέρετε, όταν έκανα τον Ορέστηστην Επίδαυρο πήρα για πρωταγωνιστή τον Αργύρη Ξάφη, θα μπορούσα να πάρω ένα οποιοδήποτε αστέρι που θα φέρει κόσμο στην Επίδαυρο και πρωταγωνιστής ήταν ο Αργύρης Ξάφης, ένας άριστος ηθοποιός που δεν τον ήξερε κανείς, παρά μόνο οι άνθρωποι του Αμόρε - που γεμίζουν ασφυκτικά δύο θέατρα των 200 θέσεων και των 80 και όχι των 10.000. Έχω δουλέψει με τους πάντες. Η Ζέτα Μακρυπούλια μια χαρά ήταν στο ρόλο της καλόγριας που της έδωσα. Δεν την έβαλα να παίξει και την Έντα Γκάμπλερ!

Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι κάνετε πολλά έργα συγχρόνως. Τώρα ανεβάζετε τους Παραγωγούς, έγινε και πάλι αυτό με τον Κοκτώ, θα ξανανέβει η περσινή σας παράσταση Το τρέντι θα σφυρίξει τρεις φορές. Σας αρέσει αυτό; Σας γεμίζει;
Νομίζω πως έχω μια ουσιαστική έλλειψη και προσπαθώ να την καλύψω. Αυτό νομίζω.

Ποια έλλειψη είναι αυτή;
Ξέρω γω... Πάντως κάτι μου λείπει, για να τα κάνω όλα αυτά. Κάτι θέλω να γεμίσω.

Εκτός από τα θεατρικά έργα, σκηνοθετείτε τον Γιώργο Νταλάρα στο Παλλάς, θα σκηνοθετήσετε τη Μαρινέλλα και τον Ρέμο για δεύτερη χρονιά, γράφετε, έχετε εκδώσει και δύο βιβλία. Θέλω να πω, τι σας προσφέρει όλο αυτό;
Ναι... νομίζω ότι γεμίζω τη ζωή μου έτσι. Όταν καταλάβω ότι είναι λάθος, θα ‘ναι αργά. Ναι, δεν ακούγεται νόστιμο. Έχεις πολύ δίκιο.

Γιατί το κάνετε;
Έλα ντε. Για μια στιγμή είχα το άλλοθι ότι ίσως το κάνω για τα λεφτά. Μετά είδα ότι λεφτά δεν κατάφερα να ‘χω. Έχω ένα σπίτι 80 τετραγωνικών κι ένα αυτοκίνητο που δεν το οδηγώ. Αυτά είναι τα περιουσιακά μου στοιχεία. Δεν έχω τίποτα άλλο. Το κατάλαβα γιατί ακούω όλους που έχουν εξοχικά, αυτοκίνητα 4Χ4, φουσκωτά, ξεφούσκωτα, μεγάλα δικά τους σπίτια. Εγώ ένα ρημάδι γραφείο δεν έχω καταφέρει να φτιάξω. Άρα δεν τα κάνω για τα λεφτά. Γιατί σκατά τα κάνω; Κάτι, κάτι σκοτεινό και ανεκπλήρωτο υπάρχει μέσα μου και πρέπει να το γεμίζω με παραστάσεις και με ένα 24ωρο γεμάτο.

Μήπως αν δεν κάνετε χιλιάδες πράγματα σας πιάνει κατάθλιψη;
Nαι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό. Ίσως ότι αισθάνομαι χρήσιμος γιατί βαθιά μέσα μου νομίζω ότι... είμαι άχρηστος, κι εγώ και όλοι αυτοί που ασχολούμαστε με αυτά τα πράγματα, κι ίσως θέλω να αποδείξω πως «όχι, όχι εντάξει, κάτι κάνω».

Σας είδα και στην τηλεόραση, στην εκπομπή της Έλλης Στάη, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Εκεί πήγα; Αχ, ναι! Ε, μια φορά πήγα στην τηλεόραση, την αντιμετωπίζω όπως ο πατέρας μου το καφενείο: δηλαδή όταν είχε εκλογές, τότε το θυμότανε και πήγαινε κι ανακατευότανε για να μάθει και να πει τη γνώμη του, και πολύ μου άρεσε αυτό. Έτσι κι εγώ, όταν έχει εκλογές, θέλω να λέω τη γνώμη μου, να κάνω ένα καφενείο.

Βλέπετε τηλεόραση;
Όχι πολύ. Συχνά βλέπω για να γελάσω, κατουριέμαι στο γέλιο, ειδικά με τις σοβαρές εκπομπές. Ξέρετε, κάνω ένα παιχνίδι, την ώρα που μιλάνε μιλάω κι εγώ από τον καναπέ, συνεχίζοντας τη συζήτηση σοβαρά. Λέει ας πούμε «κινείται γύρω από τον άξονα..», «αααα... τριαξονικό το κόμμα σας. Τι λέτε;» προσθέτω. Οι πολιτικές κουβέντες είναι και οι πιο κωμικές - γιατί λένε όλοι αηδίες που έχουνε ξαναπεί, ξέρουν τα ψέματα, τους τα λένε... Γιατί, νομίζεις ότι εμένα δεν με κοροϊδεύω;

Μακάρι.
Τι μακάρι; Έτσι ζω.

Θέλω να πω, είναι σπουδαίο να μπορείς να γελάς με τον εαυτό σου. Δεν το ‘χουν όλοι.
Σπουδαίο ξεσπουδαίο, εγώ πάντα το 'χα, πάντα γελούσα με τον εαυτό μου. Ακόμα και την ώρα ενός δραματικού γεγονότος, το σκέφτομαι κωμικά και μου ‘ρχεται να βάλω τα γέλια. Είναι κάτι που είχε η μητέρα μου. Ξέρεις, οι τελευταίες τις λέξεις... Ήτανε σε λήθαργο κι εγώ είχα ανησυχήσει πάρα πολύ μέχρι να ‘ρθει το ασθενοφόρο, ήθελα να βγει από το λήθαργο. Της έλεγα «Μ' ακούς; Μ' ακούς; Έλα!!! Μ' ακούς; Εγώ είμαι!!!» και μια στιγμή συνέρχεται και μου λέει «Αλλοίμονο!!!».

Συγνώμη που γελάω.
Μα κι εγώ πέθανα στο γέλιο. Ήταν οι τελευταίες της λέξεις. Μετά δεν ξαναμίλησε. Αυτό, το ότι γέλαγε και η ίδια με την κατάστασή της, σαν να μου ‘λεγε «τι να ακούω παιδί μου, εγώ φεύγω», το κάνω κι εγώ, ακόμα και στις πιο άγριες στιγμές κάτι σκέφτομαι που με λυτρώνει, γιατί το σκέφτομαι από την κωμική πλευρά της αφήγησης.

Διάβασα κάπου ότι βλέπετε τη μητέρα σας στον ύπνο σας κάθε βράδυ.
Ναι, από τότε που έφυγε, αλλά δεν τη βλέπω άσχημα ούτε καλά. Τη βλέπω όπως είναι. Συνεχίζουμε τη ζωή μας κανονικά, αλλά δεν έχει τίποτα το αγριευτικό αυτό ούτε τίποτα το ειδυλλιακό. Φαντάσου το σαν τη ζωή, γιατί έχει όλα αυτά που έχει η ζωή, καυγάδες, γέλια, εντάσεις, σαν να συνεχίζεται μια ζωή. Φαίνεται, μόνο του το έκανε αυτό το μυαλό μου. Δεν μπορούσε να συνηθίσει την έλλειψη και τα φόρτωσε όλα στη νύχτα και το όνειρο και σου λέει «βγάλτε τα πέρα». Και τα βγάζουμε μια χαρά.

Πόσα χρόνια σας συμβαίνει αυτό;
Από τότε που έφυγε - τέσσερα χρόνια.

Έχετε σκεφτεί την ψυχανάλυση; Πιστεύετε στην ψυχανάλυση;
Όχι, πήγα μια φορά να κάνω κι έκανα μερικές συνεδρίες αναγκασμένος από τα πράγματα. Είχα μια ιστορία και δεν μπορούσα να θυμηθώ ένα γεγονός απ' αυτή την ιστορία. Έλεγα «ας μην το σκεφτώ, ας μην το σκεφτώ, ας μην το σκεφτώ» κι έφευγα. Λιποθυμούσα. Την πρώτη φορά έγινε δυο φορές, τη δεύτερη τρεις, μετά συνέχεια. Και μου είπανε «πρέπει να πας σ' έναν γιατρό». Με το που μου είπανε «σε περιμένει 5 η ώρα», εγώ έγινα καλά, δεν είχα κανένα πρόβλημα, δεν λιποθυμούσα, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα. Και σκέφτηκα «τώρα τι θα πω σε αυτό τον άνθρωπο;». Και πήγα εκεί κι άρχισα να λέω τη ζωή μου για να μην τον απογοητεύσω, λίγο μακιγιαρισμένη βέβαια, για να του αρέσω πιο πολύ, για να του κάνω τη χάρη πως κάτι έχω κι εγώ (χαχαχαχαχαχαχαχαχα). Και μετά από έξι συνεδρίες του ‘πα, φεύγω περιοδεία, θα έρθω μετά, και δεν ξαναπήγα.

Το κάνετε αυτό; Ωραιοποιείτε τις καταστάσεις;
Το αντίθετο, θα έλεγα απομυθοποιώ, αλλά εγώ είμαι και φύσιν διεστραμμένος. Με την απομυθοποίηση θέλγομαι περισσότερο κι ενώνομαι περισσότερο με τον άλλον παρά με τη μυθοποίηση. Βλέπω έναν άνθρωπο που η κίνησή του μπορεί να είναι ταπεινή. Αυτό, αντί να με απομακρύνει, κάπως με γοητεύει. Ύστερα, δεν αγαπάμε τους ανθρώπους επειδή είναι καλοί και αγαθοί. Τους αγαπάμε για λόγους άγνωστους. Κι όσο πιο άγνωστοι είναι οι λόγοι τόσο πιο βαθιά καταλαβαίνεις την έλξη.

Με τα χρόνια νομίζω πως ξεχνάμε και τους λόγους για τους οποίους τους αγαπήσαμε.
Δεν νομίζω πως ξέραμε ποτέ. Λες τώρα «αγαπάω την τάδε γιατί είναι καλό κορίτσι»; Τότε θα αγαπούσαμε όλα τα καλά κορίτσια και κανέναν από τα σκατοκόριτσα που έχουνε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Πες μου μία ηρωίδα που να ‘ναι καλό κορίτσι. Δεν υπάρχει! Και στη ζωή τα καλά παιδιά και τα καλά κορίτσια είναι βαρετά. Ενώ αν σου πέσει μια αλήτρα ή ένα ωραίο ξέκωλο εν τω μέσω της νυχτός ή ένας αλητάμπουρας, ε, δεν θα ‘χει πολύ πιο ενδιαφέρον από έναν απόφοιτο του Κολλεγίου ή μια που έβγαλε το Deree; Οι άνθρωποι έχουν ενδιαφέρον από τη στιγμή που κάτι δεν πάει καλά μαζί τους.

Μου 'πατε πριν πως όταν πήγατε στο σχολείο άλλαξε κάτι.
Ναι, πήγα σχολείο στον Πειραιά στην αρχή και μετά στην Αθήνα στο 2^ο γυμνάσιο. Δεν μ' άρεσε καθόλου το σχολείο. Με καταπίεζε πάρα πολύ. Ο τρόπος διδασκαλίας τότε ήταν πολύ διαφορετικός - ήτανε βάναυσος, σχεδόν αυταρχικός, ξυστά στο φασισμό. Δεν μ' άρεσε καθόλου, τα ενδιαφέροντά μου ήταν εντελώς διαφορετικά από των άλλων παιδιών και αυτό με έκανε να μην έχω πολλές φιλίες μέσα στο σχολείο. Όταν πήγα στη σχολή αισθάνθηκα άνθρωπος. Πιο πριν ήταν σαν να ήμουν σε στρατό. Δηλαδή ξύπναγε η μέρα και δεν ήθελα καθόλου - ειδικά στην εφηβεία δεν ήθελα τη ζωή μου. Όταν σκέφτομαι την εφηβεία, σκέφτομαι ένα γκρίζο πρωινό - έμενα Δροσοπούλου τότε, ήταν αλλιώς η Κυψέλη τότε, δεν είχε καμία σχέση. Μετά όλοι φύγαμε, άλλαξε η γειτονιά, σε έδιωχνε. Έγινε πια ένα γκέτο - δεν μ' αρέσει το γκέτο πουθενά. Μ' αρέσει εκεί που έχει τα πάντα -όλα τα δείγματα, όλες τις τάσεις- αυτό που σου ‘πα και πριν με το θέατρο. Θα ‘θελα οι ίδια οικογένεια, η ίδια παρέα, το ίδιο club να μπορεί να φιλοξενήσει τους πάντες, και τους straight και τους gay και τους Αλβανούς και τους Έλληνες...

Το gay pride πώς σας φαίνεται;
Τι να μου φανεί; Κοίτα, είναι πολυσύνθετο το πρόβλημα, δεν ξοφλάς με μία απάντηση. Νομίζω ότι θέλει το ανάλογο επίπεδο της gay κοινότητας του εξωτερικού, γιατί σε μία ξένη χώρα που αντιμετωπίζουν αλλιώς τους ομοφυλόφιλους και οι άνθρωποι έχουν πάρει άλλα δικαιώματα απέναντι στην πολιτεία με την κοινή ζωή, το gay pride είναι μια γιορτή. Δηλαδή δεν νομίζω ότι είναι αυτό που μας λείπει. Θέλουμε πρώτα να βρεθούν άλλου είδους πράγματα και άλλου είδους διεκδικήσεις.

Gay συνδικαλισμός ας πούμε;
Τι να πω; Και το να βάζεις το συνδικαλιστή στον κώλο σου δεν είναι και ό,τι ωραιότερο. Δεν πιστεύω σε αυτά τα πράγματα. Στο 'πα και πριν, δεν πιστεύω στα γκέτο. Ονειρεύομαι μια κοινωνία που θα μας περιέχει όλους σαν ίσο προς ίσο και διαφορετικό προς διαφορετικό. Δηλαδή, ένα μειδίαμα σου φέρνει αυτό το πράγμα μεταξύ συμπάθειας και ύποπτης κατανόησης - εννοώ το gay pride. Από την άλλη ζούμε το εξής παράλογο: ενώ φαινομενικά η κοινωνία μας είναι αρτηριοσκληρωτική και συντηρητική, μέσα στις παρέες, την οικογένεια και τους φίλους, οι άνθρωποι οι διαφορετικοί έχουνε την πρώτη θέση. Αυτοί θα αποφασίσουνε για το πού θα πάει η παρέα, αυτοί θα αποφασίσουν πού θα πάει διακοπές η οικογένεια. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν. Ενώ φαινόμαστε πολύ συντηρητικοί, είμαστε πολύ ανοιχτοί σε προσωπικές σχέσεις. Κι αυτό είναι ίσως αυτό που θα έπρεπε να δούμε. Ότι η ίδια γυναίκα που δεν θα ψηφίσει το συμβόλαιο μεταξύ ανδρών έχει απαραίτητα δύο gay στην παρέα της που τους λατρεύει και τους εμπιστεύεται τα πάντα και δεν θα τα φτιάξει με κανέναν αν δεν περάσουν από την έγκριση αυτών των δύο. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά με αφορά πολύ περισσότερο αυτή η αντίφαση που ζει η μειονότητα, μέσα σε μια συντηρητική κοινωνία να είναι ελεύθερη. Και το βλέπεις και στην επαρχία. Ακόμα και στα χωριά το πώς έχουν τα άτομα που παρεκκλίνουν της «ορθής» οδού. Δεν κάνουνε χωρίς αυτούς και συγχρόνως, αν τους πεις ότι αυτό το πράγμα συμβαίνει στο παιδί τους, μπορεί να τρελαθούν. Πέρα απ' αυτό όμως, η προσωπική μου γνώμη είναι πως τίποτα δεν πρέπει να κρύβεται, τίποτα δεν πρέπει να διακηρύσσεται. Πρέπει να αφήνουμε και τη ζωή, να την ακούμε και να πηγαίνουμε μαζί της. Δεν μου αρέσουν ούτε οι σημαίες ούτε ο φερετζές.

Το κοινό σας το σκέφτεστε; Ξέρετε ποιο είναι - αν είναι νέοι, γέροι, άντρες, γυναίκες;
Ούτε ξέρω. Ποτέ δεν το ‘χω φανταστεί. Το ξέρεις πως δεν ξέρω το target group, που λέτε κι εσείς, το κοινό μου;

Μα δεν μιλάω για target group. Αλλά, όπως και να ‘χει, δεν βλέπετε ποιος μπαίνει στο θέατρό σας;
Εμένα αυτό που με νοιάζει είναι όχι ποιος έρχεται, αλλά όταν έρχονται να γίνονται άλλοι. Να ξεχνάνε την καθημερινή μιζέρια της ζωής μας και να αισθάνονται σαν να είναι σε έναν άλλο χώρο. Κι εγώ να ξεχάσω πως αυτά είναι σανίδια και να νομίζω ότι είναι ένα πραγματικό σπίτι. Να ξεχάσω ότι αυτό είναι προβολέας και να νομίζω ότι είναι ήλιος.

Σας έχει τύχει να συμβεί το ανάποδο; Να σας βγάλει το κοινό μια εχθρότητα;
Πολλές φορές. Εμείς αυτό που θέλουμε είναι αυτή η μετάλλαξη. Πολλές φορές δεν μπορείς να την καταφέρεις. Ό,τι κι αν κάνεις. Ή άλλες φορές είναι έτοιμο το κοινό και δεν είσαι έτοιμος εσύ. Αυτό το πότε θα ενωθείτε και οι δύο δεν είναι καθημερινή σχέση. Δεν το πετυχαίνεις εύκολα. Αλλά γι' αυτό δουλεύεις - μπορεί να δουλεύεις δέκα μέρες για να ‘ρθει αυτή η στιγμή.

Κι όταν έρχεται;
Είναι θαυμάσιο, είναι μεγάλη εμπειρία, είναι υπέρτατο αγαθό. Είναι σπάνιο, όπως όλα τα ωραία.

Για αυτό ζείτε; Γι' αυτή την στιγμή;
Ναι, γι' αυτό ζω στη σκηνή.

Και στη ζωή;
Όχι, ζω για τους ανθρώπους που αγαπάω, για τους ανθρώπους που θυμάμαι. Ζω για να ονειρεύομαι, για να κάνω σχέδια που ποτέ δεν θα γίνουν και για να βάζω σε μελλοντικά μου σχέδια αισθήσεις, αισθήματα και φίλους που έχουν φύγει.

Πώς βάζετε στα μελλοντικά σας σχέδια ανθρώπους που έχουν φύγει;
Πολλές φορές τους μιλάω. Άλλωστε εγώ τα μελλοντικά σχέδια δεν τα κάνω για να τα πραγματοποιήσω. Τα κάνω για να τα ζήσω την ώρα που τα φαντάζομαι.

Είστε ονειροπόλος.
Μικρό ήμουν φαντασιόπληκτο. Είχα πληγή από τη φαντασία.

Τι ονειρευόσασταν; Σας έπαιρνε κάποιος κοντά του;
Πήγαινα κι έβλεπα μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο και το προχώραγα εν τη ζωή αυτό, δηλαδή αυτό τον ήρωα ή την ηρωίδα, γιατί αυτό που με ενδιέφερε δεν ήταν ούτε να κάνω τον άντρα ούτε τη γυναίκα, αλλά να κάνω το ζευγάρι. Ότι είμαι και τα δύο: η ένωση του ζευγαριού με εύφραινε και με ευφραίνει ακόμα. Η μεγάλη στιγμή για μένα ήταν σε ένα έργο που ο εραστής βρίσκει την ερωμένη που την έχει χάσει - γιατί τότε όλα τα έργα έτσι ήταν: πάντα τους χώριζε ο πόλεμος, η ζωή, η κοινωνία, η τάξη. Την ώρα που τρέχανε να αγκαλιαστούνε, εκείνη την ώρα εγώ ολοκληρωνόμουν σαν φαντασιόπληκτο άτομο. Από τη μια μεριά ήταν αυτό: κάτι πάρα πολύ λαϊκό και πολύ μελό, και από την άλλη μεγάλωσα πολύ απότομα. Το πρώτο πράγμα που διάβασα ήταν το Έγκλημα και Τιμωρία στα 9 μου. Δεν καταλαβαίνω πώς μου ήρθε - πώς ένα παιδί 9 χρονών άνοιξε το Έγκλημα και Τιμωρία. Χάθηκα μέσα, με γοήτευσε πάρα πολύ κι εκείνο που έμεινε άλυτο μυστήριο ήταν το γιατί στο τέλος ο Ραζουμίχιν παραδέχεται την πλαστογραφία. Αυτό λοιπόν που ήταν το μεγάλο ερώτημα του έργου ήταν το μεγάλο παράλογο, το οποίο όμως έκρυβε και μια μεγάλη ηδονή. Ότι σε αυτό το παράλογο εγώ έβρισκα μια δικαίωση. Πώς, γιατί ένα παιδάκι 9-10 χρονών ένιωθε ηδονή στο ότι αυτό που δεν το καταλάβαινε ήταν το καλό; Ο Θεός και η ψυχή του.

Θεωρείτε πως στο μέλλον θα συνεχίσετε να σκηνοθετείτε τα πάντα - από Κοκτώ και μιούζικαλ μέχρι Γιώργο Νταλάρα;
Δεν ξέρω, μπορεί τίποτα, μπορεί και τα πάντα. Εδώ δεν ξέρω το παρελθόν μου...

Κι όμως, εσείς ζείτε με το παρελθόν σας.
Ναι, γι' αυτό σου λέω δεν ξέρω. Το διορθώνω, το χαλάω, μαλώνω, κάνω καβγάδες που δεν έκανα το ‘86.

Κι εγώ το κάνω αυτό.
Δεν είναι τρομερό;

Ναι, αλλά εγώ μιλάω μόνη μου δυνατά στο δρόμο. Και επίσης δεν σκέφτεστε πως έπρεπε εκείνη τη στιγμή να τον είχατε κάνει τον καβγά; Το '86 κι όχι τώρα;
Μα ναι, κι εγώ μόνος μου μιλάω. Συνέχεια. Εγώ πολλές φορές θέλω να μείνω μόνος μου για να μιλήσω. Από μικρό παιδί αυτό έκανα. Κοιμόμουνα με τους γονείς μου. Δεν είχα κλείσει χρόνο, είχε έρθει ο πατέρας μου που ήταν ναυτικός και φαίνεται είχαν περιπτύξεις με τη μητέρα μου και πήγα, τους σήκωσα την κουνουπιέρα και είπα «Τι λύσσα σας έπιασε απόψε και δεν κοιμόσαστε;». Άκου φράση που είπε ένα μικρό παιδί. Έλεγα και κάτι ασυναρτησίες. Έπαιρνα τηλέφωνο και έλεγα «φέρτε μου σας παρακαλώ πολύ μερικά αβγά και λίγα».

Από την άλλη όμως όταν βλέπετε κάποιον στο δρόμο που μιλάει μόνος του δεν σας φαίνεται κάπως θλιβερό;
Γελάω - δεν πιστεύω πως είναι σαν και μένα.

Α, βέβαια, εμείς είμαστε αλλιώς.
Γι' αυτό σου λέω, είμαστε περίεργα ζώα οι άνθρωποι. Είναι σαν αυτή την τρομερή ατάκα του Νιάρχου. «Τι μυρίζει; Σκατά; Α, δεν πειράζει δικά μας είναι». Εγώ περιμένω να φύγουν να κλείσω την πόρτα για να αρχίσω να μιλάω.

Σε ποιον μιλάτε;
Σε αυτόν που μιλάς κι εσύ.

Ο Φασουλής του 2007

ΜΗΔΕΙΑ. Η Μήδεια του Μποστ σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή έκανε τεράστια επιτυχία περιοδεύοντας το καλοκαίρι ανά την επικράτεια. Έπαιζαν η Ε. Κωνσταντινίδου, ο Χρ. Χατζηπαναγιώτης, η Ζ. Μακρυπούλια και ο Αλ. Μπουρδούμης

ΤΟ ΤΡΕΝΤΙ ΘΑ ΣΦΥΡΙΞΕΙ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ. Μετά την περσινή επιτυχία, το τρέντι σφυράει άλλη μια φορά στο Θέατρο Δημήτρης Χορν - με κάποιες όμως αλλαγές στη διανομή. Σκηνοθετεί και παίζει πάλι ο Σταμάτης Φασουλής.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΦΩΝΕΣ. Ο Σταμάτης Φασουλής σκηνοθετεί Κοκτώ στο Θέατρο Δημήτρης Χορν. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Πέμυ Ζούνη και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Θέατρο Δημήτρης Χορν, Αμερικής 10, τηλ.: 210 3612500.

ΔΥΟ ΤΡΕΛΟΙ-ΤΡΕΛΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ. Το γνωστό μιούζικαλ ανεβαίνει και στην Ελλάδα. Οι Παύλος Χαϊκάλης, Αντώνης Λουδάρος, Απόστολος Γκλέτσος και Βίκυ Καγιά πρωταγωνιστούν. Στο Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 4, τηλ.: 210 3210021.

ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. Το φετινό μουσικό ταξίδι του Γιώργου Νταλάρα στο ελληνικό τραγουδι υπογράφει σκηνοθετικά ο Σταμάτης Φασουλής. Στο ΠΑΛΛΑΣ, από τα μέσα Νοεμβρίου. Βουκουρεστίου 5, τηλ.: 210 3213100, www.ellthea.gr.