Πριναπό περίπου 2 χρόνια, ένα πολύ αγαπημένομου φιλικό ζευγάρι πήρε τη μεγάλη απόφασηνα μεταναστεύσει από την Αθήνα σταΣτείρα Ευβοίας. Εκεί, σ' ένα τοπίο πουμου περιέγραφαν ως παραδεισένιο, βρήκανένα κτήμα, «ακριβώς αυτό που πάνταονειρευόμασταν, Χρήστο», πούλησανένα διαμέρισμα στην Αθήνα (άλλα δύο ταάφησαν «για να 'χουν κάτι τα παιδιά»),και φτιάξαν εκεί, στο κτήμα, ένα καινούργιοσπιτικό.
Εδώκαι μερικούς μήνες, οι φίλοι μου έχουνπεριπέσει σε βαθιά κατάθλιψη. Τόση, πουσκέφτονται να επιστρέψουν στην Αθήνα.Η πυρκαγιά του περασμένου Αυγούστουστην Εύβοια έκαψε κάθε τι γύρω από τοκτήμα τους. Σώθηκαν, μέσα σ' αυτό, μερικάδεντράκια και το σπίτι.
Τινα το κάνεις όμως, όταν γύρω σου όλαείναι μαύρα;Αυτό το αγωνιώδες,αποκαρδιωτικό ερώτημα, θαρρώ πωςβρίσκεται στα χείλη πολλών ανθρώπωνπου ζουν σήμερα σ' αυτόν τον τόπο, καιπου έχουν εξασφαλισμένες τις μικρές ήκαι μεγαλύτερες πολυτέλειές τους: Τινα τις κάνεις όμως, όταν γύρω σου όλαείναι μαύρα;
Άκουσαπροχθές, στην τηλεόραση, τον επικοινωνιολόγοκ. Σεφερτζή να συζητάει για το Σκοπιανό,και να λέει ότι ο κόσμος έχει φτάσει πιαστα όριά του, και πως μία ενδεχόμενηαποτυχία και σ' αυτό το θέμα θα επιβαρύνειακόμα περισσότερο την ήδη οριακήψυχολογική του κατάσταση. Και θαρρώ πωςέχει δίκιο. Ουδέποτε έχω αισθανθεί τόσοέντονη την ανάγκη να συμβεί κάτι καλό,όχι τόσο στην προσωπική μου ζωή (δόξατω Θεώ, όπως πολλοί, ζω και εγώ μέσα στιςμικρές και μεγάλες πολυτέλειές μου),αλλά στην κοινωνία όπου με εκατοντάδεςχιλιάδες άλλους ανθρώπους συνυπάρχω.
Ανάταση,ένοιωσα φερ' ειπείν, όταν για τη LifOπήγα στο νέο μουσείο της Ακρόπολης καιπήρα μια συνέντευξη από τον κ. Παντερμαλή,τον άνθρωπο που έκανε αυτό το όνειροπραγματικότητα. Εκεί, ναι, είδα κάτι πουέδινε φως στο γκρίζο γύρω μας. Αισθάνθηκαότι κάτι συνέβη!Ότιεδώ, αύριο-μεθαύριο, θα έρχονται άνθρωποιαπό κάθε άκρη του κόσμου, και θα αισθάνονταικάτι ιδιαίτερο. Θα το βλέπω στα πρόσωπάτους και θα αισθάνομαι ωραία κι εγώ.Όπως αισθάνεται κάθε άνθρωπος όταν κάτικαλό συμβαίνει στο σπίτι του και του τοεπαινούν οι άλλοι.
Πέραν,όμως, της επίσκεψής μου στο νέο μουσείοτης Ακρόπολης (και μη θεωρώντας κάτι τοτόσο ιδιαίτερο ορισμένες μικρές γωνιέςπου διασώζονται στην πόλη, προσπάθειεςλίγων ανθρώπων που φέρνουν καλούςκαρπούς, σωστές επιχειρηματικέςδραστηριότητες εδώ και έξω, 10, 20, 100συμπατριώτες μας επιστήμονες πουδιαπρέπουν στον τόπο μας, μα κυρίως στηναλλοδαπή), όλο το υπόλοιπο τοπίο είναισαν εκείνο που αντικρίζουν οι φίλοιμου, κάθε στιγμή της μέρας πια, στα Στείρατης Ευβοίας - κάποτε παράδεισος, τώρακόλαση. Μου έλεγε κάποτε ο Χατζιδάκις,σε μια συνέντευξη που του πήρα στοΛονδίνο - τέλη της δεκαετίας του '80, μετο Σκάνδαλο Κοσκωτά να μονοπωλεί εδώτον δημόσιο βίο. «Θα λυπόμουν και θαανησυχούσα και εγώ, αγόρι μου, με τη δικήμας παρακμή στην Ελλάδα, εάν έβλεπα ότιστις άλλες χώρες της ΕΟΚ (όπως λεγόταντότε η Ευρωπαϊκή Ένωση) ζούνε μιαν άνοιξητων τεχνών, ένα μπλόου-απ νέων ιδεών καιρευμάτων - τότε, ναι, η δική τους ακμή θαμε γονάτιζε».
Σήμερα,δεν βλέπω η Ελλάδα να είναι πολύδιαφορετική (σε αξίες, σε περιεχόμενοζωής, σε πολιτιστικά επιτεύγματα, σεεκπαιδευτική άνθηση) απ' ό,τι ήταν τότε,όταν σάρωνε η Κοσκωτολογία, όπως σήμεραη Ζαχοπουλιάδα ας πούμε, και θέλαμε νακρυφτούμε γιατί ντρεπόμασταν.
Δενξέρω και δεν με πολυενδιαφέρει τι έχουνκάνει οι άλλοι (αν και η Ιρλανδία, τηνοποία παρακολουθούσα από τότε, και τηνοποία γύρισα σπιθαμή προς σπιθαμή, όντωςπερνάει το δικό της «μπλόου-απ»,κυρίως στον εκπαιδευτικό, τεχνολογικόκαι οικολογικό τομέα), αλλά εδώ στοντόπο μου δεν είναι πολλά τα επιτεύγματαπου μπορούμε να απαριθμήσουμε.
Ηαπογοήτευση του κόσμου, που εκφράζεταιως και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις,φιλοδωρώντας Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚμε πρωτοφανή απόρριψη (αλλά και πρωτοφανήαποδοχή ενός κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, πουακόμα έχει να αποδείξει εάν, εκτός απόκατακραυγή και διαμαρτυρία, έχει καιχειροπιαστή πολιτική πρόταση), είναισαφές αποτέλεσμα αυτής της... κακήςΕλλάδας που αντικρίζει και βιώνεικαθημερινά.
ΤηςΕλλάδας που ξοδεύει περισσότερα απ'όσα εισπράττει. Και τα ξοδεύει καιάσχημα. Σε στενό κύκλο, για λίγους.
ΤηςΕλλάδας που ασχολείται με ένα σοβαρόπολιτικό της ζήτημα μόνο όταν ο κόμποςφτάσει στο βέτο.
ΤηςΕλλάδας όπου, ακόμα και οι έχοντες,υποφέρουν από την κρατική αναλγησίακαι διαφθορά. (Κάντε μια βόλτα στο Γκολφτης Γλυφάδας και δείτε εκεί πως η ΔημοτικήΕπιχείρηση, αυτός ο «ναός» τηςδιαφθοράς, έχει απαξιώσει ένα τόσομεγάλο περιουσιακό στοιχείο).
ΤηςΕλλάδας όπου, ακόμα, όποιες συζητήσειςγίνονται για τη λεγόμενη «εκπαιδευτικήμεταρρύθμιση» αρχίζουν και σταματάνεστο θέμα του ασύλου. (Τόσο γελοίοι!...)
ΤηςΕλλάδας που ακόμα δεν έχει φυτέψει ούτεένα δέντρο εκεί όπου σάρωσαν οι φωτιέςτου καλοκαιριού. Με αποτέλεσμα να περνάςμεσ' απ' τα καμένα με το Καγιέν σουκαι, ακόμα και συ, να αναφωνείς «δενείναι ζωή αυτή, ρε γαμώτο!».
σχόλια