Δεν είναι η πρώτη φορά που οι σχεδιαστές μόδας δανείζονται από τον δρόμο, και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία.
Από τότε που η Vivienne Westwood άνοιξε μαζί με τον McLaren τις πόρτες της μπουτίκ SEX στον αριθμό 430 της οδού King's Road στο Λονδίνο, πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια, το πανκ κίνημα ήταν πάντα άρρηκτα συνδεδεμένο με την μόδα – ακόμα και εν αγνοία του.
To rebel – exploitation δεν είναι κάτι καινούριο στη μόδα αλλά ούτε και στον τύπο, στη μουσική, αλλά και σε κάθε εικαστική έκφανση. Και οι ενήλικες που θέλουν, εκτός από το να νιώθουν, να φαίνονται κιόλας πάντα νέοι είναι μάλλον πρόθυμοι να υιοθετήσουν κάθε στιλιστική υπερβολή που πλέον πλασάρεται με την ασφαλή έγκριση των μεγάλων ονομάτων της μόδας.
Με ένα κάπως μεγάλο διάλλειμα κατά τις δεκαετίες του '80 και του '90, όπου στις πασαρέλες πρωταγωνιστούσε αν όχι απαραίτητα το πολυτελές τουλάχιστον το απρόσιτο και το classy (περίπου), εδώ και χρόνια το στυλ του δρόμου βρίσκει όλο και συχνότερα την πόρτα της βιομηχανίας της μόδας ανοιχτή, και μπαίνει κάνοντας θόρυβο. Από αλυσίδες.
Και αν η ιέρεια της punk fashion Vivienne Westwood φίλτραρε την αισθητική του αντικομφορμισμού μέσα από τολμηρές γραμμές υψηλής όμως πάντα ραπτικής, και μέσα από κομμάτια που θύμιζαν περισσότερο θεατρικά κοστούμια, από την αυγή του 21ου αιώνα όλο και περισσότεροι οίκοι και σχεδιαστές φαίνονται να αγκαλιάζουν το ατημέλητο, το denim, τα τρουκ των 20 cents, τα leopard prints, και ας μη γελιόμαστε – τα φθηνότερα υφάσματα, στις prêt a porter συλλογές τους.
Την αρχή έκανε ο Alexander McQueen ο οποίος όπως έχουμε ξαναπεί είχε ερμηνεύσει το φαινόμενο της διαχρονικής γοητείας που ασκεί το underground στους ανθρώπους της μόδας, περίπου ως εξής:
To βασικότερο ζητούμενο είναι να πετύχεις το δικό σου προσωπικό στυλ, να διαμορφώσεις έναν δικό σου αισθητικό κώδικα που σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός και γεμάτος αυτοπεποίθηση, ασχέτως της τιμής, της φαινομενικής αρμονίας, ή ακόμα και της ποιότητας των κομματιών που επιλέγεις να φορέσεις.
Το επαναστατικό και το αλήτικο τραβάει βλέμματα, γοητεύει, και στο τέλος της ημέρας κάνει τα πορτοφόλια να ανοίγουν. Και αν ακόμα και ο McQueen ως πρώτος σύγχρονος τουλάχιστον αναβιωτής του πανκ είχε υποκύψει στη δύναμη του μετάλλου και στη δύναμη της εικόνας των νεκροκεφαλών (παντού), το έκανε πάντα με ένα τρόπο λαμπερό και χωρίς ποτέ να ξεφεύγει από τα όρια του high fashion.
Τα τελευταία όμως χρόνια το πράγμα έχει πάρει μία πολύ διαφορετική τροπή. Η απενοχοποίηση των τατουάζ, η θεοποίηση της νεότητας, και ο ευσεβής πόθος (ανάγκη;) του μέσου δυτικού για αντισυμβατικότητα και επανάσταση– τάσεις που κυριαρχούν την τελευταία πενταετία- δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν και τον χώρο της μόδας.
Η μόδα με τη σειρά της αγαπούσε πάντα την υπερβολή, κι έτσι το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε όλο και πιο συχνά catwalks που θυμίζουν... καρναβάλια. Όπως αυτό της φθινοπωρινής σειράς του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή της DIESEL, Nicola Formichetti, που στάθηκε αφορμή για το παρόν άρθρο.
Αυτή τη φορά εκτός από το punk επεκτεινόμαστε μέχρι το και το crust (!) και μετράμε περισσότερα ραφτά πάνω σε τζάκετς και μαύρα hoodies απ' όσα μπορεί να μετρήσει κανείς σε μία ολόκληρη σεζόν από αντίστοιχα live.
Σύμφωνοι, θα ήταν αφελές να παίρνουμε της μετρητής το ύφος ενός catwalk όπως το τελευταίο της DIESEL, και εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι όλη αυτή η εξτραβαγκάντζα είναι ένα show στημένο με σκοπό να μας δώσει απλά να καταλάβουμε ότι το λεοπάρ λόγου χάρη θα είναι και φέτος in fashion.
Ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η ίδια η μόδα έχει πάρει μια στροφή μακριά από τα συνηθισμένα, και τρέχει με τα χίλια.
Πριν από την έτσι κι αλλιώς πάντα νεανική DIESEL, ήταν ο Marc Jacobs, πιο πριν ο Yves Saint Laurent με την goth σειρά του (και τον Marilyn Manson ως μοντέλο), λίγο πιο πριν ήταν το μεγάλο grunge ξέσπασμα του 2012, κ.ο.κ
Ήρθε μήπως ο καιρός που οι μόδιστροι, αφού τα έκανα πάνω κάτω όλα, "υποκλίνονται" στην δυναμική της DIY αισθητικής και αναγνωρίζουν την ελευθερία και την cool αλαζονεία που αποπνέει το fuck you attitude των διάφορων υποκουλτούρων, ή πρόκειται για κάτι περισσότερο;
Μήπως τώρα που ακόμα και ο πιο συνηθισμένος basic τύπος δεν φοβάται να μοιάζει -στο δέρμα και στα ρούχα- με το φρικιό που πάντα σνόμπαρε (ή ζήλευε ενδόμυχα), ανοίγει μία ακόμα μεγαλύτερη αγορά;
To rebel – exploitation δεν είναι κάτι καινούριο στη μόδα αλλά ούτε και στον τύπο, στη μουσική, και σε κάθε εικαστική έκφανση. Και οι ενήλικες που θέλουν, εκτός από το να νιώθουν, να φαίνονται κιόλας πάντα νέοι είναι μάλλον πρόθυμοι να υιοθετήσουν κάθε στιλιστική υπερβολή που πλέον πλασάρεται με την ασφαλή έγκριση των μεγάλων ονομάτων της μόδας.
Από την άλλη, υπάρχει και μία άλλη ομάδα που ξεπερνάει σε ματαιότητα και γραφικότητα όλα τα fashion victims μαζεμένα. Μιλώ για τους ίδιους τους θιασώτες του πανκ, του ροκαμπίλι, του grunge, και οποιουδήποτε άλλου τελοσπάντων μουσικού κινήματος που θεωρούν το αντικομφορμιστικό στυλ αποκλειστικό τους προνόμιο, και τις Martins και τα κριπεράκια τους "ιερά δισκοπότηρα" τα οποία δεν δικαιούται να τα υιοθετεί ... όποιος και όποιος. Κοινώς, κάνουν τις σύγχρονες copy cat τάσεις τις μόδας big deal.
Φυσικά, οι αντιπαραθέσεις τέτοιου είδους δεν θα έπρεπε να απασχολούν ανθρώπους που έχουν προ πολλού αφήσει πίσω τους την εφηβεία και όλο τον κενό ανταγωνισμό που την χαρακτηρίζει.
Οι εντονότερες "διαμαρτυρίες" προέρχονται συνήθως από άτομα που το μοναδικό επαναστατικό πράγμα επάνω τους ήταν η στολή τους, και τώρα τους την πήραν κι αυτή ("δεν είναι δίκαιο!")
Σε κάθε περίπτωση, η φτιαχτή υπερβολή είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει και χλεύη.
Ειδικά αν ρίξει κανείς και μια ματιά στις τιμές των περισσότερων ονομαστών rebel chic ενδυμάτων.
σχόλια