Λίγες ώρες πριν από την άρση των μέτρων και έχω μια μετακίνηση 1 για κάτι ασήμαντο. Στέλνω, με τη σκέψη ότι καθόλου δεν θα μου λείψει αυτό το άγχος του μηνύματος πριν από το άνοιγμα της πόρτας. Βγαίνοντας, η άνοιξη έχει μια συντριπτική επίδραση πάνω μου. Ακούγονται τιτιβίσματα μέσα από ζεστά φύλλα. Δεν μου λείπουν τα αυτοκίνητα που, αναπόφευκτα, θα αρχίσουν σταδιακά να ξανακαταλαμβάνουν την πόλη. Νοσταλγώ ήδη την ησυχία των δρόμων του κέντρου χωρίς μποτιλιάρισμα, τη χαλαρή έκφραση όσων τρέχουν ή κάνουν ποδήλατο, την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, το να μυρίζει ο αέρας δέντρα και χλόη και όχι λάστιχο, καμένο φρένο και εξατμίσεις.
Η μετακίνηση 1 με φέρνει στην πλατεία Βαρνάβα και σκέφτομαι πόσο με γοητεύουν οι άσκοπες μετακινήσεις. Το να πας στο Παγκράτι επειδή έτσι, όχι επειδή υπάρχει λόγος, και μετά να χαθείς, άσκοπα εντελώς, με έναν καφέ στο χέρι σε όλη την περιοχή γύρω απ' το Καλλιμάρμαρο. Στέκομαι στο φαρμακείο της γειτονιάς. Οι φαρμακοποιοί μού φαίνονται πραγματικά εξαντλημένοι. Η κούραση αιωρείται στον χώρο. Η ουρά μεγάλη. Μια παρέα κοριτσιών αφήνεται στην ένοχη απόλαυση του άσκοπου αράγματος σε κάτι σκαλάκια δίπλα στο φαρμακείο.
Βλέπω παντού κόσμο. Με ενοχλεί και με φοβίζει η παρουσία του. Αυτό προκαλώ κι εγώ στους αγνώστους, καθώς βαδίζω; Αγωνία; Η ενόχλησή μου μεγαλώνει, καθώς ένας άντρας γύρω στα 40 με βερμούδα, κοντομάνικο και αθλητικά με προσπερνάει, σχεδόν κολλώντας πάνω μου. Σταματάει με το παιδί του στη μέση του πεζοδρομίου και ουρλιάζουν εκτοξεύοντας σάλια, χωρίς να παραμερίζουν καθόλου, σαν να επιδιώκουν να τους αγγίξεις. Η χωρητικότητα είναι οριακή και προκαλείται συνωστισμός απ' το τίποτα. Όλα αυτά με αγχώνουν. Έχουν καταλάβει ότι ο κίνδυνος δεν πέρασε; Τους είπε κανείς ότι τώρα πρέπει να προσέχουμε διπλά; Δεν μιλάω κι απλώς αλλάζω πεζοδρόμιο.
Συνειδητοποιώ πόσο λατρεύω τις άσκοπες μετακινήσεις, ότι, ναι, είναι μια θεμελιώδης ελευθερία, κάτι αναγκαίο, ζωτικό αυτές οι βόλτες, οι χωρίς εξηγήσεις. Σκέφτομαι όλες αυτές τις περιπλανήσεις που ξεκινάνε από μια τυχαία συνάντηση στο Σύνταγμα και καταλήγουν μεθυσμένες διαδρομές, με ποτά απ' το περίπτερο, στην Πλάκα και τον Λυκαβηττό.
Στήνομαι στην ουρά σε ένα καφεκοπτείο. Δίνει καφέ στο χέρι. Όλες τις προηγούμενες μέρες έχω πιει μόνο καφέ που φτιάχνω εγώ. Προφανώς, ο έτοιμος θα μου φανεί νέκταρ. Και οι άλλοι που περιμένουν στην ουρά φαίνεται να έχουν ναρκωθεί εξίσου από το ενδεχόμενο ενός καλού καφέ μετά από καιρό. Απολαμβάνουν τον ήλιο που τους βρίσκει στο πρόσωπο. Είναι ευγενικοί, τηρούν αποστάσεις, δεν βιάζονται. Η κοπέλα που κάνει τους καφέδες φαίνεται εξουθενωμένη, αλλά ετοιμάζει με δεξιοτεχνία το «εθνικό ποτό». Ένας γεράκος είναι έτοιμος να πληρώσει με την εύρυθμη λειτουργία των πνευμόνων του για λίγο καπουτσίνο, οπότε εισβάλλει στο κατάστημα σαν να μην τρέχει τίποτα, αλλά, ευτυχώς, οι υπάλληλοι τον οδηγούν ευγενικά και ανέπαφα έξω.
Παίρνω το νέκταρ μου και περπατώ, αποφεύγοντας τους πάντες. Νιώθω να μουδιάζω από αγαλλίαση. Μου φαίνεται απίστευτο που οι πολυκατοικίες κολυμπούν στο φως και που στις εισόδους τους γκρεμίζονται άνθη απ' τα δέντρα, σαν ψεύτικο χιόνι. Οι σκύλοι που νομιμοποιούν το χαζολόγημα των αφεντικών τους, οι μπουγάδες που μυρίζουν απορρυπαντικό, όλα μου φαίνονται ονειρικά.
Η πλατεία Βαρνάβα έχει φουλ κόσμο. Άλλοι τηρούν αποστάσεις, άλλοι όχι. Έχει αστυνομία. Τα όργανα συζητούν από κοντά και χωρίς μάσκες. Νιώθω περίεργα που μια κυρία μεγάλης ηλικίας με μάσκα και γάντια δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ATM και ένας άντρας προσπαθεί να τη βοηθήσει από απόσταση. Λίγο παρακάτω, μια γυναίκα κάνει επαγγελματικό τηλεφώνημα δημοσίως, στερώντας το παγκάκι της γειτονιάς απ' τους εφήβους που συνήθως χαζοφασώνονται και χαζομαστουρώνουν εδώ. Μπούχτισε στο γραφείο-σπίτι ή κάποιο υπερκινητικό πεντάχρονο σαμποτάρει την καριέρα της;
Συνειδητοποιώ πόσο λατρεύω τις άσκοπες μετακινήσεις, ότι, ναι, είναι μια θεμελιώδης ελευθερία, κάτι αναγκαίο, ζωτικό αυτές οι βόλτες, οι χωρίς εξηγήσεις. Σκέφτομαι όλες αυτές τις περιπλανήσεις που ξεκινάνε από μια τυχαία συνάντηση στο Σύνταγμα και καταλήγουν μεθυσμένες διαδρομές, με ποτά απ' το περίπτερο, στην Πλάκα και τον Λυκαβηττό. Νοσταλγώ τις εξομολογήσεις και τους ανοικονόμητους συναισθηματισμούς μιας νυχτερινής περιπλάνησης στην πόλη, σαν μικρές, υπαίθριες χαρές, φθηνές ευτυχίες όπου μάθαμε ήδη να καταφεύγουμε από την προηγούμενη οικονομική κρίση. Καταλαβαίνω πόσο χρειάζομαι την ενέργεια μιας μεγάλης παρέας σε κάποιο οικόσιτο πάρτι, με τα αγγίγματα να επιτρέπονται και τη θέα από κεραίες και χοντρά καλώδια και γλαστράκια και γιαγιαδίστικες μπουγάδες να λειτουργεί ηρεμιστικά. Συνειδητοποιώ πόσο μου 'χει λείψει η αίσθηση ότι όλα γίνονται κάπως, που παίρνω υποκύπτοντας στη μαγνητική έλξη των δρόμων γύρω απ' την Ακρόπολη.
Βγαίνοντας λίγο, μετά από καιρό, δεν ξέρω αν καθάρισε η ατμόσφαιρα, αν σκούπισαν τους δρόμους, αλλά σίγουρα φύτεψαν λουλούδια και παντού μυρίζει δέντρα. Ίσως απλώς όλα να μοιάζουν σαγηνευτικά γιατί για μέρες κοιτάζαμε οθόνες, ντουλάπια και ψυγεία. Αλλά και πάλι, νομίζω, η πόλη ομόρφυνε με τον δικό της, εντελώς αδέξιο τρόπο.
Έτσι, δεν θρηνώ όσα ματαιώθηκαν, ταξίδια που είχαν προγραμματιστεί, αλλά δεν θα γίνουν, events, εκδηλώσεις. Μου αρκούν η Αθήνα και η αίσθηση ελευθερίας που μόνο οι άσκοπες μετακινήσεις μπορούν να προκαλούν. Και ενώ πρέπει να προσέχουμε, να φυλαγόμαστε ακόμα περισσότερο τώρα και να πλενόμαστε (περίεργο να πρέπει να μας το πουν αυτό!), νομίζω ότι η αισιοδοξία δεν αποκλείεται, κι ας μην είναι το προτεινόμενο συναίσθημα για όσα πρόκειται να 'ρθουν.
σχόλια