Η Αμέλια Έρχαρτ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1897 στο Άτκινσον του Κάνσας, στο σπίτι του παππού της Άλφρεντ Ότις, πρώην ομοσπονδιακού δικαστή, που δεν συμφωνούσε με τον γάμο της κόρης του Αμέλια με τον δικηγόρο Σάμιουελ Έρχαρτ.
Παιδί δραστήριο και ζωηρό, κρατούσε για τον εαυτό της τον ρόλο του αρχηγού και περνούσε το χρόνο της σκαρφαλώνοντας σε δέντρα, κυνηγώντας αρουραίους με τουφέκι και συμπληρώνοντας με τη μικρότερη αδελφή της τη συλλογή τους από «σκουλήκια, σκώρους, ακρίδες και έναν φρύνο».
Το 1904 πραγματοποιεί την πρώτη της «πτήση»: με ένα κιβώτιο αντί για έλκηθρο βουτά από την κεκλιμένη ράμπα που ζήτησε από τον θείο της να κατασκευάσει και να στερεώσει στην οροφή του μικρού σπιτιού του κήπου. Με σκισμένο φόρεμα και πληγωμένα χείλη αναφωνεί ενθουσιασμένη: «Είναι ακριβώς όπως το πέταγμα!». Το 1908 η Αμέλια θα δει για πρώτη φορά αεροπλάνο αλλά δεν θα εντυπωσιαστεί και θα το περιγράψει ως «ένα πράγμα από σκουριασμένα καλώδια και ξύλο και καθόλου ενδιαφέρον».
Γυναίκα δυναμική, θα αγωνιστεί να καταργηθεί η ανδροκρατία στην αεροπορία, ενώ στις 11 Ιανουαρίου 1935 θα πετάξει μόνη της από τη Χαβάη στην Καλιφόρνια, σημειώνοντας ένα ακόμη αεροπορικό ρεκόρ.
Τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς της δυσχεραίνουν τη σχολική της ζωή, εκείνη όμως ονειρεύεται ένα σπουδαίο μέλλον κι έχει για συντροφιά ένα λεύκωμα με αποκόμματα εφημερίδων για επιτυχημένες γυναίκες σε ανδροκρατούμενους χώρους. Το 1916 αποφοιτά από το γυμνάσιο και κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εργάζεται ως νοσοκόμα στο στρατιωτικό νοσοκομείο Σπαντίνα στο Τορόντο, όπου κολλά ισπανική γρίπη που της αφήνει κληρονομιά έντονους πονοκεφάλους για όλη της τη ζωή.
Το 1919 αποφασίζει να σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, έναν χρόνο αργότερα όμως εγκαταλείπει τις σπουδές της. Συναντά τους γονείς της στην Καλιφόρνια και στις 28 Δεκεμβρίου 1920 μαζί με τον πατέρα της επισκέπτεται ένα αεροδρόμιο στο Λονγκ Μπιτς. Ο πιλότος Φρανκ Χοκς της προσφέρει μια δεκάλεπτη πτήση και η εμπειρία αυτή της αλλάζει τη ζωή: «Μέχρι τη στιγμή που ήμασταν στα διακόσια ή τριακόσια πόδια από το έδαφος, ήξερα ότι έπρεπε να πετάξω», θα πει αργότερα.
Αποφασισμένη να γίνει πιλότος, κατορθώνει να μαζέψει 1000 δολάρια για τα πτητικά μαθήματα κάνοντας διάφορες δουλειές, ακόμα και οδηγώντας φορτηγό. Στις 3 Ιανουαρίου 1921 αρχίζει μαθήματα με δασκάλα μια πρωτοπόρο αεροπόρο, την Ανίτα «Νέτα» Σνουκ. Έξι μήνες αργότερα θα αγοράσει το «καναρίνι», το μεταχειρισμένο κίτρινο διπλάνο με το οποίο στις 22 Οκτωβρίου 1922 θα πετάξει στα 14.000 πόδια, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ για γυναίκες πιλότους. Στις 15 Μαΐου 1923 γίνεται η 16η γυναίκα που καταφέρνει να πάρει άδεια πιλότου.
Η οικονομική καταστροφή της οικογένειάς την αναγκάζει να πουλήσει το «καναρίνι» της και ένα αεροσκάφος Kinner που είχε στο μεταξύ αποκτήσει, ενώ αντιμετωπίζει εκ νέου προβλήματα υγείας. Εργάζεται ως δασκάλα και κοινωνική λειτουργός, αρθρογραφεί για την αεροπορία στις τοπικές εφημερίδες και είναι εμπορική αντιπρόσωπος των αεροπλάνων Kinner στη Βοστόνη.
Τον Απρίλιο του 1928 η Έρχαρτ λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τον πολιτικό αρθογράφο πλοίαρχο Χίλτον Χ. Ράιλι, που της προτείνει να πετάξει πάνω από τον Ατλαντικό ως επιβάτης, κρατώντας το ημερολόγιο πτήσης. Δέχεται αμέσως και γίνεται η πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας τον Ατλαντικό, ωστόσο απογοητεύεται από το γεγονός ότι δε χειρίστηκε ούτε λεπτό τα αεροπλάνο.
«Ο Στουλτζ πραγματοποίησε ολόκληρη την πτήση - έπρεπε. Εγώ ήμουν απλά μία αποσκευή, όπως ένας σάκος πατάτες... Ίσως κάποια μέρα να το δοκιμάσω μόνη», θα δηλώσει μετά την προσγείωση.
Τέσσερα χρόνια αργότερα θα πραγματοποιήσει το όνειρό της και στις 20-21 Μαΐου 1932 θα γίνει η πρώτη γυναίκα που θα διασχίσει πετώντας μόνη της τον Ατλαντικό. «Η βασίλισσα των αιθέρων» θα πραγματοποιήσει μια σειρά πτήσεων κατά μήκος των ΗΠΑ και θα προωθήσει με όλες της τις δυνάμεις την επιβατική αεροπορία.
Παράλληλα, θα χρησιμοποιήσει τη φήμη της για να διαφημίσει μια σειρά προϊόντων, ιδίως μια συλλογή ρούχων για δραστήριες γυναίκες που έκανε θραύση. Γυναίκα δυναμική, θα αγωνιστεί να καταργηθεί η ανδροκρατία στην αεροπορία, ενώ στις 11 Ιανουαρίου 1935 θα πετάξει μόνη της από τη Χαβάη στην Καλιφόρνια, σημειώνοντας ένα ακόμη αεροπορικό ρεκόρ.
Το επόμενό της σχέδιο είναι εξαιρετικά φιλόδοξο και θα αποδειχθεί μοιραίο: «μία πτήση την οποία θέλω περισσότερο από κάθε άλλη να επιχειρήσω – τον περίπλου της Γης, όσο πιο κοντά στον Ισημερινό της όσο είναι δυνατόν», θα πει.
Τον Ιούλιο του 1936 παραλαμβάνει ένα Lockheed 10E Electra, ένα «ιπτάμενο εργαστήριο» σχεδιασμένο για να εκπληρώσει το στόχο της. Η πρώτη απόπειρα ξεκίνησε στις 17 Μαρτίου 1937, μετά το πρώτο μέρος του ταξιδιού όμως το αεροπλάνο παρουσίασε προβλήματα και η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε.
Την 1η Ιουνίου 1937 ξεκινά από το Μαϊάμι τη δεύτερή της προσπάθεια, με μοναδικό συνεπιβάτη τον αεροναυτίλο Φρεντ Νούναν. Μετά από στάσεις, φθάνουν στην πόλη Λάε της Νέας Γουινέας στις 29 Ιουνίου, έχοντας καλύψει 22.000 μίλια, με τα εναπομείναντα 7.000 να είναι εξ ολοκλήρου πάνω από τον Ειρηνικό. Στις 2 Ιουλίου 1937 θα απογειωθούν από το Λάε, με προορισμό τη νήσο Χάουλαντ, ένα ακατοίκητο κοραλλιογενές νησί 2.556 μίλια μακριά, όπου τους περίμενε η άκατος της Αμερικανικής Ακτοφυλακής Itasca για να τους καθοδηγήσει.
Από αυτή τη στιγμή και πέρα όλα πήγαν στραβά. Το «Ηλέκτρα» φαίνεται ότι είχε προβλήματα επικοινωνίας, καθώς δε μπορούσε να ακούσει το Itasca. Η συννεφιά και οι ενδεχομένως λανθασμένοι υπολογισμοί δεν βοήθησαν τους επιβάτες του αεροπλάνου να εντοπίσουν το νησί. Πριν χαθεί κάθε επικοινωνία, η Έρχαρτ είχε αναφέρει ότι τα καύσιμά τους τελειώνουν. Μία ώρα μετά το τελευταίο καταγεγραμμένο μήνυμα της αεροπόρου, το Itasca ξεκινά την πρώτη ανεπιτυχή έρευνα για τον εντοπισμό του αεροσκάφους.
Μέσα στις τρεις επόμενες μέρες το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό θα στείλει όλες τις διαθέσιμες μονάδες στην περιοχή γύρω από το Χάουλαντ. Οι επίσημες έρευνες συνεχίστηκαν μέχρι τις 19 Ιουλίου 1937, χωρίς απολύτως κανένα αποτέλεσμα. Η ιδιωτική έρευνα που χρηματοδοτήθηκε στη συνέχεια από τον σύζυγο της Έρχαρτ, Τζορτζ Πούτναμ, δεν κατάφερε να ρίξει φως στην υπόθεση.
Ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 5 Ιανουαρίου 1939, η Αμέλια Έρχαρτ θα κηρυχτεί νεκρή και θα περάσει στη σφαίρα του μύθου. Η ιστορία της ενέπνευσε εκατοντάδες άρθρα και βιβλία, η ζωή της γυρίστηκε σε ταινία, πολλά είναι τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για εκείνη, ενώ μέχρι σήμερα εξακολουθεί να θεωρείται πρότυπο του Φεμινισμού. Επιπλέον, οι ερευνητές δεν έχουν σταματήσει να διατυπώνουν θεωρίες σχετικά με το τέλος της, με τρεις από αυτές να είναι οι επικρατέστερες.
Η πρώτη θεωρία και η περισσότερο αποδεκτή είναι ότι η Αμέλια Έρχαρτ και ο Φρεντ Νούναν έπεσαν λόγω χαμηλής ορατότητας και έλλειψης καυσίμων στον Ειρηνικό Ωκεανό, λίγα μίλια μακριά από τον προορισμό τους, με αποτέλεσμα να βρουν ακαριαίο θάνατο. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης ενθαρρύνουν τη διεξαγωγή ερευνών στον βυθό, ώστε να εντοπιστεί το αεροσκάφος, θεωρώντας ότι ένα τέτοιο εύρημα θα είναι εξίσου σημαντικό με τον Τιτανικό.
Το Νational Geographic, και όχι μόνο, υποστηρίζει ότι η Έρχαρτ και ο Νούναν κατόρθωσαν να προσγειωθούν στη νήσο Νικουμαρόρο και επί μία εβδομάδα ζητούσαν βοήθεια μέσω ασυρμάτου, γεγονός που θεωρούν ότι αποδεικνύεται από τα οστά που βρέθηκαν στο νησί το 1940 και αρχικά αποδόθηκαν λανθασμένα -σύμφωνα με τις μετρήσεις που σώζονται- σε αντρικό σκελετό. Τα οστά αυτά έχουν σήμερα χαθεί και έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιουνίου 2017 δεν εντόπισε σημαντικά στοιχεία.
Μια θολή φωτογραφία από το αρχείο του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ και ένα σχετικό ντοκιμαντέρ του History Channel αναζωπύρωσαν τη θεωρία ότι η Έρχαρτ και ο Νούναν αιχμαλωτίστηκαν από Ιάπωνες και φυλακίστηκαν σε στρατόπεδο στη νήσο Σαϊπάν. Στη φωτογραφία, που έχει τραβηχτεί σε μια αποβάθρα στις Νήσους Μάρσαλ στον Ειρηνικό Ωκεανό, διακρίνονται δύο φιγούρες που θα μπορούσαν να ανήκουν στην πιλότο και τον αεροναυτίλο, ενώ στην άκρη της κάποιοι υποστηρίζουν ότι φαίνεται το «Ηλέκτρα».
Είτε χάθηκε στο βυθό του Ειρηνικού, είτε κατασπαράχθηκε από γιγαντιαία καβούρια στη νήσο Νικουμαρόρο, είτε πέθανε από ελονοσία στα χέρια των Ιαπώνων, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η Αμέλια Έρχαρτ εξακολουθεί μέχρι σήμερα όχι μόνο να μας απασχολεί αλλά και να μας εμπνέει.
