Ο αναρχικός Ravachol.

Ο αναρχικός Ravachol. Facebook Twitter
9

Την Πρωτομαγιά του 1891, ο στρατός άνοιξε πυρ ενάντια σε απεργούς στην πόλη Fourmies, σκοτώνοντας 9 άτομα και τραυματίζοντας πάνω από 35. Ανάμεσα στους οργανωτές της απεργίας ήταν ο Paul Lafargue, συγγραφέας του βιβλίου " Δικαίωμα στην τεμπελιά" και γαμπρός του Μαρξ. Μετά από μία περίοδο ανεργίας, περιθωριοποίησης και ληστειών, το παραπάνω γεγονός θα αποτελέσει μαζί με την καταστολή μιας παρισινής διαδήλωσης το έναυσμα για την πολιτική αφύπνιση του Ravachol.

 

Η αστυνομική κατάληψη της πόλης Fourmies.

"Τα τελευταία λόγια του Ravachol : Αν θέλεις να ζήσεις ευτυχισμένος κρέμασε τον ιδιοκτήτη σου". Κάτω από τη λαιμητόμο, ο Ravachol φώναξε :" Vive la Re..." και μάλλον ήθελε να πει "Vive la Revolution Sociale" (Ζήτω η Κοινωνική Επανάσταση), όπως το συνήθιζαν οι αναρχικοί της εποχής του.

 

Emile Henry, Auguste Vaillant, Ravachol. Τρεις μεγάλες μορφές του γαλλικού αναρχισμού. Οδηγήθηκαν και οι τρεις στη λαιμητόμο.

 

"Το έγκλημα στο Chambles : η δολοφονία ενός ερημίτη". Το 1891, ο Ravachol λήστεψε και σκότωσε έναν επαίτη 93 χρονών που ζούσε σαν ερημίτης σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας ενώ έκρυβε μεγάλη περιουσία. Ο Ravachol αναγνωρίστηκε αμέσως από την αστυνομία, αλλά διέφυγε, οργανώνοντας την "αυτοκτονία" του και βρίσκοντας καταφύγιο στη Βαρκελώνη. Μία άλλη παράδοξη, αλλά και άκαρπη, ληστεία για την οποία κατηγορήθηκε ο Ravachol  ήταν αυτή της κόμισσας de la Rochetaillée μέσα από τον τάφο της (δεν είχε πάρει μαζί της τα κοσμηματά της).

 

Δεξιά, το κατεστραμμένο κτήριο της οδού Clichy όπου διέμενε ο εισαγγελέας Bulot, κατήγορος στη δίκη τριών αναρχικών που είχαν συλληφθεί και τραυματιστεί από αστυνομικές σφαίρες σε ταραχές στο Παρίσι την ίδια μέρα με την αιματηρή επίθεση στην πόλη Fourmies. Από τη βόμβα που τοποθέτησε ο Ravachol, τραυματίστηκαν επτά άτομα και καταστράφηκε ολοσχερώς το κτήριο.

 

Η σύλληψη του Ravachol. Αναγνωρίστηκε ως δράστης της βομβιστικής επίθεσης στην οδό Clichy από τον Jules Lhérot, έναν σερβιτόρο που εστιατορίου Véry στον οποίο είχε εκμυστηρευτεί τις αναρχικές και αντιμιλιταριστικές του απόψεις. Σε αντίποινα για τη σύλληψη του Ravachol, αναρχικοί ανατίναξαν το εστιατόριο Véry μία μέρα πριν τη δίκη του, σκοτώνοντας το αφεντικό κι έναν πελάτη. Ο καταδότης Lhérot βγήκε σώος από το κατεστραμμένο εστιατόριο. Με τα 400 φράγκα που έλαβε από τον έρανο δύο εφημερίδων εγκατέλειψε τη Γαλλία από το φόβο της αναρχικής αντεκδίκησης. Όταν επέστρεψε, ζήτησε μία θέση αστυνομικού, την οποία και πήρε.

"Το εστιατόριο Véry μετά την έκρηξη".

"Ο δυναμίτης στο Παρίσι".

 

"Η σύλληψη του Ravachol", έργο του αναρχικού ιταλού ζωγράφου Flavio Constantini.

 

Ο Flavio Constantini

 

Η σύλληψη του Ravachol.

 

" Ο Ravachol στο κελί του". Δεξιά, φωτογραφίες από τη δίκη.

 

Η αίθουσα του δικαστηρίου στο Montbrison, όπου καταδικάστηκε ο Ravachol. Καρτ ποστάλ Delcampe.

 

"Η δίκη των αναρχικών. Τα αποδεικτικά στοιχεία που βρέθηκαν στον Ravachol, στο Saint-Mande".

"Ο Ravachol και οι συνενοχοί του μπροστά στο ορκωτό δικαστήριο".

 

"Το ατομικό συμφέρον, πηγή όλων τών κακών πράξεων, πρέπει να αντικατασταθεί από το δημόσιο συμφέρον, αν θέλουμε να επικρατήσει η αρμονία στην ανθρωπότητα" (γράμμα του Ravachol από το κελί του στην Conciergerie).

 

Ατμομηχανή τύπου "Ravachol". Ονομάστηκε έτσι λόγω της ..."άναρχης" συμπεριφοράς της.

 

Ravachol in Valhalla, αναρχικό gypsy punk από τους Blackbird Raum (Santa Cruz, California).

 

Ακολουθεί το κείμενο που έγραψε ο Ravachol για την υπερασπισή του. Οι δικαστές δεν τον άφησαν να το διαβάσει.


Si je prends la parole, ce n’est pas pour me défendre des actes dont on m’accuse, car seule la société, qui par son organisation met les hommes en lutte continuelle les uns contre les autres, est responsable. En effet, ne voit-on pas aujourd’hui dans toutes les classes et dans toutes les fonctions des personnes qui désirent, je ne dirai pas la mort, parce que cela sonne mal à l’oreille, mais le malheur de leurs semblables, si cela peut leur procurer des avantages. Exemple : un patron ne fait-il pas des vœux pour voir un concurrent disparaître ; tous les commerçants en général ne voudraient-ils pas, et cela réciproquement, être seuls à jouir des avantages que peut rapporter ce genre d’occupations ? L’ouvrier sans emploi ne souhaite-t-il pas, pour obtenir du travail, que pour un motif quelconque celui qui est occupé soit rejeté de l’atelier ? Eh bien, dans une société où de pareils faits se produisent on n’a pas à être surpris des actes dans le genre de ceux qu’on me reproche, qui ne sont que la conséquence logique de la lutte pour l’existence que se font les hommes qui, pour vivre, sont obligés d’employer toute espèce de moyen. Et, puisque chacun est pour soi, celui qui est dans la nécessité n’en est-il pas réduit a penser :

Eh bien, puisqu’il en est ainsi, je n’ai pas à hésiter, lorsque j’ai faim, à employer les moyens qui sont à ma disposition, au risque de faire des victimes ! Les patrons, lorsqu’ils renvoient des ouvriers, s’inquiètent-ils s’ils vont mourir de faim ? Tous ceux qui ont du superflu s’occupent-ils s’il y a des gens qui manquent des choses nécessaires ?

Il y en a bien quelques-uns qui donnent des secours, mais ils sont impuissants à soulager tous ceux qui sont dans la nécessité et qui mourront prématurément par suite des privations de toutes sortes, ou volontairement par les suicides de tous genres pour mettre fin à une existence misérable et ne pas avoir à supporter les rigueurs de la faim, les hontes et les humiliations sans nombre, et sans espoir de les voir finir. Ainsi ils ont la famille Hayem et le femme Souhain qui a donné la mort à ses enfants pour ne pas les voir plus longtemps souffrir, et toutes les femmes qui, dans la crainte de ne pas pouvoir nourrir un enfant, n’hésitent pas à compromettre leur santé et leur vie en détruisant dans leur sein le fruit de leurs amours. Et toutes ces choses se passent au milieu de l’abondance de toutes espèces de produits ! On comprendrait que cela ait lieu dans un pays où les produits sont rares, où il y a la famine.

Mais en France, où règne l’abondance, où les boucheries sont bondées de viande, les boulangeries de pain, où les vêtements, la chaussure sont entassés dans les magasins, où il y a des logements inoccupés !

Comment admettre que tout est bien dans la société, quand le contraire se voit d’une façon aussi claire ?

Il y a bien des gens qui plaindront toutes ces victimes, mais qui vous diront qu’ils n’y peuvent rien.

Que chacun se débrouille comme il peut !

Que peut-il faire celui qui manque du nécessaire en travaillant, s’il vient a chômer ? Il n’a qu’à se laisser mourir de faim. Alors on jettera quelques paroles de pitié sur son cadavre. C’est ce que j’ai voulu laisser à d’autres. J’ai préféré me faire contrebandier, faux monnayeur, voleur, meurtrier et assassin. J’aurais pu mendier : c’est dégradant et lâche et c’est même puni par vos lois qui font un délit de la misère. Si tous les nécessiteux, au lieu d’attendre, prenaient où il y a et par n’importe quel moyen, les satisfaits comprendraient peut-être plus vite qu’il y a danger à vouloir consacrer l’état social actuel, où l’inquiétude est permanente et la vie menacée à chaque instant.

On finira sans doute plus vite par comprendre que les anarchistes ont raison lorsqu’ils disent que pour avoir la tranquillité morale et physique, il faut détruire les causes qui engendrent les crimes et les criminels : ce n’est pas en supprimant celui qui, plutôt que de mourir d’une mort lente par suite des privations qu’il a eues et aurait à supporter, sans espoir de les voir finir, préfère, s’il a un peu d’énergie, prendre violemment ce qui peut lui assurer le bien-être, même au risque de sa mort qui ne peut être qu’un terme à ses souffrances. Voilà pourquoi j’ai commis les actes que l’on me reproche et qui ne sont que la conséquence logique de l’état barbare d’une société qui ne fait qu’augmenter le nombre de ses victimes par la rigueur de ses lois qui sévissent contre les effets sans jamais toucher aux causes ; on dit qu’il faut être cruel pour donner la mort à son semblable, mais ceux qui parlent ainsi ne voient pas qu’on ne s’y résout que pour l’éviter soi-même.

De même, vous, messieurs les jurés, qui, sans doute, allez me condamner à la peine de mort, parce que vous croirez que c’est une nécessité et que ma disparition sera une satisfaction pour vous qui avez horreur de voir couler le sang humain, mais qui, lorsque vous croirez qu’il sera utile de le verser pour assurer la sécurité de votre existence, n’hésiterez pas plus que moi à le faire, avec cette différence que vous le ferez sans courir aucun danger, tandis que, au contraire, moi j’agissais aux risque et péril de ma liberté et de ma vie.

Eh bien, messieurs, il n’y a plus de criminels à juger, mais les causes du crime a détruire. En créant les articles du Code, les législateurs ont oublié qu’ils n’attaquaient pas les causes mais simplement les effets, et qu’alors ils ne détruisaient aucunement le crime ; en vérité, les causes existant, toujours les effets en découleront. Toujours il y aura des criminels, car aujourd’hui vous en détruisez un, demain il y en aura dix qui naîtront. Que faut-il alors ? Détruire la misère, ce germe de crime, en assurant à chacun la satisfaction de tous les besoins ! Et combien cela est facile à réaliser ! Il suffirait d’établir la société sur de nouvelles bases où tout serait en commun, et où chacun, produisant selon ses aptitudes et ses forces, pourrait consommer selon ses besoins.

Alors on ne verra plus des gens comme l’ermite de Notre-Dame-de-Grâce et autres mendier un métal dont ils deviennent les esclaves et les victimes ! On ne verra plus les femmes céder leurs appas, comme une vulgaire marchandise, en échange de ce même métal qui nous empêche bien souvent de reconnaître si l’affection est vraiment sincère. On ne verra plus des hommes comme Pranzini, Prado, Berland, Anastay et autres qui, toujours pour avoir de ce métal, en arrivent à donner la mort ! Cela démontre clairement que la cause de tous les crimes est toujours la même et qu’il faut vraiment être insensé pour ne pas la voir.

Oui, je le répète : c’est la société qui fait les criminels, et vous jurés, au lieu de les frapper, vous devriez employer votre intelligence et vos forces à transformer la société. Du coup, vous supprimeriez tous les crimes ; et votre œuvre, en s’attaquant aux causes, serait plus grande et plus féconde que n’est votre justice qui s’amoindrit à punir les effets.

Je ne suis qu’un ouvrier sans instruction ; mais parce que j’ai vécu l’existence des miséreux, je sens mieux qu’un riche bourgeois l’iniquité de vos lois répressives. Où prenez-vous le droit de tuer ou d’enfermer un homme qui, mis sur terre avec la nécessité de vivre, s’est vu dans la nécessité de prendre ce dont il manquait pour se nourrir ? J’ai travaillé pour vivre et faire vivre les miens ; tant que ni moi ni les miens n’avons pas trop souffert, je suis resté ce que vous appelez honnête. Puis le travail a manqué, et avec le chômage est venue la faim. C’est alors que cette grande loi de la nature, cette voix impérieuse qui n’admet pas de réplique, l’instinct de la conservation, me poussa à commettre certains des crimes et délits que vous me reprochez et dont je reconnais être l’auteur.

Jugez-moi, messieurs les jurés, mais si vous m’avez compris, en me jugeant jugez tous les malheureux dont la misère, alliée à la fierté naturelle, a fait des criminels, et dont la richesse, dont l’aisance même aurait fait des honnêtes gens ! Une société intelligente en aurait fait des gens comme tout le monde !

Ravachol

 

9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Κάτι έχει γίνει, μυρίζει μπαρούτι η ατμόσφαιρα»: Ένα χρονικό βίας στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008

Σαν σήμερα / «Κάτι έχει γίνει, μυρίζει μπαρούτι η ατμόσφαιρα»: Ένα χρονικό βίας στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008

Όσα συνέβησαν μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τις δύο εβδομάδες που θα μείνουν στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας ως τα «σύγχρονα Δεκεμβριανά»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Κανένας που να γνώριζε γαλλικά και να έκανε την μετάφραση του κειμένου;Γιατί το google translate θα είναι μια μάπα.Ανταλλάσσω με μετάφραση γερμανικών :P .
@ dim_mΕυχαριστούμε πολύ που μπήκες στον κόπο! Πολύ καλή μετάφραση και σίγουρα πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Στην τελευταία πρόταση αυτό που καταλαβαίνω είναι πως αν όλοι οι άνθρωποι καλοπερνούσαν δεν θα υπήρχαν εγκληματίες...η εξαθλίωση είναι που οδηγεί τον άνθρωπο στο έγκλημα.
Αν παίρνω τον λόγο, δεν είναι για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου σε σχέση με τις πράξεις που μου προσάπτουν, διότι μόνο η κοινωνία, που με την οργάνωσή της βάζει τους ανθρώπους να μάχονται συνεχώς ο ένας ενάντια στον άλλο, είναι υπεύθυνη. Πράγματι, δεν βλέπουμε σήμερα σε όλες τις τάξεις και σε όλους τους τομείς άτομα που επιθυμούν, δεν θα πω τον θάνατο, γιατί ‘χτυπάει’ άσχημα στ’ αυτί, αλλά τη δυστυχία των ομοίων τους, αν από αυτή (τη δυστυχία) μπορούν να αποκομίσουν οφέλη; Παράδειγμα: Ένας διευθυντής δεν εύχεται την εξαφάνιση του αντιπάλου; Όλοι οι έμποροι γενικώς δεν θα ήθελαν (σε βάρος ο ένας του άλλου) να απολαμβάνουν μόνο οι ίδιοι τα οφέλη που επιφέρει αυτός ο τύπος επαγγελμάτων; Ο άνεργος εργάτης δεν εύχεται, προκειμένου να αποκτήσει δουλειά, να απολυθεί για τον οποιοδήποτε λόγο από το εργαστήριο αυτός που (ήδη) εργάζεται εκεί; Λοιπόν, σε μια κοινωνία όπου παράγονται τέτοια γεγονότα, δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε από πράξεις σαν αυτές που μου καταλογίζουν, πράξεις οι οποίες δεν είναι παρά η λογική συνέπεια της μάχης για επιβίωση που δίνουν οι άνθρωποι που, για να ζήσουν, είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε είδος μέσου. Λοιπόν, εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, δεν χρειάζεται να διστάσω, όταν πεινάω, να χρησιμοποιήσω τα μέσα που βρίσκονται στη διάθεσή μου, με τον κίνδυνο να προκαλέσω θύματα! Τα αφεντικά/ιδιοκτήτες, όταν απολύουν τους εργάτες, ανησυχούν μήπως οι τελευταίοι πεθάνουν απ’ την πείνα; Όλοι αυτοί που έχουν πλεόνασμα ασχολούνται με το αν υπάρχουν άνθρωποι που τους λείπουν τα χρειώδη; Υπάρχουν φυσικά κάποιοι που προσφέρουν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να ανακουφίσουν όλους εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη και που θα πεθάνουν πρόωρα λόγω στερήσεων όλων των ειδών, ή οικειοθελώς, αυτοκτονώντας παντοιοτρόπως, για να θέσουν τέλος σε μια άθλια ύπαρξη και να μην είναι υποχρεωμένοι να υποστούν τη σκληρότητα της πείνας, τη ντροπή και τις αναρίθμητες ταπεινώσεις, χωρίς την ελπίδα ότι κάποτε θα τελειώσουν. Έτσι, έχουμε την οικογένεια Hayem και τη (γυναίκα) Souhain που σκότωσε τα παιδιά της για να μην τα βλέπει να υποφέρουν πια, και όλες τις γυναίκες που, φοβούμενες ότι δεν θα μπορούν να θρέψουν ένα παιδί, δε διστάζουν να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή τους καταστρέφοντας μέσα στα σπλάχνα τους τον καρπό των ερώτων τους! Και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στην ‘καρδιά’ της αφθονίας προϊόντων κάθε είδους! Θα το καταλάβαινε κανείς αν συνέβαινε σε χώρα όπου υπάρχει ένδεια προϊόντων, όπου υπάρχει πείνα. Αλλά στη Γαλλία, όπου κυριαρχεί η αφθονία, όπου τα κρεοπωλεία είναι γεμάτα κρέας, τα αρτοποιεία γεμάτα ψωμί, όπου τα ρούχα και τα παπούτσια είναι στοιβαγμένα στα καταστήματα, όπου υπάρχουν ακατοίκητα σπίτια! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα λυπηθούν για αυτά τα θύματα, αλλά που θα σας πουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ότι ο καθένας τα καταφέρνει/τα βγάζει πέρα όπως μπορεί! (έχει και συνέχεια, και φυσικά είναι πρόχειρη, οπότε διορθώσει δεκτές!)
(2ο)Τι μπορεί να κάνει αυτός που του λείπουν τα χρειώδη ενώ εργάζεται, αν μείνει άνεργος; Δεν του μένει παρά να αφεθεί να πεθάνει από την πείνα. Μετά ο κόσμος θα πετάξει μερικά λόγια οίκτου πάνω στο πτώμα του. Αυτό είναι που ήθελα να αφήσω στους άλλους (να αφήσω να κάνουν άλλοι). Εγώ, προτίμησα να γίνω λαθρέμπορος, παραχαράκτης, κλέφτης και δολοφόνος. Θα μπορούσα να ζητιανεύσω: είναι εξευτελιστικό και δειλό, και μάλιστα τιμωρείται από τους νόμους σας που κάνουν την εξαθλίωση έγκλημα. Αν όλοι οι έχοντες ανάγκη, αντί να περιμένουν, έπαιρναν απ’ όπου υπάρχει και με κάθε τρόπο, ίσως οι έχοντες θα καταλάβαιναν πιο γρήγορα ότι είναι επικίνδυνο να θέλει κανείς να καθιερώσει την τωρινή κοινωνική κατάσταση, όπου η ανησυχία είναι μόνιμη και η ζωή απειλείται κάθε στιγμή. (Έτσι) ο κόσμος σίγουρα θα καταλάβει πιο γρήγορα ότι οι αναρχικοί έχουν δίκιο όταν λένε ότι για να υπάρξει ηθική και σωματική γαλήνη, πρέπει να καταστρέψουμε τις αιτίες που γεννούν τα εγκλήματα και τους εγκληματίες – όχι να σκοτώσουμε εκείνον που, αντί να πεθάνει αργά λόγω των στερήσεων που έχει υποστεί και θα συνέχιζε να υφίσταται, χωρίς την ελπίδα ότι κάποτε θα τελείωναν, προτιμά (αν έχει λίγη ενέργεια) να πάρει με τη βία αυτό που θα του εξασφαλίσει οικονομική άνεση, ακόμα και με κίνδυνο να πεθάνει, εφόσον ο θάνατος (ούτως ή άλλως) απλώς θα έθετε τέλος στα βάσανά του. Να γιατί διέπραξα τις πράξεις που μου καταλογίζουν, και οι οποίες δεν είναι παρά η λογική συνέπεια των βάρβαρων συνθηκών μιας κοινωνίας που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αυξάνει τον αριθμό των θυμάτων της με την αυστηρότητα των νόμων της, οι οποίοι τιμωρούν σκληρά τα αποτελέσματα χωρίς ποτέ να ακουμπούν τις αιτίες• λένε ότι πρέπει να είναι κανείς πολύ σκληρός για να σκοτώσει όμοιό του, άλλα όσοι το λένε δεν βλέπουν ότι οι άνθρωποι καταφεύγουν στον φόνο για να μην πεθάνουν οι ίδιοι.Έτσι (πράττετε) και εσείς, κύριοι δικαστές, που σίγουρα θα με καταδικάσετε σε θάνατο, γιατί πιστεύετε ότι είναι αναγκαίο και η εξαφάνισή μου θα προσφέρει ικανοποίηση σε εσάς που σας τρομοκρατεί το να χύνεται ανθρώπινο αίμα, αλλά που όταν πιστεύετε ότι θα’ ταν ωφέλιμο να χυθεί αίμα για να διασφαλιστεί η ασφάλεια της ύπαρξής σας, δεν διστάζετε περισσότερο από εμένα να το χύσετε, με τη διαφορά ότι εσείς το κάνετε χωρίς κίνδυνο, ενώ αντιθέτως εγώ δρούσα με τον κίνδυνο της απώλειας της ελευθερίας και της ζωής μου. Ε λοιπόν, κύριοι, δεν υπάρχουν άλλοι εγκληματίες να δικάσετε/δικάσουμε – μας έχει μείνει μόνο να καταστρέψουμε τις αιτίες που γεννούν το έγκλημα. Κατά τη δημιουργία του Κώδικα, οι νομοθέτες ξέχασαν ότι δεν καταπολεμούσαν τις αιτίες αλλά τα συμπτώματα, και ότι επομένως δεν εξάλειφαν επ’ ουδενί το έγκλημα• στην πραγματικότητα, όσο υπάρχουν οι αιτίες, πάντα θα προκύπτουν τα (ίδια) αποτελέσματα. Πάντα θα υπάρχουν εγκληματίες, γιατί σήμερα μπορεί να εξαλείφετε έναν, αλλά αύριο θα γεννηθούν δέκα. Τι πρέπει να γίνει επομένως; Να εξαλείψουμε την εξαθλίωση, το μικρόβιο του εγκλήματος, εξασφαλίζοντας σε κάθε άνθρωπο την ικανοποίηση όλων των αναγκών! Και πόσο εύκολο είναι! Θα αρκούσε να εγκαθιδρύσουμε την κοινωνία σε νέες βάσεις όπου όλα θα ανήκαν σε όλους, και όπου κάθε άνθρωπος, παράγοντας σύμφωνα με τις ικανότητες και τις δυνάμεις του, θα μπορούσε να καταναλώνει σύμφωνα με τις ανάγκες του.
(3ο και τελευταίο)Τότε δεν θα βλέπουμε πλέον ανθρώπους σαν τον ερημίτη της Notre-Dame-de-Grâce και άλλους να ζητιανεύουν για ένα μέταλλο του οποίου γίνονται σκλάβοι και θύματα! Δεν θα βλέπουμε πλέον γυναίκες να παραχωρούν, σαν χυδαίοι έμποροι, τα κάλλη τους με αντάλλαγμα αυτό το ίδιο μέταλλο, που συχνά δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε αν η επιθυμία είναι αυθεντική/ειλικρινής. Δεν θα βλέπουμε πλέον άντρες σαν τους Pranzini, Prado, Berland, Anastay και άλλους που, πάντα με κίνητρο να το αποκτήσουν (να αποκτήσουν χρήματα), φτάνουν μέχρι τον φόνο! Αυτό καταδεικνύει καθαρά ότι η αιτία όλων αυτών των εγκλημάτων είναι πάντα η ίδια και ότι πρέπει να είναι κανείς πραγματικά παράλογος για να μην τη βλέπει.Ναι, το επαναλαμβάνω: η κοινωνία είναι αυτή που δημιουργεί τους εγκληματίες, και εσείς, κύριοι δικαστές, αντί να χτυπάτε τους εγκληματίες, θα έπρεπε να χρησιμοποιείτε την ευφυΐα και τις δυνάμεις σας με στόχο να αλλάξει η κοινωνία. Θα εξαλείφατε με μιας όλα τα εγκλήματα, και το έργο σας, καθώς θα πολεμούσατε τις αιτίες, θα ήταν πιο σπουδαίο και πιο γόνιμο από μια δικαιοσύνη που περιορίζεται/αναλίσκεται στην τιμωρία των συμπτωμάτων.Είμαι απλώς ένας εργάτης χωρίς μόρφωση – αλλά ακριβώς επειδή έχω ζήσει ως εξαθλιωμένος, καταλαβαίνω καλύτερα από έναν πλούσιο αστό την ανηθικότητα των καταπιεστικών σας νόμων. Ποιος σας δίνει το δικαίωμα να σκοτώνετε ή να φυλακίζετε έναν άνθρωπο που, έχοντας έρθει στη ζωή με την ανάγκη να ζήσει, βρέθηκε στην ανάγκη να πάρει αυτό που του έλειπε για να τραφεί; Έχω δουλέψει για να ζήσω και για να συντηρώ τους δικούς μου• όσο δεν υπέφερα πολύ ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου, έμεινα – αυτό που αποκαλείτε – τίμιος. Μετά βρέθηκα χωρίς δουλειά, και μαζί με την ανεργία ήρθε η πείνα. Τότε ήταν που αυτός ο μεγάλος νόμος της φύσης, αυτή η επιτακτική φωνή που δεν σηκώνει απάντηση, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με οδήγησε να διαπράξω κάποια από τα εγκλήματα για τα οποία με κατηγορείτε και των οποίων αναγνωρίζω ότι είμαι ο αυτουργός. Δικάστε με, κύριοι δικαστές, αλλά αν με καταλάβατε, δικάζοντας εμένα, δικάστε και όλους τους δυστυχισμένους η εξαθλίωση των οποίων, μαζί με τη φυσική υπερηφάνεια, δημιούργησε εγκληματίες, εκεί όπου ο πλούτος ή η άνεση θα είχε δημιουργήσει τίμιους ανθρώπους! (Δεν καταλαβαίνω το νόημα της τελευταίας πρότασης, οπότε αν ευκολύνεται κάποιος...Ίσως: "Μια έξυπνη κοινωνία θα τους είχε κάνει -τους εγκληματίες- όπως ίδιους με τους υπόλοιπους")