Μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτηςή οδηγός αερόστατου. Μου άρεσε η αίσθηση ότι αιωρείσαι, να είσαι στον αέρα χωρίς βαρύτητα. Θυμάμαι ακόμη τις μυρωδιές των παιχνιδιών και τη μητέρα μου να μας διαβάζει παραμύθια. Όταν δεν μπορούσε, τα ηχογραφούσε σε ένα μαγνητόφωνο για να νιώθουμε ότι είναι εκεί.
Όταν ήμουν δεκατεσσάρων άρχισα να σπουδάζω μουσική. Έκανα πιάνο και θεωρητικά. Τα βασικά. Πριν τελειώσω το σχολείο παράτησα το πιάνο. Άρχισα να σπουδάζω management, αλλά δεν είχα καμία σχέση με αυτό, τελείωσα απλά για το γαμώτο. Δεν ασχολήθηκα ποτέ. Παράλληλα, ξαναγύρισα στη μουσική, έκανα μαθήματα φλάουτου. Και πιάνου. Έμαθα φλάουτο και παράτησα το πιάνο. Για τρίτη φορά. Τα πήρα όλα αμπάριζα. Σπούδασα μουσική τεχνολογία, σπούδασα μουσική για θέατρο και σινεμά, πήρα το πτυχίο για δασκάλα μουσικής. Αυτήν τη στιγμή ασχολούμαι αποκλειστικά με τη μουσική, αλλά δεν έχω χρησιμοποιήσει ακόμα κανένα απ' τα πτυχία μου.
Την τεχνική στα ωδεία στη μαθαίνουν για να παίζεις τη μουσική άλλου αιώνα. Όχι αυτού του αιώνα. Δεν με εξέφραζε η κλασική μουσική. Το ωδείο πάντως μου πρόσφερε πάρα πολλά γιατί μπαίνεις στη λογική κάποιων άλλων ανθρώπων, βλέπεις τον τρόπο που έχουν φτιάξει κάποια πράγματα. Μέσα σε όλα αυτά που δεν μου άρεσαν ανακάλυπτα κάποιες μελωδίες, που στη συνέχεια άρχισαν να γίνονται ένα μικρό κολλάζ στο κεφάλι μου. Εξερευνάς και τις χρησιμοποιείς με το δικό σου τρόπο.
Η ηλεκτρονική μουσική μου άρεσε πάντα.Για πρώτη φορά άκουσα τέκνο από μια κασέτα του ξαδέρφου μου και 15 χρόνων άρχισα να κάνω κλάμπινγκ. Πηγαίναμε στα G Point, Factory, Plus Soda. Κόλλησα. Πηγαίναμε σε κάθε πάρτι και χορεύαμε τρελά. Χόρευε ο κόσμος τότε. Ήταν τελείως άλλη αίσθηση και χάρηκα που την έζησα. Ήταν άλλη ενέργεια. Μετά χάθηκε όλο αυτό, το «βγαίνω για να χορέψω». Σήμερα είναι όλοι πολύ στημένοι. Με το ποτό στο χέρι, στέκονται και σε σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω. Μπορεί ο απέναντί σου να σκέφτεται 5 ώρες ότι θέλει να σου μιλήσει, αλλά δεν τολμάει να το κάνει. Μετά πάει για ύπνο. Μόνος. Κι εγώ το ίδιο. Να ‘χαμε να λέγαμε δηλαδή μεταξύ μας. Παλιά δίναμε χαρτάκι με τηλέφωνο. Τώρα δεν το κάνεις. Αν το κάνεις, θα το θεωρήσει ο άλλος περίεργο. Είναι ρομαντικό και θα μου άρεσε ως κίνηση. Ούτε καν αυτό δεν γίνεται όμως. Θα ήταν έκπληξη εάν συνέβαινε. Δεν έχει να κάνει με τη μουσική αυτή η αλλαγή. Άλλο φταίει. Άμα συγκρίνεις πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι ρυθμοί, οι σχέσεις, η επαφή με τους φίλους σου, τα πάντα, καταλαβαίνεις τη διαφορά. Όλοι είναι προβληματισμένοι, οι περισσότεροι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Με τι κουράγιο και με τι όρεξη να βγεις και να διασκεδάσεις; Με όλα αυτά στο κεφάλι σου, με τις κομμένες ελπίδες, δεν υπάρχει αυτή η ονειροκατάσταση που υπήρχε.
Αποφάσισα ότι θέλω να παίξω τη δικιά μου μουσική ξαφνικά, πριν από δυο χρόνια. Είχα περάσει ένα χρόνο με απανωτές εξόδους, ποτό, ξενύχτια, ανούσια βράδια. Εκεί που καθόμουν κι έπινα με την παρέα μου, με έπιασε απελπισία. Σκέφτηκα, «βαρέθηκα». Δεν μίλησα σε κανέναν, γύρισα σπίτι μου και μέσα στο νευρικό κλάμα άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω μουσική. Μου βγήκε μία ευφορία και μου έφυγαν όλα. Άρχισα να πειραματίζομαι. Δεν ήξερα τι όνομα να δώσω. Ήθελα ένα αντικείμενο, να είμαι το, όχι η, έτσι έβαλα το Magnitophonο. Ήθελα κι άλλο ένα project, ακόμα πιο σκοτεινό και κινηματογραφικό, μόνο με αφήγηση, έτσι προέκυψε και το Manekinekod.
Έστειλα ένα demo ως Manekinekodσε ξένες εταιρείες -μεταξύ αυτών ήταν κι η γερμανική Monika Enterprise- και περίμενα. Τους άρεσε η δουλειά μου κι έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Πήγα Βερολίνο και συνάντησα την ιδιοκτήτρια, μια φοβερή περσόνα, πολύ δυναμική, και συζητήσαμε. Όσα μου υποσχέθηκε τα έκανε όλα. Το CD, την περιοδεία, ήξερε κάθε λεπτομέρεια. Το Νοέμβριο βγήκε το CD και τέλος του μήνα πήγα μαζί με τις άλλες τέσσερις κοπέλες από διάφορες χώρες περιοδεία. Ξεκινήσαμε από Βαρσοβία, παίζαμε σε καταπληκτικούς χώρους, σε πόλεις της Πολωνίας και στη Γερμανία.
Τι με εντυπωσίασε; Οι άνθρωποι που έρχονταν να μας δουν παρακολουθούσαν ευλαβικά, δεν ακουγόταν κιχ - να φανταστείς, σκεφτόμουν ακόμα και το πόδι μου να μετακινήσω, να μην ακουστεί! Στην Πολωνία υπήρχε κι ένας γνωστός σκηνοθέτης με το παιδάκι του, 5 χρόνων, που παρατηρούσε χωρίς να βγάζει άχνα μέχρι το τέλος. Άλλη κουλτούρα. Στην Πολωνία πήγαμε για συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό και δεν θα ξεχάσω ότι η μόνη ερώτηση που μου έκαναν ήταν «γιατί παίζετε τόσο σκατά μουσική στο ελληνικό ραδιόφωνο;».
Aντλώ δύναμη από τα χαμόγελα των ανθρώπωντριγύρω μου και από μια αγκαλιά. Ο έρωτας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου. Και στη δημιουργία μου. Με εμπνέει και στις καλές και στις άσχημες στιγμές. Δυστυχώς, οι νέοι άνθρωποι έχουν γίνει εντελώς αδιάφοροι σε αυτό το θέμα. Νομίζω ότι φταίει η έλλειψη εμπιστοσύνης, η ευκολία να γνωρίζεις και να αφήνεις ανθρώπους. Ερωτεύονται αυτό που θα ήθελαν κάποιος να είναι και όχι αυτό που είναι στην πραγματικότητα! Στη μουσική μπορώ να ζω σε ονειρόκοσμο και να απομονώνω την πραγματικότητα. Αλλά, όταν επιστρέφω στην πραγματικότητα, αρκετές φορές απογοητεύομαι.
Μου αρέσει η Αθήνα, κυρίως η Πλάκα και το Μοναστηράκι. Την ημέρα είναι νευρική, τη νύχτα επικίνδυνη. Σίγουρα δεν είναι η πόλη που μπορείς να ζήσεις ανθρώπινα και ποιοτικά. Η Ακρόπολη είναι η μόνη που έχει απομείνει και δεν έχει πουληθεί.
Μου αρέσει να ζωγραφίζω φωτογραφίες, να ηχογραφώ μηχανήματα και ήχους της πόλης, να αλλάζω διακόσμηση στο σπίτι, να μαζεύω πέτρες από τη θάλασσα, να ακούω το ίδιο κομμάτι στο repeat όλη μέρα και να ποτίζω λουλούδια.
Με ενοχλούν οι διαφημίσεις. Στους ανθρώπους με ενοχλεί ότι δεν έχουν μάθει να ακούν, παρά μόνο να μιλάνε.
Αν με φοβίζει η «κρίση»; Όχι, δεν με φοβίζει, γιατί οι ανάγκες που έχουμε είναι λιγότερες από αυτές που μας έχουν δημιουργήσει. Απλά σκέφτομαι «θα το ζήσω κι αυτό;».
σχόλια