ΕIΝΑΙ ΓΝΩΣΤA τα συμπτώματα που βιώνει ο Αθηναίος όταν απομακρύνεται λίγο από την πόλη: όλα του μοιάζουν παράδεισος. Ακόμα και το βλέμμα του ντόπιου που κρύβει αυτή την αρχέγονη ζήλια του έθνους, του επαρχιώτη απέναντι στον πρωτευουσιάνο. Την ίδια που έχει και ο εγχώριος αστός όταν περπατά στην πλατεία Trafalgar. Όλοι έχουμε συγγενείς που έχουν να πουν και μια ιστορία για κάποιον πρόγονο που ήρθε με τα πόδια ή με το κάρο στην Αθήνα και, αντί να το αποδεχτούμε, συνεχίζουμε να σνομπάρουμε την ίδια μας τη φύση. Χωρίς να μας φαίνεται περίεργο, αυτή η «αστομανία» των Ελλήνων είναι και μία από τις αιτίες της κρίσης. Η επαναλαμβανόμενη βίαιη προσαρμογή στις ανάγκες του Κέντρου της Ε.Ε. μας έφερε από τα κάρα στις Μερσεντές μόνο στο υλικό επίπεδο. Το διανοητικό και το ηθικό έχει αρκετό δρόμο ακόμη.
ΔΕΝ ΘEΛΩ να εκθέσω μια βουκολική άποψη που να υποστηρίζει ακόμη μια επιστροφή στη φύση. Δεν χρειάζεται, όμως, να είσαι και καμιά ιδιοφυΐα για να αντιληφθείς ότι η Αθήνα χρειάζεται αναδιαμόρφωση για να γνωρίσει πάλι ανάπτυξη. Δύο είναι τα φιλέτα (Ελαιώνας και Ελληνικό) που η συζήτηση για την ανάπτυξή τους έχει κλείσει τα τριάντα χρόνια. Η υπόλοιπη είναι κορεσμένη. Τα άδεια κτίρια κανείς δεν τα κοιτάει, τα άδεια εργοστάσια ο Λούκος δεν τα θέλει για θέατρα και ο Καμίνης θέλει μία τετραετία να βάλει τάξη στον δήμο και άλλη μία για να κάνει τα σχέδιά του πράξη. Και εμείς όλοι, μίζεροι, τριγυρνάμε στην γκρίζα πόλη, περιμένοντας πως ξάφνου θα γίνει κάτι μαγικό και θα μεταφερθούμε στο ανατολικό Λονδίνο ή στην Αλεξάντερπλατς να κάνουμε καριέρα.
EΝΑΝ ΧΡOΝΟ ΤΩΡΑ συζητάμε αν πρέπει να κάνουμε αναδιάρθρωση, αν το μνημόνιο είναι μονόδρομος και αν τα έφαγε ο Πάγκαλος, τα μαγείρεψε ο Αλογοσκούφης ή τα έκρυψε κάτω από το χαλί ο Σημίτης, και δεν προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να ζήσουμε με την κρίση. Αν κάτι πρέπει να μας μάθει η εμπειρία της Αργεντινής, αυτό δεν είναι μόνο η καταραμένη «στάση πληρωμών», αλλά ότι έψαξε να βρει τρόπους να παράξει μόνη της αυτά που χρειάζεται. Σίγουρα δεν έλυσε ολοκληρωτικά το πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον διαμορφώθηκε η εικόνα της ανάπτυξης και όχι της διάλυσης. Αντί να κοιτάμε όλοι το εξωτερικό ως τη μοναδική λύση, ας κοιτάξουμε λίγο και τις «χώρες» προέλευσής μας.
ΤΟ ΔOΓΜΑ ΠΟΥ πίστευε πως γεμίζουμε την ύπαιθρο με νέους, φτιάχνοντας δεκάδες πανεπιστήμια και στρατόπεδα, απέτυχε παταγωδώς, αφού και τα δύο συρρικνώνονται. Βασιζόταν στη λογική που έλεγε ότι τα λεφτά και η ζωή είναι στις πόλεις και ότι πρέπει να μοιραστούν προς τα έξω. Τι γίνεται τώρα, όμως, που οι πόλεις καταρρέουν και τα μικρότερα αστικά κέντρα που δεν άφησαν τα χούγια τους παραμένουν όρθια; Ή έτσι μοιάζουν, τουλάχιστον. Για να επιβιώσουμε δεν πρέπει να φάμε τον διπλανό μας, αλλά να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο τόπος μας. Ας ξεκολλήσουμε πια με τα προτερήματα που έχει η πρωτεύουσα. Στην εποχή της οπτικής ίνας, πόλη είναι μέχρι εκεί που φτάνει η γραμμή του ΑDSL και όλοι κάποια στιγμή στα ίδια τρία μπαρ καταλήγουμε να πηγαίνουμε.
σχόλια