Η ιδέα φαντάζει αρκετά ιερόσυλη – αλλά όλες οι τομές στον χώρο της τέχνης ξεκίνησαν από ιερόσυλες ιδέες. Πασίγνωστα έργα σύγχρονης, κυρίως, τέχνης από διάφορα ρεύματα και εποχές τοποθετημένα ως background, και μπροστά οι τρέχουσες κολεξιόν μερικών από τους σημαντικότερους οίκους μόδας παγκοσμίως. Η φήμη του Ubicouture, του tumblr που ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια ως ένα παιχνίδι του 18χρονου τότε Χρήστου Μούχα, έφτασε μέχρι το Harper's Bazaar της Κίνας, αν και ο ίδιος, στην παρούσα φάση απλώς περιμένει να του απαντήσουν από το St Martins στο οποίο έχει κάνει αίτηση για να ξεκινήσει τις σπουδές του στον χώρο της μόδας. Μόλις έχει επιστρέψει από το Λονδίνο όπου πήγε για συνέντευξη στο σημαντικό καλλιτεχνικό κολλέγιο. Μου περιγράφει πόσο πιο δύσκολη φανταζόταν την ακρόαση, δείχνοντας σιγουριά για τον εαυτό του: «Υπήρχαν κάποια σημεία που θα μπορούσα να είχα απαντήσει καλύτερα, αλλά γενικά τις περίμενα τις ερωτήσεις. Η κάπως "γκρίζα" ζώνη ήταν όταν, βλέποντας το portfolio μου, αναφέρθηκαν στο ότι χρησιμοποιώ δουλειές άλλων, διερωτώμενοι αν μπορώ να κάνω κάτι μόνος μου. Ούτως ή άλλως όμως, σκέφτομαι ότι αυτό είναι το επόμενο βήμα για μένα».
Δεν μου αρέσει να μου λένε τι θα φορέσω, είναι τόσο διδακτικό. "Δες με, πόσο ωραία έχω φωτογραφηθεί στον δρόμο, με ρούχα που έχω πάρει από μια εταιρεία που μου τα χορήγησε γι' αυτό τον σκοπό". Θα ήθελα να βλέπω πιο αυθεντικά και λιγότερο τετριμμένα πράγματα στο κομμάτι του fashion blogging.
Ο Χρήστος μεγάλωσε στο Μαρούσι, αλλά αποποιείται τη «νοοτροπία των Βορείων προαστίων», που δεν του ταιριάζει, όπως μου λέει. Πριν από ενάμιση χρόνο, βρέθηκε στο Μπράιτον για να σπουδάσει media κι επικοινωνία. «Μου άρεσε το γράψιμο και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να δουλέψω σε κάποιο περιοδικό ως δημοσιογράφος. Ωραία ήταν, αλλά ένιωθα ότι κάτι έλειπε, γι' αυτό στο τέλος του πρώτου έτους επέστρεψα στην Ελλάδα. Ελπίζω πως θα με πάρουν στο St Martins και εκεί θα βρω ακριβώς αυτό με το οποίο θέλω να ασχοληθώ».
Του εξηγώ ότι η δουλειά του για το Ubicouture φανερώνει ότι διαθέτει μια τουλάχιστον καλή γνώση σε δύο κλάδους, την τέχνη και τη μόδα, και τον ρωτώ πώς την εξέλιξε και αν υπήρχε οικογενειακό background να του δώσει ώθηση. «Ο πατέρας μου είναι ζωγράφος αλλά δεν δουλεύει ως ζωγράφος, αλλιώς δεν θα μπορούσε να έχει οικογένεια αυτή τη στιγμή. Δεν νομίζω ωστόσο ότι ήταν έντονα τα ερεθίσματα που είχα από την οικογένειά μου. Από το tumblr ξεκίνησαν όλα, εκεί άρχισα να βλέπω εικόνες που μου άρεσαν. Ό, τι έχω μάθει είναι κυρίως από δική μου έρευνα. Θυμάμαι ότι η πρώτη έκθεση που είχα επισκεφθεί ήταν η "Νεκρή Φύση" στο Ίδρυμα Θεοχαράκη. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να σκέφτομαι τα "αξεσουάρ" μιας εικόνας. Στην παραμονή μου στην Αγγλία, δεν νομίζω ότι άλλαξε κάτι στον τρόπο σκέψης μου. Απλώς αυτά που ως τότε τα χάζευα στο διαδίκτυο, άρχισα να τα βλέπω ζωντανά μπροστά μου».
Είχε προηγηθεί, μερικούς μήνες πριν φύγει για την Αγγλία, η ιδέα του Ubicouture. Βλέποντας την παρουσίαση της τότε συλλογής του Raf Simons για την Jil Sander, τα μοντέλα που στην πασαρέλα περιβάλλονταν από κουτιά με λουλούδια, του φάνηκαν σαν να είχαν ξεπηδήσει από κάποιον φουτουριστικό κήπο. Πριν λίγο καιρό είχε δει έναν πίνακα του Κλιμτ και σκέφτηκε να τα συνδυάσει. «Δεν ήξερα photoshop. Το κατέβασα -παράνομα-, κοίταξα tutorials για δω πώς μπορούσα να καταφέρω αυτό που θέλω και κάπως έτσι πήρε μορφή. Στην αρχή δεν ήταν τόσο τακτικό όσο τώρα. Ήταν περίεργη εκείνη η χρονιά, είχα μόλις τελειώσει το σχολείο, οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν φύγει για σπουδές κι εγώ ήμουν κλεισμένος στο σπίτι. Άρχισε να μου δίνει ικανοποίηση η ενασχόλησή μου με αυτό το πρότζεκτ, τότε που δεν ένιωθα και τόσο καλά και είχα απομονωθεί. Κάποια στιγμή το tumblr με επέλεξε για το spotlight του και τότε άρχισαν να με παρακολουθούν περισσότεροι, να παίρνει "διαστάσεις" το πράγμα και να μου ζητούν συνεντεύξεις, όπως αυτή που έδωσα στο Daily Beast, αρχές του '13. Μου φαινόταν πολύ περίεργο. Ωστόσο πέρασε πολύς καιρός μέχρι να νιώσω το αίσθημα της ευθύνης. Έσοδα βέβαια έρχονται ελάχιστα και όχι σταθερά».
Αναφέρω στον Χρήστο ότι η πρώτη μου σκέψη καθώς χάζευα το tumblr του ήταν ότι θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δω τη δουλειά του να «ζωντανεύει» κάποια στιγμή, εν είδει κάποιας εγκατάστασης ή αν αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια κάποιας επίδειξης μόδας. Μου απαντά ότι το έχει σκεφτεί και ο ίδιος ως ένα από τα επόμενα βήματα που θα ήθελε να ακολουθήσει, καθώς νιώθει ότι ο κύκλος του συγκεκριμένου tumblr θα ολοκληρωθεί σιγά-σιγά. Παρατηρώντας ότι καταπιάνεται κυρίως με έργα σύγχρονης τέχνης, τον ρωτώ αν θα έμπαινε στη διαδικασία να ασχοληθεί και με πιο κλασικούς καλλιτέχνες. «Θα έφτιαχνες έναν Ρέμπραντ, ας πούμε;». «Το έχω δοκιμάσει αλλά μάλλον οι επιλογές των καλλιτεχνών δεν είναι κάτι συνειδητό» μου λέει. Του ζητώ να μου πει αυθόρμητα ποια συλλογή θα ταίριαζε πάνω στον αγαπημένο μου Ιερώνυμο Μπος και χωρίς να το πολυσκεφτεί κάνει match με τον Ντρις Βαν Νότεν. «Θα το φτιάξω για τη LiFO».
Στη συνέχεια της συζήτησής μας τον προκαλώ να παίξουμε ένα παιχνίδι. Του θέτω μερικά διλήμματα για τις προτιμήσεις του και του ζητώ να επιλέξει, αιτιολογώντας τις επιλογές του με συντομία:
Αμερικανική, βρετανική ή ιαπωνική Vogue: «Ιαπωνική γιατί έχει πιο ενδιαφέροντα και λιγότερο στημένα editorial».
Λονδίνο ή Βερολίνο: «Λονδίνο, είναι η πρώτη μου αγάπη».
Madonna ή Lady Gaga: «Lady Gaga, έχει πιο καινούρια πράγματα να προσφέρει καλλιτεχνικά».
Comme des Garçons ή Vivienne Westwood: «Χωρίς συζήτηση Comme des Garçons. Η Rei Kawakubo είναι απλώς φανταστική. Οι τελευταίες τέσσερις συλλογές της δεν είναι ρούχα, είναι κάτι άλλο. Σπάει όλους τους κανόνες και παρόλο που είναι τόσα χρόνια στο προσκήνιο δεν επαναπαύεται».
«Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αντιμετωπίζουν τη μόδα οι Έλληνες fashion bloggers», θα μου πει στη συνέχεια, αναφερόμενος στον πιο κορεσμένο ίσως τομέα του blogging στη χώρα μας. «Είναι ακόμα κολλημένοι στη νοοτροπία του τι θα φορεθεί, τα πέντε πράγματα που πρέπει να πάρεις για την επόμενη άνοιξη κ.λπ. Είναι πολύ παλιό όλο αυτό, παρόλο που βρίσκει ακόμα ανταπόκριση εδώ. Εμένα πάντως δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν μου αρέσει να μου λένε τι θα φορέσω, είναι τόσο διδακτικό. "Δες με, πόσο ωραία έχω φωτογραφηθεί στον δρόμο, με ρούχα που έχω πάρει από μια εταιρεία που μου τα χορήγησε γι' αυτό τον σκοπό". Θα ήθελα να βλέπω πιο αυθεντικά και λιγότερο τετριμμένα πράγματα σε αυτό το κομμάτι». Ο Δημήτρης Πέτρου και η Mariaflora των ΣΟΜΦ συγκαταλέγονται στους αγαπημένους Έλληνες fashion designers του Χρήστου, παρόλο που παραδέχεται με ειλικρίνεια ότι «δεν γνωρίζει πολλά ακόμα». Δεν πειράζει, Χρήστο, είσαι μόλις 21. Δικαιούσαι να μην ξέρεις πολλά.
σχόλια