Γεννήθηκα και μεγάλωσα κοντά στην πλατεία Αμερικής. Ήτανε μια γειτονιά με την ΕΒΓΑ της, ένα μαγαζί με καλλυντικά, το φαρμακείο, έλεγες «γεια» σε όλους σε εκείνα τα 3-4 τετράγωνα. Από τα 6 χρόνια μου κολυμπούσα, ήμουνα μετά στην Εθνική Ελλάδος και Βαλκανιονίκης. Ήμουν πολύ κοινωνικό παιδί, κυρίως γιατί βαθιά μέσα μου ήμουν ένα πολύ μοναχικό παιδί. Ήμουν παρατηρητής. Από πολύ μικρός παρατηρούσα τον κόσμο - χρώματα, όγκους, γεωμετρίες, καταστάσεις, συμπεριφορές, κρίσεις.
• Η μόδα ως δουλειά προέκυψε τελείως τυχαία. Ένα βράδυ το καλοκαίρι του '89 στο αεροδρόμιο με πλησίασε η Λάουρα ντε Νίγκρις, που ήταν τότε η ισχυρά κυρία της ελληνικής μόδας, και μου είπε: «Γεια. Θέλεις να δουλέψεις μαζί μου;». Δεν θυμάμαι τι φορούσα εγώ, θυμάμαι όμως τι φορούσε εκείνη. Ένα μίνι τζιν φόρεμα του Οζμπέκ, που όλο του το μπούστο ήταν κεντημένο με κέρματα, και κάτι εξωφρενικά ψηλά, μαύρα στιλέτο. Δεν ξέρω πώς με διάλεξε, αργότερα μου είπε «σε είδα και θεώρησα ότι ήσουνα έτοιμος».
Στη δουλειά μας από τη μια πρέπει να 'σαι ένα παιδί που πετάει στον ουρανό και να αφήνεις τη φαντασία σου να καλπάζει και από την άλλη πρέπει να έχεις τα πόδια σου στη γη, γιατί έχεις και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι διεκπεραίωσης, κι επίσης οτιδήποτε έχει να κάνει με ανθρώπινο δυναμικό θέλει μεγάλη προσοχή.
• Ήμουνα στη Γυμναστική Ακαδημία τότε και ήταν μια καλή δουλειά για χαρτζιλίκι. Από την αρχή ξεκίνησα να δουλεύω με πολύ σπουδαίους ανθρώπους στον χώρο της μόδας όπως ο Βασίλης Ζούλιας, ο Δημήτρης Ζουρντός και η ίδια η Λάουρα. Και φυσικά, μέσα από την καθημερινότητα και την παρέα, μαθαίνεις πράγματα. Αυτό είναι ένα κομμάτι πολύ σημαντικό - όχι να δεις μία μία τις ταινίες του '50, ας πούμε, αλλά μέσα από την παρέα με ανθρώπους και βλέποντας, ας πούμε, b-movies του '50 αφομοιώνεις και μαθαίνεις ένα σωρό σημαντικά πράγματα.
Τα πάντα μπορεί να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης. Μια κατάσταση κοινωνική, η μουσική, ένα καινούργιο κίνημα, μια εικόνα που έχεις δει, μια φωτογραφία, μια ανάμνηση, μια ταινία, ένα ντοκιμαντέρ, κάτι που συζητάς με φίλους και βγαίνει πολύ ωραίο ή μια γνωριμία... χίλια δυο πράγματα. Είναι πολύ βασικό να έχεις τις κεραίες σου τεντωμένες.
• Tα χρόνια της «Γυναίκας» τα θυμάμαι όπως θυμούνται άλλοι άνθρωποι την εφηβεία τους. Τότε ήταν λίγο πιο ανέμελα τα χρόνια, γιατί ήταν και άλλα τα δεδομένα. Ήταν ένα έντυπο με απόλυτη κυριαρχία και δύναμη και το κλίμα ήταν πολύ φιλικό - δεν υπήρχανε καν μίτινγκ στο γραφείο, μαζευόμασταν και τα λέγαμε όποτε μπορούσε ο καθένας, κι έτσι χτίζαμε σιγά σιγά την κάθε μόδα και το κάθε εντιτόριαλ.
Τότε ήμουν party animal. Εξάλλου, δουλειά και διασκέδαση ήταν ένα, δεν μπορούσες να τα διαχωρίσεις. Δεν μου λείπει κάτι από εκείνη την εποχή, νομίζω ότι τα 'κανα όλα στο μάξιμουμ και με το παραπάνω.
• Στη δουλειά μας από τη μια πρέπει να 'σαι ένα παιδί που πετάει στον ουρανό και να αφήνεις τη φαντασία σου να καλπάζει και από την άλλη πρέπει να έχεις τα πόδια σου στη γη, γιατί έχεις και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι διεκπεραίωσης, κι επίσης οτιδήποτε έχει να κάνει με ανθρώπινο δυναμικό θέλει μεγάλη προσοχή. Είμαι πολύ τυχερός, γιατί αισθάνομαι πολύ προστατευμένος συναισθηματικά στη «Vogue».
• Η «Vogue» είναι ένα έντυπο πολύ δύσκολο και απαιτητικό, πόσο μάλλον η ελληνική, που εκδίδεται σε μια αγορά τόσο περιορισμένη. Το αγαπάω αυτό το περιοδικό, το πονάω γιατί είμαι εκεί από τότε που πρωτοξεκίνησε στην Ελλάδα. Μου είναι δύσκολο να ξεκινήσω τη μέρα μου αν δεν θαυμάζω ή αν δεν πιστεύω τους συνεργάτες μου και τους ανθρώπους που μου δίνουν δουλειά.
• Μου αρέσουν κάτι παιδικές φάρσες, να μπερδέψω δυο παπούτσια, να κρύψω κάτι σε κάποιον για λίγο. Μου αρέσει να δημιουργώ ένα κλίμα ευφορίας και πιο ανάλαφρης διάθεσης, ιδιαίτερα σε φωτογραφίσεις, γιατί χαλαρώνουν όλοι και τους βγαίνει ο καλύτερος εαυτός τους. Είναι σημαντικό να αφήνω το παιδί που έχω μέσα μου να βγαίνει και να παίζει. Ξαναθυμάσαι τη μαγεία που έχει ο κόσμος, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό στη δική μας δουλειά.
• Η ελληνική μόδα; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι από τα παιδιά που βγαίνουν από τις σχολές κι έχουν όλο αυτό το πάθος και τόσες προσλαμβάνουσες δεν περίμενα να δω άλλο ένα ίσιο μαύρο φόρεμα. Βλέπεις δουλειές που δεν έχουν απολύτως κανένα πάθος, δεν έχουν από πίσω σχεδόν καμία αναφορά και δεν το δικαιολογούν όλο αυτό το προϊόν. Λείπει η έμπνευση, να έχουνε μια βάση, να πατάνε κάπου, να έχουνε μια δουλειά, μια αφοσίωση. Όσο μικρή και να είναι μια κολεξιόν, αυτά φαίνονται.
• Ακόμα και τώρα όλοι γκρινιάζουν για όλη αυτή την οικονομική δίνη, αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Όλοι μάθαμε να ζούμε μια ζωή δανεική, χωρίς να μπορούμε να την πληρώσουμε, και τώρα βεβαίως καλούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας. Υπάρχει μια παγκόσμια πνευματικότητα που αυξάνεται και είναι απαραίτητο να μετέχουμε όλοι σε αυτό. Εννοώ, ας κοιτάξει ο καθένας μέσα του να δει τι χρειάζεται, ας ανακατέψει ξανά και ας ξαναρίξει τα χαρτιά του.
Η ελληνική μόδα; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι από τα παιδιά που βγαίνουν από τις σχολές κι έχουν όλο αυτό το πάθος και τόσες προσλαμβάνουσες δεν περίμενα να δω άλλο ένα ίσιο μαύρο φόρεμα. Βλέπεις δουλειές που δεν έχουν απολύτως κανένα πάθος, δεν έχουν από πίσω σχεδόν καμία αναφορά και δεν το δικαιολογούν όλο αυτό το προϊόν.
• Μου αρέσει όλο το κομμάτι από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια. Η Πανεπιστημίου, η Σταδίου, όλο αυτό το τετράγωνο, μ' αρέσει να κάνω βόλτες με τη μηχανή το καλοκαίρι που κάνει πολλή ζέστη και είναι κάπως αποπνικτικά. Έχει έναν λίγο περίεργο ερωτισμό και μια περίεργη θλίψη η πόλη.
Μπαίνει κανείς μέσα στο μυαλό και στην ψυχή πολλών Ελλήνων δημιουργών, συνθετών, εικαστικών, βλέπει όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα· μπορείς να νιώσεις τους ανθρώπους της φάμπρικας, τους μεγαλοαστούς, τις μυρωδιές τους. Η Αθήνα έχει ένα πολύ συγκεκριμένο άρωμα. Δεν μπορώ να το περιγράψω.
• Όπως στην ηπειρωτική Ελλάδα ή στα νησιά έχεις μυρωδιές, φως, εικόνες, που αμέσως σε πηγαίνουν στον Σικελιανό ή στον Ελύτη, έτσι νομίζω και το κέντρο μπορεί να σε πάει σε δυο στίχους της Αλεξίου.
• Όλη αυτή η γειτονιά έχει πόνο μαζί με αισιοδοξία. Δεν καίγεσαι για να καείς πια όπως παλιότερα... Αυτό όμως έχει να κάνει με το πώς φαίνεται η πόλη στα δικά μου μάτια.
σχόλια