Ηδιαφθορά, καθώς φαίνεται, έγινε τηςμόδας. Και πότε δεν ήταν; Οι υψηλές θέσειςσε όλες τις πυραμίδες -πολιτική,οικονομική, δικαιική, δημοσιογραφική,τηλεοπτική- κρίνονταν με βάση τα γνωστά«μεγάλα» διλήμματα: Θα ενδώσει ήδεν θα ενδώσει; Θα φανεί αντάξιος τηςβαρυσήμαντης «εμπιστοσύνης» μαςή θα παραστήσει τον τίμιο ιππότη; Θαγίνει δικός μας τέλος πάντων, άξιοςκρίκος της μεγάλης αλυσίδας ή θα στηλώσειτα πόδια παίζοντας το χαζό παιχνίδι τουαδιάφθορου; Κατά μία έννοια, το Κοινοβούλιομε τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τουθυμίζει μοναστήρι όπου όλοι οι καλογέροιαμύνονται και πασχίζουν να ξορκίσουντους πειρασμούς του πάσης φύσεωςχρηματισμού.
Οκοινοβουλευτικός ανήρ, επειδή ακριβώςείναι μεγαλομεσάζων της κοινωνίας,κλειδούχος στον τομέα του, δέχεται τηνπίεση των μεγάλων επιχειρήσεων. Δενπρόκειται για σκάνδαλο, για συστηματικήατιμία - απεναντίας αυτός είναι ο ρουςτων πραγμάτων. Διευκολύνσεις, μεσιτεύσεις,ευνοϊκές εκθέσεις, φιλοπρόσωπεςαντιμετωπίσεις υπάγονται στη λογικήτου πολιτικού ρόλου. Μάλιστα, αν γιακάποια εξέχοντα πρόσωπα -υπάρχουν κιαυτά- αυτή η κατάσταση παίρνει τη μορφήηθικής δοκιμασίας, για τα υπόλοιπαανθρωπάρια αποτελεί από Θεού ευκαιρία.Σημαίνει η τυχερή καμπάνα, τα υψηλάδιαζώματα ανοίγουν επιτέλους την πύληγια τον φιλόδοξο κοινολαΐτη. Το σύνθημαείναι αμιγώς λενινιστικό: Ορμάμε καιβλέπουμε!
Αξίζειπάντως να σκεφτούμε με κάποια συμπάθειατον πολιτικό που τα πιάνει, λαδώνεται,δέχεται ακριβά δώρα (για να ανέλθειεπιτέλους τα ταξικά σκαλοπάτια τηςκοινωνίας που τον ψήφισε). Η Αριστερά,για παράδειγμα, εξαιρείται από αυτό τοβδελυρό παιχνίδι. Ευνόητο, βέβαια·αφού δεν ανέρχεται στην εξουσία, πώς θαγίνει στόχος ύποπτων δοσοληψιών; Οπότεαπομένουν οι πολιτικοί του δικομματισμούπου εναλλάξ -με τα ίδια μέσα, για τουςίδιους λόγους και με την ίδια μηδενικήηθική αντίδραση- ενοχοποιούνται για τοπαίγνιο της διαφθοράς.
Δυστυχώςδεν μπορούμε να αναφέρουμε ονόματα,αλλά έναςνεαρός δικηγόρος που κερδίζει τηνεμπιστοσύνη των κομματικών οργάνων καιπροάγεται σε βουλευτή τι μπορεί ναπεριμένει από τον κοινοβουλευτικό τουρόλο; Να γίνει γνωστός και περιλάλητος;Μα είναι πάρα πολλοί βουλευτές πουπαραμένουν άγνωστοι στο κοινό· γιανα γίνουν γνωστοί θα πρέπει να αναλάβουνυψηλές θέσεις, κυβερνητικά πόστα, όπερσημαίνει ότι επιτέλους θα ανοίξει καιο δρόμος προς τα τηλεοπτικά κανάλια.Εκεί κρίνεται η ισχύς της ψήφου και όχιστην κάλπη. Όποιος εμφανίζεται σταπαράθυρα, εμπνέει εμπιστοσύνη, είναιαξιοποιήσιμος - τα λοιπά δικά του.
Χωρίςκαμιά υπερβολή, η δεκασμένη συνείδηση,η πίσω παλάμη, η μουτσούνα του πολιτικούπου διαρρηγνύει τα ιμάτιά του εν ονόματιτης τιμιότητος (αλλά την έχει κάνει...)έχει γκελ, συζητιέται, είναι λάιφ στάιλ,προσφέρει υλικό για πολυσέλιδα άρθρακαι για ειδικές πολιτικές εκπομπές.Αντίθετα ο ψωριάρης επαρχιώτης πουέπιασε έδρανο στη Βουλή και δεν ενοχλείκανέναν, όχι μόνο δεν προβάλλεται, αλλάθεωρείται εκτός εποχής, ρόλος χωρίςάνθρωπο ή άνθρωπος χωρίς ρόλο.
Σύμφωναμε τα πορίσματα της μετα-δημοκρατίας,όχι μόνο της δικής μας αλλά και τηςδιεθνούς, οι υψηλόβαθμοι πολιτικοίοφείλουν να υπηρετούν τους πραγματικούςπρωταγωνιστές του κοινωνικού γίγνεσθαι,που δεν είναι άλλοι από τους κολοσσούςτων επιχειρήσεων. Ο ορίζοντας έχειαλλάξει δραματικά. Ο κλειστός κόσμοςτης εθνικής πολιτικής διευρύνθηκεσυναρπαστικά, οι παράκτιες εταιρείεςκάνουν χοντρό παιχνίδι, οπότε και τοστυλ του πολιτικού προσαρμόστηκε στανέα δεδομένα. Ο κοινοβουλευτικός ανήρκατέστη διμούτσουνος: Μια μουτσούναγια το Κοινοβούλιο, μια άλλη για τιςαναπεπταμένες επαφές. Τυχαία μήπωςισχυρίζονται οι πολιτικοί παρατηρητέςότι τα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια απαρτίζονταιπλέον από ντροπαλούς παρατρεχάμενουςτων επιχειρήσεων;
Εντέλειπρέπει να δούμε και από ανθρωπολογικήπλευρά τον σημερινό πολιτικό. Πώςξεκίνησε; Τι επιδιώκει; Πού και γιατίμπλέκει; Μιλούν για «δώρα», για«βίλες», για «ύποπτες»καταθέσεις σε ξένες τράπεζες. Άρα έχουμεμια χορεία πολιτικών που ξεκινούν φτωχοίκαι θέλουν -τι περίεργο!- να ενταχθούνστην ολιγαρχία των προνομιούχων;Ουσιαστικά σε αυτήν τη στάση υποκρύπτεται(και κοάζει) η παλιά νεοελληνική οικογένειαπου θέλει θέσεις για τα παιδιά της,ευκαιρίες για τις κόρες της, λαμπρόστάδιο για όλα τα μέλη της.
Οιπολιτικοί πλέον πρέπει να αντιμετωπίζονταισαν ανερχόμενη κοινωνική ομάδα και όχισαν κομματική παράταξη. Η ψήφος, άπαξκαι δοθεί, επέχει θέση κοινωνικούδιαβατηρίου και φρονήματος αριβιστικού.Ποιος ήταν ο παλιός καημός; Να κόψουμεδρόμο, να ξεγελάσουμε ακόμη και τονίσκιο μας για να βρεθούμε μπροστά. Καιόντως η προήγηση ισχύει. Αίφνης ο άσημοςιδιώτης, βουλευτικώ δικαιώματι,αναλαμβάνει ευθύνες που κονιορτοποιούντην πρότερη άποψή του περί ιδιωτικούβίου. Η θέση τον αποκόπτει από το παρελθόντου, τον κάνει άλλο εξ άλλου, έχει μόνιμοσύνδρομο υψοφοβίας, από αφανής ανακαλύπτειότι μεταμορφώθηκε σε στυγνό πτωχαλαζόνα,«ξεχώρισε» πια, οπότε ο χρηματισμόςέρχεται σαν φυσικότατο επακόλουθο τηςκοινωνικής του ανάδειξης.
Απέναντιστην ηθική ευτέλεια, άμυνα μπορεί ναπροβάλει η ειρωνεία και το χιούμορ.Παραμένει κανείς έντιμος όχι γιατί δεντου αρέσουν τα λούσα, αλλά επειδήσιχαίνεται τους διά της ψήφου νεόπλουτους.
σχόλια