Ο πελάτης δεν έχει πάντοτε δίκιο

Ο πελάτης δεν έχει πάντοτε δίκιο Facebook Twitter
0
Οπελάτης δεν έχει πάντοτε δίκιο. Το φώναζεο μακαρίτης ο παππούς μου, ο συνονόματος,που ήταν μάγειρας στο ξενοδοχείο ΛεΜετροπόλ, στην Αλεξάνδρεια (χτίστηκετο 1902 από Έλληνες και Ιταλούς αρχιτέκτονες,και σύχναζε εκεί ο Κωνσταντίνος Καβάφης),όποτε εισέπραττε από κάποιο γκαρσόνιμια παρατήρηση για ένα πιάτο που εκείνοςθεωρούσε εντελώς παράλογη. Ήταν ξακουστήη σούπα μολωχία που έφτιαχνε ο παππούς.Η συνταγή του ήταν δουλεμένη «με 365κατσαρόλες» (έτσι συνήθιζε να μετράειτις... εφαρμογές του - μια κατσαρόλα, γιακάθε μέρα του χρόνου!), και την έφτιαχνεπάντοτε ο ίδιος. Ποτέ δεν άφησε βοηθόνα ανακατευτεί.

Υποχωρήσειςέκανε μόνο για όσους είχαν κάποιοπρόβλημα υγείας (αρτηριακή πίεση, αςπούμε), και ζητούσαν «λιγότερο αλάτι».Στις υπόλοιπες ιδιοτροπίες, όπως τιςέλεγε, όπως, π.χ., «τη θέλουμε πιοπηχτή», αντιδρούσε πότε με ψυχραιμία,εξηγώντας ο ίδιος στον πελάτη τον τρόποπου ο ίδιος επέλεξε να φτιάξει τη σούπαή, εάν εκείνος δεν καταλάβαινε, με πλήρηαπαξίωση: «Παραγγείλετε κάτι άλλο».

Η σχεδόνολοκληρωτική υποταγή στη βούληση τουπελάτη (συχνά όπως την καθορίζουμε εμείςκαι όχι ο ίδιος) είναι ένα φαινόμενο τηςεποχής, παγκόσμιο, που έχει επιδράσειπολύ έντονα στον τρόπο με τον οποίοεξελίσσονται οι σύγχρονες κοινωνίεςκαι συμπεριφέρονται μέσα σε αυτές οιάνθρωποι.

Το «φάσμα»αυτής της λογικής, που θέτει υπεράνωπάντων τη λαϊκή βούληση, είναι τόσομεγάλο που ακόμα αποτελεί θέμα έντονωνδιενέξεων σχετικά με το πού αρχίζεικαι, κυρίως, πού σταματά (αν πρέπεικαθόλου να σταματά) ετούτη η... επιρροή.

Απαντήσειςαπόλυτες δεν υπάρχουν. Μεαφορμή την απόρριψη, την περασμένηεβδομάδα, από τους Ιρλανδούς πολίτεςτης μεταρρυθμιστικής συνθήκης τηςΕυρώπης, ακούστηκαν πάλι απόψεις γιατα δημοψηφίσματα, εάν είναι χρήσιμα,εάν είναι αντιπροσωπευτικά, εάν πρέπεινα εφαρμοστούν ως «τα πλέον κατάλληλαμέσα άμεσης δημοκρατίας» κ.λπ. κ.λπ.

Οι σκεπτικιστές(και ίσως ανάμεσα σε αυτούς να ήταν, εάνζούσε, και ο αγαπημένος μου παππούς),αντιτείνουν ότι σε μια ιδανική μορφήδημοκρατίας τα δημοψηφίσματα θα ήτανκαλοδεχούμενα, γιατί τότε οι πολίτεςθα ήξεραν τι και γιατί ψηφίζουν. Θα ήταν,κοντολογίς, ενημερωμένοι. Και η απόφασήτους θα ήταν αποτέλεσμα σκέψης και όχιθυμικού. Επιχείρημα των σκεπτικιστώνείναι ότι εάν γινόταν δημοψήφισμα στηδεκαετία του '70 για την είσοδο της χώραςμας στην τότε ΕΟΚ, κατά πάσα πιθανότητα,αφού το ανερχόμενο εκείνη την εποχήρεύμα του ΠΑΣΟΚ ούρλιαζε ότι είναι «τοίδιο συνδικάτο» με το ΝΑΤΟ, θα είχαμεμείνει απ' έξω.

Οισυνέπειες; Άγνωστες εν πολλοίς. Ανκαι, οι περισσότεροι σήμερα θα συμφωνούσαν,νομίζω, ότι πιθανότατα η Ελλάδα, καιμαζί της και εμείς, θα έμενε πολύ πίσω.Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι ηλεγόμενη «λαϊκή ετυμηγορία» σπάνιατίθεται υπό αμφισβήτηση. Τη θεωρούμειερή. Κι είναι περίπου αμαρτία να τηναμφισβητήσεις.

Ακόμα καιστα τηλεοπτικά ριάλιτι σόου, όπου τοκοινό αποφασίζει με τα τηλεφωνικά τουμηνύματα για το ποιος θα φύγει, ποιοςθα μείνει, ποιος θα πάρει τα λεφτά, ποιοςθα σπουδάσει στην τάδε ακαδημία, ποιοςθα γίνει τραγουδιστής στους οίκους τουεφήμερου άσματος, η αμφισβήτηση αυτήςτης «πραγματικότητας» ισοδυναμείπερίπου με διαγραφή του ίδιου του...ρόλου της τηλεόρασης, που βασίζεταιακριβώς σ' αυτήν τη λογική του «αυτάθέλει ο κόσμος».

Έτσι, λοιπόν,κατά καιρούς έχουμε δει κάτι απίθανους,ατάλαντους τύπους να βγαίνουν νικητέςσε διαγωνισμούς τραγουδιού, όπως καιπρόσφατα το κοινό (ο... αλάνθαστος πελάτης,δηλαδή) να μην υπολογίζει καθόλου τηνετυμηγορία των ειδικών περί χορού, καινα επιλέγει, αντί της κοπελιάς από τηΡωσία, που πράγματι ήταν μακράν ηκαλύτερη, την κοπελιά από την Ελλάδα,προφανώς για λόγους... εθνικούς!

Από την άλλη(κι εδώ βρίσκεται και η μεγάλη αντίφασησε όλα αυτά) είναι σαφές, όχι μόνο απότα δημοψηφίσματα που έχουν γίνει, αλλάκαι από συνεχόμενες μετρήσεις, ότιυπάρχει μεγάλη διάσταση μεταξύ λαϊκήςβούλησης και πολιτικής πρακτικής, τηνοποία όμως αυτή η ίδια «λαϊκή βούληση»,με όποιο δημοκρατικό ή λιγότεροδημοκρατικό σύστημα, έχει επιλέξει.

Πόσο δίκιοέχει, λοιπόν, ο πελάτης όταν πολλές φορέςο ίδιος διαψεύδει τον εαυτό του; Ή, ακόμαχειρότερα, όταν ο ίδιος τι και γιατίψηφίζει, τι και γιατί αγοράζει; Ο παππούς,τουλάχιστον, προσπαθούσε και κατάφερνεπολλές φορές να τους εξηγεί πώς φτιάχνεταιμια καλή σούπα μολωχίας. Και τότε,λιγότεροι ήταν εκείνοι που τη ζητούσανπιο πηχτή ή πιο αραιή...

Στήλες
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ