Αργά τοβράδυ της περασμένης Κυριακής, κι ενώ το Παρίσι χώνευε με ησυχία το αποτέλεσματου πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, άραξα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μουνα παρακολουθήσω πολιτικές συζητήσεις στη τηλεόραση. Στο ζάπινγκέπεσα επάνω και στην ειδική εκπομπή της ΝΕΤ, από τον δορυφόρο. Ο λόγος 3 εκ των4 καλεσμένων πολιτικών ήταν αποκαρδιωτικός - τόσο πολύ μάλιστα, που παρασύρθηκακαι δεν ξαναγύρισα στα γαλλικά. (Κάπωςέτσι, φαντάζομαι, αν και δεν έχω δοκιμάσει ποτέ, θα πρέπει να λειτουργεί και ηομοιοπαθητική - ισχυρές δόσεις από αυτό που σ' ενοχλεί, μήπως και σιχαθείτελείως ο οργανισμός σου και δεν ξαναρρωστήσει απ' το ίδιο πράγμα!)
Οεκπρόσωπος του ΚΚΕ, που δεν συγκράτησα το όνομά του, επιχείρησε να εξηγήσει τηνκακή επίδοση της κομμουνιστικής αριστεράς στη Γαλλία λέγοντας ότι περίπου αυτήήταν η μοίρα της από τότε που... αποσχίσθηκε από το «αυθεντικό μοντέλο», καινόθευσε τον Μαρξ και τον Λένιν με ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Ένιωσανα με πλημμυρίζει η ίδια συμπάθεια που ένιωσα κάποτε όταν, κάνοντας έναρεπορτάζ για το οξύτατο κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας, άκουσα τον τότεεκπρόσωπο του κόμματος του Περισσού, τον κ. Χαλβατζή, να μου λέει ότι φταίνε οιμεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που κατασκευάζουν ελαστικά αυτοκινήτων και πουδεν έχουν συμφέρον να λιγοστέψουν στη πόλη μας τα ΙΧ.
Ο κ. Τσίπραςτου Συνασπισμού, που σιγά σιγά παύει να είναι για πολλούς «συμπαθητική καιελπιδοφόρα περίπτωση», ίσως γιατί ο πολιτικός του λόγος μοιάζει όλο καιπερισσότερο με εκείνον των παλιών, έκανε μια «επιχειρηματολογική αλχημεία» πουδεν θα περνούσε απαρατήρητη εάν ήταν φέρ' ειπείν καλεσμένος σε πρόγραμμα τηςαγγλικής τηλεόρασης. Είπε -καιτο μεταφέρω ελεύθερα, αλλά χωρίς να αλλάζω τίποτα από το νόημα- ότι στο δίλημμα«στέρηση ελευθεριών ή κοινωνική ευαισθησία» ο κ. Σαρκοζί, τάχα, επέλεξε τοπρώτο. Στην επιλογή, συνέχισε, κοινωνική δικαιοσύνη ή κοινωνικό αποκλεισμό ο κ.Σαρκοζί, τάχα, επέλεξε τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτό,στην ανύπαρκτη σχολή του τεκμηριωμένου πολιτικού λόγου, τιμωρείται μευποχρεωτική επιλογή άλλου επαγγέλματος.
Στονεπόμενο ομιλητή, τον κ. Παναγιωτόπουλο, το αίσθημα της «συμπάθειας»εξαφανίστηκε μεμιάς. Ο ομιλών πάντοτε με στόμφο και χωρίς τελεία βουλευτής τηςΝέας Δημοκρατίας, ερμηνεύοντας αυθαιρέτως τα σοβαρά όντως προβλήματα πουαντιμετωπίζουν στη Γαλλία με τους μετανάστες, αλλά και τα προβλήματα των ίδιωντων μεταναστών, έπλεξε το εγκώμιο της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας «πουδεν έχουμε το ίδιο, σκληρό με τη Γαλλία πρόσωπο». Παραξενεύτηκανόλοι τους, ακόμα και η 4η της παρέας, η κ. Διαμαντοπούλου από τοΠΑΣΟΚ (που ίσως λόγω θητείας στη Κομισιόν είχε περισσότερες γνώσεις), που ηατζέντα της προεκλογικής εκστρατείας στη Γαλλία είχε πολύ λίγο χώρο για ευρωπαϊκάζητήματα. Και, κάπως απαξιωτικά, επέκριναν «την εσωστρέφεια των Γάλλων». Έχεικάποια βάση η εκτίμηση. Όπως και ο περί εσωστρέφειας χαρακτηρισμός. Αλλά -καισόρι δηλαδή- ν' ακούς τώρα από δικούς μας πολιτικούς, που αυτοί κι αν βράζουνδιαρκώς στο ελληνικό ζουμί τους, αυτήν την παρατήρηση, ούτε ως αστείο μπορεί ναεκληφθεί.
ΣτηΓαλλία, όλες αυτές τις μέρες που παρακολουθώ την προεκλογική κίνηση, έγινεσκληρή αλλά και γόνιμη ανταλλαγή πολιτικών επιχειρημάτων. Οι εκπομπές στηντηλεόραση ήταν απόλαυση να τις βλέπεις και να τις ακούς. Ούτε μιαφορά δεν διέκοψε κάποιος το συνομιλητή του. Ούτε μια φορά δεν άκουσα καλεσμένοπολιτικό να καταναλώνει περισσότερα από 1-2 λεπτά να απαντήσει σε ερώτηση. Καιούτε μια φορά δεν άκουσα ερώτηση δημοσιογράφου που να μην είναι ερώτηση. Τοσημαντικότερο όμως είναι ότι η πολιτική συζήτηση επέστρεψε ξανά στη βάση της -στο λαό. «Συζητήθηκαν ιδέες και ζητήματα» έγραψε η Le Monde, και μάλιστα σε όλα τα κοινωνικάεπίπεδα. Η άποψητων ταξιτζήδων φέρ' ειπείν (που, ως γνωστόν, είναι και οι καλύτεροι συνεργάτεςτων δημοσιογράφων) δεν εξαντλείτο στο συνηθισμένο και πολυφορεμένο εδώ «έλαμωρέ, όλοι το ίδιο είναι». Όχι! Άκουσατον Μοχάμεντ από το Μαρόκο να μου τεκμηριώνει την ανεκτίμητη συνεισφορά ακόμακαι των λαθρομεταναστών στην οικονομική και κοινωνική δομή της Γαλλίας. Άκουσατον Πορτογάλο τον Ολιβιέ, στην ίδια συζήτηση, να απαριθμεί πόσες μικρέςεπιχειρηματικές και εμπορικές μονάδες, που κάποτε όδευαν στην καταστροφή,σήμερα να έχουν αναγεννηθεί μόνο χάρη στα ξένα χέρια. Μιλάμεγια μικρές ξενοδοχειακές μονάδες, που οι ιδιοκτήτες τους βολεύτηκαν τώρα με 3-4υπαλλήλους μετανάστες που κάνουν όλες τις δουλειές (και καθάρισμα, και ταμείο,και ρεσεψιόν, και ψώνια, και μαγείρεμα, και μαστορέματα) - χρήματα που «σώθηκαν»από την απασχόληση άλλων 10-15, και χρήματα βεβαίως που μπήκαν στο ταμείο καιξανάκαναν την επιχείρηση βιώσιμη.
Άκουσακαι την κ. Μαντλέν Ιβουάρ, ιδιοκτήτρια μικρού μαγαζιού με είδη για κατοικίδιαζώα στην περιοχή των Βερσαλλιών, να συζητεί με άλλες τρεις φίλες της για τηνποιότητα της Παιδείας «που όλο ολισθαίνει», κυρίως στις ανθρωπιστικέςεπιστήμες, με αποτέλεσμα «να έχουν μειωθεί οι ανοχές μας απέναντι στουςσυνανθρώπους μας, να μην έχουμε κατανόηση, να μην αναζητούμε γνώση άλλωνπολιτισμών, να μην επιδιώκουμε συνύπαρξη με τους διαφορετικούς από εμάς».
Δενάκουσα σε κανένα γαλλικό κανάλι και σε καμία από τις συζητήσεις που είχα μεαπλό κόσμο ούτε ίχνος μικροπολιτικής, ή ακόμα και του επιθυμητού μερικές φορέςκουτσομπολιού. Το τιφορούσε ο Σαρκοζί, πώς χτένιζε τα μαλλιά της η Σεγκολέν και τι έφαγε τοπροηγούμενο βράδυ ο Μπαϊρού ήταν ζήτημα 2 προτάσεων το πολύ στα ρεπορτάζεφημερίδων, περιοδικών και τηλεοράσεων. Δεν ξέρωαν θα αγριέψει, αν θα πάρει άλλη τροπή το πράγμα στο δρόμο προς τον δεύτερογύρο. Ό,τι έζησα όμως, και επί τόπου αλλά και παρακολουθώντας μέσω ίντερνετ καιδορυφορικής αυτήν τη γαλλική εκλογική μάχη, με κάνει να μένω με μια γεύσηαισιοδοξίας ότι, όσο η πολιτική είναι στα grassroots, όπως λένε οι Εγγλέζοι, δηλαδή στη βάση της, οι πολλέςδυσκολίες των σημερινών κρατών της Ευρώπης μετά από μερικά χρόνια θα έχουντακτοποιηθεί. Όποιος κι αν είναι ο νικητής την Κυριακή 6 Μαΐου.
σχόλια