Προσδόκιμο

Όταν χτυπάει το τελευταίο καμπανάκικαι τα πόδια δεν σε παίρνουν πια,όταν το σώμα σου πονάει παντού, όταν τα πνευμόνια σου θα καίνε την καρδιά σου,κι όταν ο νους θα παίρνει οξυγόνο με το καλαμάκι.Μην σκεφτείς ούτε στιγμή ότι ο αγώνας τελείωσεέχεις ακόμη ένα γύρο σου φωνάζει η καμπάνα,ΞΥΠΝΑ, ΞΕΚΟΛΛΑ ΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ ΡΕ,ο χρόνος είναι πιο πολύτιμος, κάνε το σώμα σφαίρα,και διάλυσε με μια βολή όλα τα λάθη και αμαρτίες του παρελθόντος. Ο Δημιουργός είναι αιώνιος, η αγάπη του, η υπομονή αμέτρητη,μέχρι την τελευταία σου πνοή, μέχρι την τελευταία σου ευκαιρία,σε περιμένει στην τελική γραμμή για να μετρήσει τον χρόνο σου πάνω στην Γη.

Το άρθρο του Νίκου Δήμου μας προσγειώνει στην πραγματικότητα και καλά κάνει. Θα πρόσθετα όμως ότι το θέμα δεν είναι ποσοτικό αν ο όποιος χρόνος μας δεν είναι γεμάτος απο εμπειρίες και ενδιαφέρουσες στιγμές. Ζωή κενή στιγμών είναι τελικά άχρονη.

<<Ενάντια σε αυτή την αδικία δεν έχει γίνει ποτέ καμιά διαδήλωση. >>Για να δούμε:- Θρησκείες (μαζί με τα βιβλία τους)- Όλα τα άσματα και παράπονα "μου χαράμισες τα νιάτα μου"- Η πορεία της Μ. Παρασκευής και όλες άλλες τέτοιες εκδηλώσεις "προσευχής".- Μεγάλο μέρος της τέχνης.Αλλά και οι ίδιες οι διαδηλώσεις για οικονομικούς λόγους, γίνονται με βάση του ότι η ζωή έχει ημερομηνία λήξης.Διότι εάν ζούσαμε για πάντα, δεν θα υπήρχε λόγος να κάνουμε ούτε ένα παράπονο στη ζωή μας. Απλά θα κάναμε υπομονή μέχρι να περάσει κάθε μπόρα.Όλα τα παράπονα σ' αυτή τη ζωή πηγάζουν από την αγωνία των ορίων μας και ιδιαίτερα του θανάτου.

"Ποιος σουρεαλιστής Θεός έπλασε τον άνθρωπο με πόθο διάρκειας, με πάθος αθανασίας – και με μόνη μελλοντική σιγουριά τον θάνατο;" Ο ιδιος σουρεαλιστης Θεος που αφησε καποτε την Σαντορινη να τιναχτει στον αερα, που αφησε καποτε το Σαν Φρανσισκο να γινει πίτα απο το σεισμο, και τωρα αφηνει τεραστιους τυφωνες να καταστρεφουν τα παντα στο διαβα τους. Και αν καποιος δεν μπορει να καταλαβει ή να εξηγησει με την λογικη μερικα πραγματα δεν πειραζει, δεν χρειαζεται να καταλαβει, γιατι... ο Θεος εχει σχεδια που "το μικρο μας μυαλο δεν μπορει ουτε να τα χωρεσει ουτε να τα καταλαβει"!

Νίκο, στον αντίποδα του άρθρου σου απαντώ με ένα παλαιότερό μου ποιήμα. Όπως λέει κι ο ποιητής, τον οποίο προσπάθησα να μιμηθώ, Estas preguntas no son digresiones del miedo, sino de la impaciente esperanza. Son parte de la trama fatal de efectos y de Causas, que ningún hombre puede Predecir, y acaso ningún dios.Νάσαι καλά να μας προβληματίζεις με τα φιλοσοφικά σου ερωτήματα, πότε για τον θάνατο, πότε για τους πραγματικούς μεταρυθμιστές, πότε για την αληθινή ελευθερία - που όπως ο θάνατος τρομάζει τους πολλούς ...____________________________________Με τον τρόπο του JLBΌταν για ανακύκλωση με πάν’ οριστική,Που θα με χώσουν άραγε πριν γίνω πάλι χώμα;Μήπως ως Αλιμούσιο κάτω από τον Υμηττό,Τα μηχανάκια και τα μαρσαρίσματα για να μη χάσω;Ή μήπως στην υγρή και ομιχλώδη Φλάνδρα,Να κάνω το γρασίδι της πιο πράσινο ακόμα;Μάλλον στη Κρήτη, στο Σταυρό στη θάλασσα κοντά,Παρέα με το Μεξικάνο τον Ζορμπά,Θρόισμα απ’ τα λιόδεντρα τριγύρω,Με μαλωτήρας μύρισμα και φλυσκουνιού,Θα γίνουν τζιτζικιού φτερά τα κόκαλά μου.Άραγε σε τι γλώσσα την κηδεία μου θα πουν;Σε κάποια ελληνοβαρβαρική διάλεκτο,Κάποιου μονομανούς παναγριώτατου;Μήπως στη γλώσσα του Ουγκώ με προφορά Βελγίου,Θα θυμηθούν τα Βατερλό, με Μπρελ και με ταρτίνες;Ή πάλι θε να ψάλλουνε στα κουτσοαγγλικάΜε όσες λέξεις ξέρουνε πέντ’ έξη μετανάστες !Και πάνω στην ταφόπλακα τι άραγε θα γράψουν,Μ’ ελληνικά αλφάβητα θα είναι ή με λατινικά;Θα με θυμούνται άραγε επάνω στον ιστό,Πριν όλος μετουσιωθώ σε μιας αράχνης νήμα;Όσο για τον Παράδεισο, την Κόλαση, τους μύθους,Καλύτερ’ ας γελάσουμε με κάνα δυο αστεία,Όσο περνά ηλεκτρικό μέσα απ’ τα κύτταρά μαςΚαι το διακόπτη του φωτός δεν στρέψουν ξαφνικά …Ώρα καλή, αντίο σας, και φίλοι και παιδιά.Overijse, 22/6/2006Φτωχή απομίμηση με βάση το Qué será del caminante fatigado ή άλλως La trama του Jorge Luis Borges (στα ισπανικά με αγγλική μετάφραση εδώ http://spanishpoems.blogspot.be/2007/01/jorge-luis-borges-qu-ser-del-caminante.html)Από το ιστολόγιο http://alevantis.blogspot.be/2006/06/gr-jlb.html

...

Τα καλοκαίρια, πολυ αργά το απόγευμα, δίπλα από τη ρεματιά, η γειτονιά μας ξεφώνιζε από χαρά. Και ήτανε όλα τόσο, μα τόσο όμορφα! (Ήταν;) Αλλού τα κορίτσια παίζανε μήλα, εμείς κυνηγητό και κρυφτό και παντού το μόνο που άκουγες ήταν γέλια και πάλι γέλια (παντού;). Τότε, δεν ξέρω γιατί, σαν και να περνούσανε πολλά αεροθούμενα στους ουρανούς, αφήνοντας γοργές άσπρες σύνεφέννιες γραμμές, οπότε, έτρεχα σπίτι και έπαιρνα τα κυάλια που είχε κλέψει ο πατέρας από το στρατό, πασχίζοντας να δω μέσα από το φινιστρίνι κόσμο. Και μετά που νύχτωνε, συνέχιζα να κοιτάω τ΄ αστέρια και το φεγγάρι! Αν δείτε με δυνατά κυάλια το φεγγάρι τη νύχτα, θα πάθετε πλάκα! (Και με ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο, ακόμη καλύτερα!) Κι όμως δεν ήταν όλη αυτή η ευτυχία διάχυτη. Πέρα από τη ρεματιά, άλλα παιδιά, βελόνιζαν καπνά ολημερίς, τρώγανε βιαστικά και πέφτανε στο κρεβάτι σκοτωμένα, γιατί έπρεπε στις τρεις και στις τέσσερις πάλι να σηκωθούνε. Είχαμε όμως και κάποια άλλα παιδιά που κανείς δεν τα έβλεπε και κανείς δεν τα ήθελε κι ούτε τους μιλούσε: τον Πέτρο, το "μογγολάκι", το Γιαννή με να ανύπαρκτα πόδια και την Αλέκα που λιποθυμούσε κάθε τρεις και λίγο. Υπάρχει ζωή και ζωή. Και τα πολλά τα χρόνια δεν σημαίνουν απαραίτητα και ζωή καλή. Κάποτε μοιάζουνε με παρατεταμένη αγωνία, που την ανέχεται κανείς, γιατί απλώς δεν τον αφήνουνε να αυτοκτονήσει ο φόβος και οι υποχρεώσεις.Προσωπικά, ο μόνος λόγος για τον οποίο νομίζω πως επιθυμώ να ζω, είναι να συναντώ καλές ψυχούλες και καρδούλες τρυφερές. Αφού δεν μπρούμε να νικήσουμε τον ανελέητο θάνατο, τουλαχιστον ας τον κοροΙδεύουμε αγαπώντας...Με εκτίμηση, Κάπα

Τα συλλυπητήριά μου για τη φίλη σας.Η ζωή δυστυχώς είναι άδικη.. Και να ήταν μόνο αυτά που γράψατε, κάποιοι φτάνουν τα 90 και είναι υγιέστατοι, άλλοι ταλαιπωρούνται με σοβαρές ασθένειες από πολύ πριν τα 70, για να μην πάμε σε όσους έχουν εκ γενετής παθήσεις! Άλλοι είναι ιδιοφυΐες, άλλοι διανοητικά καθυστερημένοι. Εγώ έχω δύο μαθησιακές δυσκολίες, έχω στερηθεί τον πατέρα μου εδώ και 15 χρόνια, από τα 13 μου, παρ'όλα αυτά, αν και πέρασα μία περίοδο αμφισβήτησης, πιστεύω στο θεό και ότι όλα έχουν την καλή και την κακή τους πλευρά, το θέμα είναι που κοιτάζει κανείς, κάποια πράγματα είναι διαισθητικά-βιωματικά, δεν έχουν να κάνουν ούτε με λογική ούτε με συγκρίσεις..

Μερικοί νομίζω ότι δεν αντιλαμβάνονται τη φιλοσοφική φύση της τοποθέτησης του Νίκου Δημου και εκλαμβάνουν τα γραφόμενά του κυριολεκτικά. Ούτε τις γριές στοχοποιεί, ούτε τον Θεό (ίσως, αν ήταν πιστός...), ούτε κανέναν... Αναφέρεται σε μια "αδικία" που δεν ορίζεται απο κανέναν, ωστόσο υφίσταται (η άνιση κατανομή διαρκειας ζωής). Μια "αγανάκτηση" που δεν εχει αποδέκτη και γι'αυτο δεν περιμένει απάντηση, ασφαλώς. Και για την ιστορία, ο Νίκος Δημου ειναι 77. Συνεπώς, δεν εχει "κλέψει" κανενός τον καιρό ο άνθρωπος. Αν και μακάρι να ειναι μαζί μας για πολλά χρόνια ακομα.

Ν. Δήμου: ένα memento mori για τον πρωινό καφέ σας!

Ο Νίκος Δήμου έχει γράψει ένα σχετικό ποίημα στις "Σάτιρες" (υπάρχει στο ndimou.gr):ΘανατεράΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ! Ο μέσος όρος ζωής στην Ελλάδα είναι χρόνια 74. Καπιταλιστή θάνατε! Διαβάζω στην εφημερίδα: ετών 98 και μετά ετών 88 και μετάετών 28. Ο μέσος όρος διασώζεται αλλά η δικαιοσύνη; * Σαν το κατά κεφαλήν εισόδημα τα χρόνια άνισα μοιράζονται. Οι μέσοι όροι παραπλανούνκαι παρηγορούν. Εκεί θέλω τον σοσιαλισμό εκεί την ισότητα! Ανακατανομή των ετών και της μοίρας. Ύστερα (πολύ ύστερα) το εισόδημα.

ρε έλεος καλά είπε ο δημοκίδης ότι κάποιοι πήραν λάθος μήνυμα.πολλές υπερβολικές αντιδράσεις..για μένα το μήνυμα είναι να μην ξεχάσουμε πως κάποια στιγμή θα ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ και έχουμε ξεχάσει να το συνειδητοποιήσουμε!!!!!!

- Ποιο είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο;Ν.Κ.: Για μένα ο χρόνος. Οπως είπε ο αισθητικός Μπέρναρντ Μπέρενσον, που αποτραβήχτηκε στη Φλωρεντία κι είναι ενενήντα χρονώ, μου έρχεται να κατέβω στο δρόμο και ν’ απλώσω το χέρι μου στους διαβάτες και να τους πω: «Δώστε μου λίγο από το χρόνο που χάνετε…».

Πριν πολλα-πολλα χρονια, ενα χειμωνιατικο απογευμα με βρηκε να περιμενω σε ενα κρυο θαλαμο καποιου μεγαλου νοσοκομειου. Ημουν εκει, οπως και αλλοι, για μια εξεταση MRI (μαγνητικη τομογραφια) Λιγο πριν αρχισουμε με εστειλαν στο λογιστηριο-ταμειο του νοσοκομειου για να κανονισουμε την πληρωμη της 30λεπτης εξετασης."Η εξεταση κοστιζει $ 7.000 δολαρια, αλλα το κοστος, απο την τσεπη σας ειναι μονο 70 δολαρια, τα υπολοιπα τα πληρωνει η ασφαλεια σας" ειπε η ταμιας. Περασαν μερικα δευτερολεπτα για να συνελθω και ψελισα στην ταμεια... "7.000 δολαρια;... και ναι μεν εγω εχω ασφαλεια, αλλα τοσοι αλλοι που δεν εχουν; αν καποιος δεν εχει πορους ουτε ασφαλεια, τοτε τι κανει;;;" "Κανενα προβλημα!" επε η ταμιας χαμογελοντας "μπορουν να μας πληρωσουν με δοσεις" Σκεφτηκα να της πω... "μα αν τυχουν σε καποιον 2-3 τετοιες "ατυχιες" σχετικα με την υγεια του, θα πρεπει να πληρωνει σε ολη του τη ζωη..." αλλα δεν ειπα τιποτα... Προχωροντας προς τα ιατρεια οπου θα γινοταν η εξεταση, σκεφτομουν το ποσο ευκολα μπορει καποιος να "μπλεξει" απο το τιποτα, οταν μερικα συστηματα δεν λειτουργουν σωστα, και το ποσο ευθραυστες ειναι οι ζωες μας. Σκεφτομουν τα ποσα ειχα να πω οταν θα γυριζα στο σπιτι, ομως η ημερα εκρυβε ακομα μεγαλυτερες εκπληξεις... Στο θαλαμο αναμονης για την εξεταση αρχισα να κουβεντιαζω με μια κυρια μεγαλης ηλικιας, και οπως ηταν φυσικο η κουβεντα εκτος περι της υγειας εφτασε και περι του Θεου... "Πιστευετε σε καποιο Θεο;" την ρωτησα "Οχι" μου ειπε με σταθερη φωνη χαμογελοντας. "Θελεις να σου πω πως εφτασα στο σημειο να μην πιστευω;" "Φυσικα" απαντησα γεματος περιεργεια "Ειμαι τυχερη που ζω ακομα, γιατι πριν πολλα χρονια ημουν ενα απο τα ατομα που ηταν στριμωγμενα μεσα σε βαγονια τραινων που μας μετεφεραν στα στρατοπεδα συγκεντρωσης..." αρχισε να λεει, και το χαμογελο εξαφανιστηκε απο το προσωπο μου, για να καταληξει... "....... μερικες μανες δεν αντεχαν πια να ακουν τα παιδια τους να κλαινε ασταματητα απο την πεινα, να τα βλεπουν να λυωνουν μεσα στα χερια τους, δεν μπορουσαν να βλεπουν το μαρτυριο των παιδιων τους, και ετσι αποφασισαν να τα σκοτωσουν με τα ιδια τους τα χερια... Εκεινη ηταν η στιγμη που σηκωσα το κεφαλι μου κοιταξα προς τα επανω, και σκεφτηκα οτι, δεν γινεται... δεν ειναι ποτε δυνατον... να υπαρχει καποιος Θεος εκει επανω που να βλεπει μανες να σκοτωνουν τα ιδια τα παιδια τους απο την απελπισια, και να μην κανει τιποτα... οχι... δεν υπαρχει κανενας Θεος!"

Ενδιαφέροντα ερωτηματικά πράγματι.Προτείνω σε όσους έχουν τη ίδια άποψη αυτόhttp://www.youtube.com/watch?v=dq70o_4PuYI

Πάω στοίχημα οτι στάνταρ θα βρεθούν κάποιοι στόκοι και θα πουν "Ο Δήμου τώρα εμμέσως λέει να μην δίνουμε σύνταξη στους ηλικιωμένους".

Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατοαρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,συστηματική υπόσκαψη κ’ έτοιμες νεκρολογίεςείναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ’ τη ζωή άλλων,γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκεμα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωήκι όσος καιρός μου μένεισαν οι νεκροί να μου τον χάρισανγια να τους ιστορήσω.(Η πολιτικότητα βεβαιώς "Οφειλη" του Τίτου Πατρίκιου, πάντα με συγκινούσε και θίγει κάπως το ζήτημα του εκλεκτού Νίκου Δήμου. Για την αντιγραφή, Με εκτίμηση - Κάπα)

Πολύ φοβάμαι πως κάτι γλυκόπικρο και φιλοσοφικά παιγνιώδες κάποιοι το πήραν/διάβασαν υπερβολικά κυριολεκτικά...

Ακατανόητα πράγματα...Πως είναι δυνατόν να πεθαίνουν 30 χρονών από καρκίνο χωρίς να πίνουν και να καπνίζουν. Πως είναι δυνατόν να παίρνουν σύνταξη στα 32 με 14 χρόνια υπηρεσία (στην Ελλάδα). Αλλά και πως είναι δυνατόν ο πληθυσμόςτης γης μέσα σε 60 χρόνια να έχει υπερδιπλασιαστεί.

κ. Δήμου, δεν είμαι σίγουρος, αλλά κάποια πράγματα σ´αυτό το μάτιαο κόσμο, απλώς, τα δεχόμστε. Δεν τα ακουμπάμε...Είναι κι αυτό κάτι από το μυστήριο που λέμε ΖΩΗ!