Γελοία βέρα στο γελοίο δάχτυλο

ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΑΜΕ ότι ο κύριος της φωτογραφίας είναι φίλος των gay οργίων και του ecstasy, τι θα βλέπαμε;

Θα βλέπαμε έναν κύριο:

• με αυστηρό και κάπως δυσάρεστο βλέμμα,
• στολή μεγαλοστελέχους (δεν έχει σημασία τίνος εταιρείας ‒ ούτως ή άλλως συγκλίνουν όλες στην ίδια εικόνα, που τελικά διαχέεται στη μεγαλύτερη εταιρεία όλων: την πολιτική)
• βέρα στο δεξί, ήτοι νυμφευμένος, θρησκευόμενος
• σε μια αίθουσα στο Ευρωκοινοβούλιο, δηλαδή άνθρωπος με εξουσία

Ίσως διακρίναμε και κάτι υπόρρητο: ένα μούσι που, αντί για σεβάσμιο, τείνει προς το bear και μια ιδιάζουσα αρπακτικότητα στο βλέμμα, που μένει σαν ίζημα στο gay βλέμμα από το πολύ κάρφωμα και το πολύ κυνηγητό. Αλλά δεν θα το λέγαμε ούτε του παππά. Ούτως ή άλλως, τα σπάσαμε τα gaydars μας προ καιρού. Σχεδόν κανείς δεν είναι ακριβώς αυτό που δείχνει, σεξουαλικά.

Οι πολιτικοί οφείλουν πρώτοι να στοιχηθούν στους κανόνες της νέας διαφάνειας (και ειλικρίνειας). Όχι μόνο για να μη μας ζαλίζουν τον έρωτα. Αλλά και διότι, αν άλλα λένε κι άλλα κάνουν, είναι θέμα χρόνου να εξευτελιστούν, όπως ο έντιμος κύριος József Szájer με τη γελοία βέρα στο γελοίο δάχτυλο.

Αν, λοιπόν, μαθαίναμε ότι αυτός ο κύριος είναι φίλος των gay οργίων και του ecstasy, ενώ ντύνεται σαν γαμπρός στο κτήμα Νάσιουτζικ που τον παντρεύει ο Άδωνις, θα σηκώναμε τους ώμους. Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που δεν μπορεί να αντέξει, να υπερασπιστεί κι εν τέλει να αγαπήσει τον εαυτό του. 

Λυπάται κανείς τη γυναίκα του, βέβαια. Αλλά πού ξέρεις τι γίνεται ανάμεσα στα ζευγάρια; Μπορεί να τη βρίσκουν έτσι. Να τα έχουν συμφωνήσει. Να είναι μια εύρυθμη εταιρειούλα. Που άπαξ και δεν δημοσιεύει το κυνικό καταστατικό της, έχει την ευλογία του κλήρου και του λαού. Ένωση ανδρός και γυναικός σέρνει καράβι. 

Αρκετά βάσανα έχουμε, μη σηκώνουμε και του γείτονα…

ΑΝ ΜΑΘΑΙΝΑΜΕ, επίσης, ότι αυτός o κύριος, που αγαπά τo gay gangbang και το ecstasy, είναι ευρωβουλευτής, τι θα λέγαμε;

Αν μαθαίναμε ότι ανήκει στο ακροδεξιό κόμμα του Όρμπαν, που καταστέλλει τις LGBTQ+ ελευθερίες και αρνείται την ύπαρξη των τρανς, τι θα λέγαμε;

Αν, επίσης, μαθαίναμε ότι έχει αυτοπροσώπως συγγράψει (με αυτά τα νευρώδη μεγάλα δάχτυλα) το νέο Σύνταγμα της Ουγγαρίας, σύμφωνα με το οποίο γάμος είναι μόνον η θεία ένωση άντρα και γυναίκας και οι gay δεν επιτρέπεται να παντρεύονται ή να έχουν παιδιά, διότι προφανώς τους αρέσουν τα όργια και τα ναρκωτικά ‒ τι θα λέγαμε;

Ίσως θα λέγαμε ότι αυτός ο κύριος δεν είναι μόνο υποκριτής και έσω ακυρωμένος, είναι και άθλιος. Διότι, αντί να επιτιμήσει τον εαυτό του για τη δειλία και την υποκρισία του, επιτίθεται στη ζωή αυτών που τόλμησαν να ζήσουν όσα αυτός κουκούλωσε. Και πολιτεύτηκε σθεναρά με ένα κόμμα που εχθρεύεται εκ θεμελίων όσα αυτός είναι και γουστάρει.

Αν, μάλιστα, ένα ηλιόλουστο πρωινό Κυριακής τον βλέπαμε, μετά τη λειτουργία, να κατεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησιάς είτε με δυο δίδυμα δικά του (από εξωσωματική συνήθως) είτε με ένα υιοθετημένο παιδί ‒ τι θα λέγαμε;

Δημοσίως τίποτα, διότι ο εξαιρετικά άθλιος αυτός κύριος είναι απολύτως σύννομος με τους κανόνες που ο ίδιος θέσπισε. Οι οποίοι λένε: 

Αν είσαι ένας ειλικρινής, έντιμος, ακόμη και μονογαμικός ομοφυλόφιλος πολίτης, δεν επιτρέπεται να παντρεύεσαι ή να έχεις παιδιά. Αν είσαι τρανς, απλώς δεν υπάρχεις.

Αν όμως είσαι ένας κρυφός ομοφυλόφιλος ευρωβουλευτής, φαν του gangbang και των ναρκωτικών, ψευτοπαντρεμένος με γυναίκα, όλα επιτρέπονται: και να μεγαλώνεις παιδιά, και να λες στους άλλους πώς να ζήσουν, και από πίσω να περνάνε τρένα στα χαμαιτυπεία των Βρυξελλών.

ΑΥΤΟ ΟΔΗΓΕΙ αναπόφευκτα σε ένα παλιό, παμπάλαιο ερώτημα: Τι πρέπει να ξέρουμε για την ιδιωτική ζωή των πολιτικών;

Πρέπει να ξέρουμε αν ένας πολιτικός, που δημοσίως υπερασπίζεται ορισμένα ήθη, ιδιωτικά τα καταργεί; Αν απατά τη γυναίκα του; Αν σνιφάρει κόκα στις τουαλέτες της Βουλής πριν βγάλει ένα λογύδριο κουνώντας το δάχτυλο στο πανελλήνιο; 

Το σίγουρο είναι ότι στην εποχή της ασυμμάζευτης διαφάνειας των social media, αργά ή γρήγορα, κάποιο τρολ σού παίρνει το κεφάλι. Εκεί που το σκας ματωμένος από τις σωληνώσεις της παρτούζας, ένα διεσταλμένο μάτι σε καρφώνει ή ανεβάζει την dick pic σου στο Ίντερνετ. Τα σόσιαλ μπορεί να κατέστρεψαν την πλούσια ύφανση των ιδιωτικών μας κόσμων, αλλά απεδείχθησαν και μια πρώτης τάξεως λαϊκή λαιμητόμος για όσους αξίζει να λιντσαριστούν, ενώ όλες οι εξουσίες τούς προστατεύουν. 

Οπότε το ερώτημα απαντάται και διά της εις άτοπον απαγωγής: οι πολιτικοί οφείλουν πρώτοι να στοιχηθούν στους κανόνες της νέας διαφάνειας (και ειλικρίνειας). Όχι μόνο για να μη μας ζαλίζουν τον έρωτα. Αλλά και διότι, αν άλλα λένε κι άλλα κάνουν, είναι θέμα χρόνου να εξευτελιστούν, όπως ο έντιμος κύριος József Szájer με τη γελοία βέρα στο γελοίο δάχτυλο.