Την 1η Ιουνίου του 1967 τα "Σκαθάρια" κυκλοφόρησαν ακόμη έναν δίσκο. Ήταν ο 8ος της κοινής τους καριέρας και οι "Beatles" έμπαιναν στον 7ο χρόνο της ζωής τους - γεμάτης μέχρι τότε από επιτυχίες. Το άλμπουμ ήταν το "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" και για να ηχογραφήσουν τα 13 τραγούδια του, ο Τζον Λένον, ο Πολ Μακάρτνι, ο Τζορτζ Χάρισον και ο Ρίνγκο Σταρ θα έμεναν κλεισμένοι στα στούντιο της Άμπεϊ Ρόουντ για περίπου 6 μήνες.
Κανείς, όμως, δεν φανταζόταν ότι αυτό το άλμπουμ θα σηματοδοτούσε κάτι σαν την ενηλικίωση του συγκροτήματος που έκανε τα κορίτσια να παραληρούν και να κλαίνε με τα μέχρι τότε ρυθμικά μεν, ανάλαφρα δε και κάπως επιπόλαια τραγούδια του: το "Sgt. Pepper's" ήταν κάτι άλλο. Πρωτοποριακό, ελκυστικό, μέσα στο εύρημα και την αδρεναλίνη, μια καθαρή βουτιά στη ροκ ψυχεδέλεια, ακριβώς τη χρονική στιγμή που το πάθος του νεαρόκοσμου είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει και οι Beatles έπρεπε να αποδείξουν ότι ήξεραν ακόμη να φτιάχνουν καλή μουσική, χωρίς να φλερτάρουν με τον όλεθρο της παρατεταμένης εφηβείας.
Και το κάνουν. Αφήνουν για λίγο τις τρέλες, τις συναυλίες και τις εμφανίσεις και αποφασίζουν να δημιουργήσουν έναν θεματικό δίσκο. "Πρωταγωνιστής" ο "Λοχίας Πέπερ", αρχηγός μίας φανταστικής ορχήστρας, που παίζει για φανταστικό κοινό με τα 4 "Σκαθάρια" να παίζουν ρόλους. Το πρότζεκ δεν προκύπτει ακριβώς όπως το είχαν φανταστεί, όμως, από τον Δεκέμβριο του 1966 έως τον Απρίλιο του 1967 που βγήκαν τελικώς από το στούντιο είχαν φτιάξει ένα μικρό μουσικό θαύμα, χάρη και στη βοήθεια του παραγωγού του Τζορτζ Μάρτιν. Σε αυτόν οφείλουν και την απόλυτη αρμονία ετερόκλητων ειδών μουσικής, με τα τραγούδια του άλμπουμ να κάνουν κυριολεκτικά σλάλομ ανάμεσα στην κλασική και τη ροκ -εν - ρολ, με όλα τα ενδιάμεσα περάσματα.
Για να συμβεί αυτό χρειάστηκαν περισσότερες από 700 ώρες ηχογράφησης, άπειροι καβγάδες και συσκέψεις, τηλεφωνήματα επανασύνδεσης και ακόρντα συγχώρεσης. Και ήταν λογικό, αφού εκείνη την εποχή καθένας από τους 4 μουσικούς είχε περίπου αποφασίσει ποιον μουσικό δρόμο θα ακολουθούσε μετά, ωστόσο παρέμενε κοινό το ενδιαφέρον τους για νέους ήχους, εξωτικούς ή ηλεκτρονικούς και νέες τεχνικές ηχογράφησης, που θα βοηθούσαν στην ολική επαναφορά του προφίλ τους.
Όσο για τους καβγάδες; Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν να κάνουν με το ποια τραγούδια θα συμπεριλαμβάνονταν τελικώς στο άλμπουμ και ποια θα έμεναν "εκτός" για την επόμενη δισκογραφική τους δουλειά. Φυσικά και εδώ "χώρεσε" το ψυχεδελικό "Lucy in the Sky with the Diamonds" - που πόσες ερμηνείες και αναγνώσεις έχει σηκώσει -, το "With a Little Help from my Friends", το "Good Morning - Good Morning", το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και αρκετές ακόμη επιτυχίες. "Απ' έξω" μένουν τα επίσης επιτυχημένα "Strawberry Fields Forever" και "Penny Lane" και την 1η Ιουνίου του '67 ο δίσκος κυκλοφορεί με όλες τις τιμές και με το καλύτερο δυνατό μάρκετινγκ που θα μπορούσε να του επιφυλάξει η άγρια δεκαετία των αλλαγών, των δικτατοριών και των κοινωνικών ζυμώσεων.
Μέσα σε λίγες μόνο μέρες το άλμπουμ βρίσκεται στο Νο 1 των βρετανικών και αμερικανικών τσαρτς για να μείνει εκεί για εβδομάδες, ενώ ο μουσικοκριτικός των Times τότε θα γράψει ότι το "Sgt Peppers" δεν είναι απλώς ακόμη ένα άλμπουμ των Beatles, αλλά μία "μία σημαντική στιγμή στην ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού". Φυσικά, μέσα στους διθυράμβους υπήρχαν και αντιρρήσεις και αντίθετες απόψεις, κάποτε και χολή.
Όπως αυτή που έριξε ο άλλος σημαντικός της ευρωπαϊκής μουσικής, ο Φρανκ Ζάππα, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγόρησε τα "Σκαθάρια" ότι έφτιαξαν έναν δίσκο για το χρήμα και μάλιστα φτιαγμένο από τα υλικά του κινήματος των Χίπις. Μάλιστα, την άποψη του τη στήριξε με ένα ολόκληρο άλμπουλ και παρωδία του ιστορικού εξωφύλλου των "Beatles". Το "We're Only in it for the money", ήταν η απάντηση του και με στίχους και μουσική...
Πέρα από τις πίκρες, και τα ιδεολογικά κρεσέντα των συναδέλφων τους, η αμερικανική μουσική βιομηχανία τίμησε αυτή τη δουλειά των "Σκαθαριών" με κάθε τρόπο. Γκράμι για τον δίσκο το 1968, Γκράμι και για το εξώφυλλο, που είναι ένα pop-art κομψοτέχνημα για το οποίο οι 4 μουσικοί συνεργάστηκαν με τον έμπορο τέχνης, Ρόμπερτ Φρέιζερ. Αυτός ήταν που είχε την ιδέα για τα ρούχα εποχής που φορούν οι "Beatles" στο εξώφυλλο και αυτός ήταν και η αιτία που γνωρίστηκαν ο Τζον Λένον με τη Γιόκο Όνο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
