Ως έθνος είμαστεερωτιάρηδες. Και δεν εννοώ μόνο τουςπολίτες (και αυτοί). Εννοώ το λαό μας σεσχέση με άλλους λαούς απέναντι στουςοποίους αντιδρούμε μόνο συναισθηματικά.
Κανένα άλλοέθνος δεν έχει στο λεξιλόγιό του ειδικούςόρους για φιλία, αγάπη και μίσος μεταξύλαών. Εμείς έχουμε τους φιλέλληνες (πουμας αγαπούν) και τους μισέλληνες (πουμας μισούν). Ανάλογα με τις εποχές καιτις συμπεριφορές, κάποιος λαός (ή άτομο)μπορεί να βρεθεί από φιλέλληνας,μισέλληνας. (Όπως με τις γκόμενες).Καθόλου δεν μας περνάει από το νου ότιοι άλλοι έχουν πιο σοβαρά πράγματα νακάνουν από το να μας αγαπάνε ή να μαςμισούν.
Και εμείςερωτευόμαστε λαούς. Παλιά ήταν οιΚούρδοι. Τους λατρεύαμε (φτάνει να μημετακόμιζαν στην γειτονιά μας). Μετάήταν οι Σέρβοι. Ό,τι έκαναν οι «αδελφοί»ήταν καλά καμωμένο - ακόμα και η γενοκτονίαστη Σερμπρένιτσα. (Βοηθήσαμε και μεεθελοντές). Εδώ και πολλά χρόνια αγαπημένοιείναι οι Παλαιστίνιοι. Απλώς εκείεγκαταλείψαμε τη Φατάχ του «αδελφού»Αραφάτ και τα φτιάξαμε με το θανάσιμοεχθρό της: τη Χαμάς.
Όλως τυχαίως οιαγαπημένοι μας λαοί ήταν πάντα εχθροίτων εχθρών μας (π.χ. των Τούρκων, τωναλλόθρησκων ή των Εβραιο-αμερικάνων).Εμφανιζόμαστε ως πονόψυχοι για τουςκατατρεγμένους - αλλά επιλεκτικά. Γιατις γενοκτονίες της Τσετσενίας, τουΘιβέτ ή του Νταρφούρ δεν μας περίσσεψεοίκτος.
Η συναισθηματικήταύτιση μάς οδηγεί στην υπερβολή καιτην ύβρη. Κι εγώ διαφωνώ με τη δολοφονικήαντίδραση του Ισραήλ στις ρουκέτες τωνΠαλαιστινίων. Αλλά από εκεί μέχρι ναβρίζω και να συκοφαντώ τους Εβραίουςγενικά (όχι το Ισραήλ) υπάρχει διαφορά.Έχω βαρεθεί τα αντισημιτικά και ρατσιστικάσχόλια. Στις 9 Ιανουαρίου άκουσα τηνεκπομπή του Τζίμη Πανούση στον City99.5. Όλα τα αντισημιτικά κλισέ, όλα ταεπιχειρήματα του Χίτλερ και του Γκέμπελςμαζί! Είχα καιρό να ακούσω μία τέτοιαρατσιστική ρητορεία μίσους, όχι προςμία πολιτική ή ένα κράτος, αλλά προς έναλαό. Ντράπηκα.
σχόλια