Θυμάμαιτα χαμόγελα και τις πόζες τους. Θυμάμαικαι κάθε τους τυποποιημένη ατάκα. «Εμείςυπηρετούμε τον απλό κι ανήμπορο πολίτη».«Εμείς είμαστε κοντά σ' εκείνουςπου καθημερινώς ταλαιπωρούνται».«Εσείς, οι εκκρεμείς» ερχόταν απόμακριά, ανεπαίσθητα αλλά όσο έπρεπεφαρμακερή η σοφή ρήση του Σαββόπουλου- μία από τις πολλές στους τόσο καίριους,μα και, αλίμονο, μονίμως επίκαιρους«Κωλοέλληνές» του.
Τελευταίαμου συγκομιδή από τα ενδότερα τωνεφημερίδων -εκείνα πιa,που δεν τα διαβάζουν ούτε και οι «αρμόδιοιφορείς», αφού η τηλεόραση είναι εκείνηπου μόνο τους καίει- η είδηση ότι πνέειτα λοίσθια και το «ολίγον τι» πουυπήρχε από το λεγόμενο κράτος προνοίαςστα διάφορα δημοτικά διαμερίσματα τηςχωρας. Μιλάμε για τα δημοτικά νηπιαγωγεία.Τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τα κέντραδημιουργικής απασχόλησης παιδιών, ταπρογράμματα ατόμων με αναπηρία και τοπερίφημο πρόγραμμα «Βοήθεια στοΣπίτι» για ηλικιωμένους. Πρίν λίγεςμέρες αποφασίστηκε να κλείσουν σε τρειςνομούς της Κρήτης, λόγω έλλειψης πόρων,όλοι οι παιδικοί σταθμοί. Περίπου 1.200παιδιά στο δρόμο...
ΗΚεντρική Ένωση Δήμωνκαι Κοινοτήτων επιρρίπτει την ευθύνηστις εκάστοτε κυβερνήσεις που δεν τηςδίνει χρήματα. Είναι πολλά τα έξοδα,λέει, και έχει δίκιο. Από την άλλη, όμως,η Τοπική Αυτοδιοίκηση διαχειρίζεταικαι δικά της λεφτά, που επίσης δεν είναιλίγα. Πολλά χάνονται στον αέρα. Οικαταγγελίες για «μεγάλο φαγοπότι»δεν έχουν σταματημό. «Η χάρτα αυτούτου κράτους κρύβει απάτη» συνεχίζειαπό μακριά ο Σαββόπουλος. Ακάθεκτος.
Τοκράτος, σε κάθε του μορφή, μοιάζει ναείναι πλέον μόνο ένας μηχανισμός πουγυρεύει πόρους, και όταν τους εξασφαλίζειτους διαχειρίζεται με τον πλέον βρώμικοή και ανάλγητο τρόπο. Όταν κλείνει ένανηπιαγωγείο, κλείνει ένα παράθυρο στηζωή ενός μικρού παιδιού. Λιγοστεύει τοφως για τους εργαζόμενους γονείς του.Σκοτεινιάζει για τους δασκάλους. Ότανεγκαταλείπεται το πρόγραμμα «Βοήθειαστο Σπίτι» (από ένα κράτος που σπαταλάεκατομμύρια επί εκατομμυρίων γιαπρόστιμα στην Ε.Ε., που θα μπορούσε ναείχε αποφύγει εάν ήταν σοβαρό), η μοναχικήγιαγιά που περίμενε πώς και πώς να ‘ρθειη ώρα για να δει στην πόρτα της τη φιλικήφιγούρα της κοινωνικής λειτουργού, ήακόμα και της όποιας ευαίσθητηςεθελόντριας, αρχίζει να σκέφτεται πωςπια την πόρτα της θα χτυπήσει σύντομα...κάποιος άλλος. Αυτός, που όλοι σπρώχνουμεστα έγκατα της σκέψης μας, με φόβο. Ένακράτος που δεν καταλαβαίνει πόσοσημαντικό είναι ένας ηλικιωμένοςάνθρωπος να μπορεί να πει σε κάποιον τοπαράπονό του, να γευτεί ένα ζεστό καφέ,ν' ακουμπήσει σ' ένα γερό μπράτσο γιανα κάνει μια βόλτα ως την άλλη γωνιάείναι πλέον αυτό που κάπως άγαρμπα, είν'αλήθεια, ονόμασε ο αγαπημένος μουτροβαδούρος «κράτος ασυστόλων καιπεσμένων κώλων».
Σελίγες μέρες, όλος ο συρφετός θα συρθείστη Διεθνή ΈκθεσηΘεσσαλονίκης για το ετήσιο πανηγύρι, ηπολιτική διάσταση του οποίου είναι απότα πιο κρύα πλέον ανέκδοτα της ζωής μας.Αεροπορικά εισιτήρια, δωμάτια ξενοδοχείων,δείπνα και γεύματα, γεύματα και δείπνα.Λεφτά πεταμένα. Στο βρόντο. Για το τίποτα.Πες τους ότι έκλεισε, ότι ξόφλησε τοπρόγραμμα για τα άτομα με αναπηρία, καιοι πιο πολλοί δεν θα θυμούνται καν ότιυπήρχε ποτέ τέτοιο πράγμα. Μπουκωμένοιως τ' αυτιά, δεν ακούνε. Τυφλωμένοι απότο δέλεαρ της εξουσίας δεν βλέπουν τηνπραγματικότητα δίπλα τους. Τίγκα στημάσα, μόνο κάτι άναρθρες λεξούλες θαψευδίσουν για ανάπτυξη, για προτεραιότητες,για νέες επενδύσεις...
Οιφαρμακοποιοί, εν τω μεταξύ, σταμάτησαννα δέχονται να δώσουν φάρμακα επίπιστώσει για τους «προβληματικούςοργανισμούς». Κοινωνικής προνοίαςκαι αυτοί. Στην υπηρεσία, τάχα, τουπολίτη. Εκείνου που δεν μπορεί να στραφείαλλού. «Μικρή είδηση» και τούτηστις μέσα μας σελίδες. Εκεί όπου απλώνεταικάθε μέρα το πικρό κασέ της Ελλάδας...
Στομεταξύ, εν όψει Διεθνούς ΕκθέσεωςΘεσσαλονίκης, φουντώνει και πάλι ησαχλαμάρα των πρόωρων εκλογών.Κάποιοι πολιτικοί που γνωρίζω ακονίζουναπό τώρα τα μαχαίρια τους. Θα κόψουν απότην ίδια τούρτα, την παλιά, να μοιράσουνστον κόσμο μιαν ακόμη τεράστια πλάνηκοινωνικής πρόνοιας...!
σχόλια