ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΟΙ ΑΣΚΟΙ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ, διαβάζουμε, μετά την δημόσια καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για τον βιασμό που υπέστη στα χέρια «υψηλόβαθμου στελέχους της Ελληνικής Ιστιοπλοΐκής Ομοσπονδίας». Μακάρι. Μακάρι να γίνει χαμός, μακάρι να γεμίσει ο κόσμος καταγγελίες κι ας πάρει η μπάλα και κανέναν που η συμπεριφορά του μπορεί να χαρακτηριστεί πταίσμα μπροστά στο όργιο συστηματικής παρενόχλησης και κακοποίησης που εξακολουθεί να συμβαίνει καθημερινά στους εργασιακούς χώρους και πέρα από αυτούς. Δεν πειράζει. Μεγάλο αγοράκι είναι, θα την καταπιεί την αδικία και θα συνεχίσει. Τόσες και τόσες γυναίκες καταπίνουν καθημερινά προσβολές, γλοιωδίες, χυδαιότητες, στεγνά πεσίματα, παρενοχλήσεις, χουφτώματα, βιασμούς.
Τρία και παραπάνω χρόνια έχουν περάσει από την έκρηξη του κινήματος #MeToo, το οποίο πέρασε κι από δω, αλλά δεν ακούμπησε. Κάτι απόπειρες που έγιναν τότε καταπνίγηκαν εν τη γενέσει τους προκειμένου να μην θιγούν από τις πιθανές αποκαλύψεις τέρατα που πρέπει σώνει και καλά να παραμείνουν ιερά. Τώρα τουλάχιστον φαίνεται να άνοιξε μια πόρτα, φαίνεται να προσφέρεται μια μοναδική ευκαιρία να ξεκινήσει επιτέλους εκείνη η συζήτηση που έμεινε τότε μετέωρη στο κενό.
Μακάρι να ξεμπροστιαστούν κάτι χυδαίοι και επικίνδυνοι τύποι, κατά φαντασία «ξιφομάχοι» και καθ' έξη βρωμόγεροι, κάτι εκδότες, διευθυντές και πρωτοκλασάτες φυσιογνωμίες του Τύπου, από αυτούς που κουνάνε διαρκώς το δάχτυλο στο κοινό. Κάτι ισχυροί, τερατόμορφοι άνδρες που όλοι ξέραμε ότι η πιο αθώα τους δραστηριότητα ήταν οι σκηνές κυνηγητού α λα Μπένι Χιλ μέσα στο άβατο του γραφείου τους.
Αναμενόμενες οι άναρθρες κραυγές, η καχυποψία, οι εικασίες και η μεταχείριση της καταγγελίας από μέρος του κοινού και των μέσων, τα οποία στην λιγότερο χυδαία περίπτωση αποκαλούν το γεγονός «υπόθεση Μπεκατώρου», λες και πρόκειται για κάτι σκιώδες και αμφιλεγόμενο, για κάτι που πρέπει να εξιχνιαστεί πρώτα πριν προβούμε σε συμπεράσματα. Λες και υπάρχει περίπτωση να ξύπνησε μια μέρα αποφασισμένη να σπιλώσει υπολήψεις ανδρών επιφανών με ένα φανταστικό αφήγημα. Λες και δεν αποτελούν η παρενόχληση και οι πάσης φύσεως εκβιαστικές και κακοποιητικές πρακτικές εις βάρος γυναικών, ένα συχνό και γνώριμο φαινόμενο, και μάλιστα στους πάντες σχεδόν. Πόσοι είναι αυτοί ή αυτές που θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι δεν έχουν πέσει ποτέ στην αντίληψή τους τέτοιες συμπεριφορές;
Μακάρι να ξεκινήσει κι εδώ «χιονοστιβάδα αποκαλύψεων», μακάρι να συμπαρασύρει και τον δημοσιογραφικό χώρο, μακάρι να ξεμπροστιαστούν κάτι χυδαίοι και επικίνδυνοι τύποι, κατά φαντασία «ξιφομάχοι» και καθ' έξη βρωμόγεροι, κάτι εκδότες, διευθυντές και πρωτοκλασάτες φυσιογνωμίες του Τύπου, από αυτούς που κουνάνε διαρκώς το δάχτυλο στο κοινό. Κάτι ισχυροί, τερατόμορφοι άνδρες που όλοι ξέραμε ότι η πιο αθώα τους δραστηριότητα ήταν οι σκηνές κυνηγητού α λα Μπένι Χιλ μέσα στο άβατο του γραφείου τους. Κάτι ιεροί τράγοι και οι αισχροί ακόλουθοί τους, που κατά κανόνα δεν ανήκαν στο "ελευθεριακό" σύστημα των lifestyle μέσων, αλλά στις υψηλές βαθμίδες ιεραρχίας των πιο επιφανών εκδοτικών συγκροτημάτων της χώρας.
Ούτε άρρωστοι, ούτε «σακάτηδες» ούτε «εξαρτημένοι από το σεξ» είναι αυτοί οι τύποι. Το έκαναν επειδή μπορούσαν και επειδή γνώριζαν ότι δεν θα υπάρξει καμία απολύτως συνέπεια. Ότι δεν θα ακουστεί ούτε κιχ. Το όνομά τους σε συνδυασμό με τις συνθήκες εξουσίας και υποταγής, το διασφαλίζουν αυτό. Και δεν το έκαναν μία και δύο φορές, αλλά διαρκώς και κατά συρροή. Και τους αρμόζει η διαπόμπευση (τουλάχιστον), ακόμα κι αν είναι ηλικιωμένοι πλέον ή παροπλισμένοι ή και νεκροί ακόμα. Ούτε πρόκειται για ανθρώπους που αξίζει κάποιος σεβασμός στο έργο τους, "κι ας ήταν καθάρματα". Κατά συντριπτική πλειοψηφία, το έργο τους και ο ρόλος που έπαιξαν στο άθλιο μιντιακό-πολιτικό σύμπλεγμα που τόσο έχει βασανίσει αυτή την χώρα, συνάδει απολύτως με την κακοποιητική τους συμπεριφορά εις βάρος κοριτσιών και γυναικών που έπρεπε, στις πιο ήπιες των περιπτώσεων, να κάνουν προκαταβολικά εμετό για να αντέξουν άλλη μια μέρα στο γραφείο.
σχόλια