Μπορεί να την είδαμε για πρώτη φορά στο «Greece's Next Top Model» (GNTM), αλλά τη γνωρίσαμε πραγματικά μέσα από τα social, όπου εδώ και καιρό δραστηριοποιείται προσπαθώντας να επηρεάσει θετικά, όπως λέει, τόσο τον εαυτό της όσο και, μέσω της εμπειρίας της, όλους όσοι παλεύουν με τη σύγχρονη μάστιγα των διατροφικών διαταραχών. Η Κατερίνα Βισέρη μιλά στη LiFO και μοιράζεται το πώς ξεκίνησαν όλα, πώς τα βίωσε και πώς τελικά κατάφερε να βγει από το σκοτάδι στο «phόs».
Η Κατερίνα έχει καταγωγή από τις Σέρρες, αλλά γεννήθηκε στο Μόναχο και έζησε εκεί μέχρι τα 18 της χρόνια. Μια σύμπτωση την έφερε στη Θεσσαλονίκη να σπουδάζει Νομική στο Αριστοτέλειο. Ακολούθησε το μεταπτυχιακό της στον τομέα του Ιατρικού Δικαίου. Τη γοήτευσε αυτή η επιστήμη, γι' αυτό και τα επόμενα χρόνια δούλεψε πάνω στο αντικείμενο, όμως ήταν ταυτόχρονα επηρεασμένη και από την ανορεξία.
Περιγράφει τον εαυτό της ως μία «ανέκαθεν ονειροπόλα και ταυτόχρονα μελαγχολική» κοπέλα, η οποία όποτε δεν ήταν καλά ήθελε να γράφει, γεμίζοντας τετράδια. Ο κόσμος την έμαθε από τη συμμετοχή της στο GNTM, αλλά τη γνώρισε πραγματικά μέσα από το κανάλι της στο YouTube και την ιστοσελίδα της, που ήρθε αργότερα.
Για τις δύο τελευταίες «δημιουργίες» της η Κατερίνα μιλά με πολλή αγάπη. Ειδικότερα για το κανάλι, εξηγεί πως το άνοιξε «σε μια προσπάθεια να θεραπεύσω τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά και να καταφέρω να βοηθήσω μέσω της εμπειρίας μου τον κόσμο που παλεύει με τη σύγχρονη μάστιγα των διατροφικών διαταραχών».
«Θεωρούσα πως χάνοντας τα κιλά που εγώ τότε ήθελα, θα βελτιωνόταν η εικόνα που είχα για το σώμα μου, αλλά ταυτόχρονα θα άγγιζα και τη χαρά μέσα μου. Πάντα υπήρχε ένα κενό, μια ανεπάρκεια. Ήταν σαν ένα ακόμα επίτευγμα για την Κατερίνα. Θα ακουστεί μη ρεαλιστικό, αλλά ένιωθα πιο δυνατή από ποτέ. Στην πραγματικότητα με είχε εγκαταλείψει κάθε λειτουργία του οργανισμού μου, και η ζωή μου κάθε μέρα ήταν αβέβαιη».
Παράλληλα, αποκαλύπτει πως εκείνη ήταν και η στιγμή που αποφάσισε να αφήσει τη δουλειά που έκανε προκειμένου να ακούσει την καρδιά της και τελικά να ακολουθήσει σε επαγγελματικό επίπεδο αυτό που είχε ξεκινήσει, με μια πιο ενεργή παρουσία στα social media.
Πλέον έχει τη δική της εταιρεία προώθησης, τη dynamisbykaterina, μέσω της οποίας μοιράζεται την καθημερινότητα και τις συνταγές της με τον κόσμο, και έπειτα ήρθε στη ζωή της και η εταιρεία phόs – heartwarming Kitchenware. Όπως εξηγεί, η δουλειά αποτέλεσε τη μεγαλύτερη θεραπεία και ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη έμπνευσή της. Όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η ιστορία της ξεκινά περίπου 12 χρόνια πριν.
«Είχα χάσει την ικανότητα να αισθάνομαι και να βλέπω την ουσία των πραγμάτων»
Η Κατερίνα θυμάται σε ηλικία 14 χρονών να ψάχνει σελίδες και ομάδες στο ίντερνετ που σου έλεγαν διάφορους τρόπους και «κόλπα» προκειμένου να χάσεις κιλά. «Ήμουν πάντα ένα παιδί με απίστευτη τελειομανία και ψυχαναγκασμούς, με αποτέλεσμα να θέλω να ελέγχω πραγματικά ό,τι περνούσε από το χέρι μου», σημειώνει.
Πριν από λίγα χρόνια διαγνώστηκε με κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή, ως συνέχεια, όπως επισημαίνει, των διατροφικών διαταραχών που ήδη είχε. Ωστόσο ούτε τότε συνειδητοποίησε τι συνέβαινε. «Δεν αισθάνθηκα φόβο ούτε όταν έγινε διάγνωση από ψυχίατρο. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι έτσι διαμορφωμένος ώστε να μπορείς να τον ελέγχεις όπως θες εσύ και να πιστεύει επίσης ό,τι του φυτεύεις», εξηγεί.
«Καμία λιποθυμία, κανένας πόνος και καμία επίσκεψη ή νοσηλεία δεν με τρόμαζαν. Ούτε καν τα συχνά επεισόδια αμνησίας. Συνέχιζα με πείσμα τις δύσκολες σπουδές της Νομικής, έπειτα δούλευα επίσης σε σκληρές συνθήκες εργασίας για πολλές ώρες, αλλά πραγματικά δεν με πτοούσε τίποτα. Είχα χάσει την ικανότητα να αισθάνομαι και να βλέπω την ουσία των πραγμάτων. Το μυαλό, με δόλο α' βαθμού, δημιουργεί ένα είδος διαστρέβλωσης, από την υπερβολική του ανάγκη να μοιάσει έστω και λίγο σε ένα λανθασμένο είδωλο που εκείνο έχει πλάσει», συνεχίζει.
«Δεν έβλεπα φως ποτέ μέσα στα σκοτάδια μου»
Έρχεται το 2018 και συμμετέχει στο GNTM. Όπως εξηγεί, η συμμετοχή της στο παιχνίδι ήταν μια αφορμή για να μιλήσει δημόσια για την ασθένειά της, ενώ αναφέρει παράλληλα πως από μικρή είχε «μπλέξει» με πρακτορεία μοντέλων τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελλάδα. «Ο χώρος της μόδας πάντα με γοήτευε, χωρίς βέβαια να γνωρίζω τις συνέπειες που μπορεί να έχει, αλλά και τη φιλοσοφία που χρειάζεται να χτίσεις εντός του χώρου για να φτάσεις στην κορυφή. Πείνα. Συναισθηματική και βιολογική», σημειώνει.
«Ήμουν σχεδόν θολωμένη το διάστημα που έκανα την αίτηση και σε μια προσπάθεια αρχικής θεραπείας. Η μαμά μου πάντα πίστευε πολύ σε μένα, χωρίς να το κάνω εγώ η ίδια και θα έλεγα πως μου φύτεψε την ιδέα να δηλώσω συμμετοχή. Ήταν καλοκαίρι, είχα ένα διάστημα κενό από τη δουλειά και το δοκίμασα, χωρίς να ξέρω τι θα ακολουθήσει. Το παιχνίδι ήταν απλώς η αφορμή για να μπορέσω να μιλήσω δημόσια για την ασθένειά μου και να δω όντως καθαρά τι μου συμβαίνει, ώστε να φτάσω στη λύτρωση», καταλήγει για το GNTM.
Στη συνέχεια ήρθε στη ζωή της η δημοσιότητα. Μοιράστηκε με τον κόσμο τις δυσκολίες και τα «σκοτάδια» της, πράγματα για τα οποία σπάνια μιλά κανείς έξω από τα δόντια, και τότε άρχισε η αλληλεπίδρασή της μαζί του. Η Κατερίνα εξηγεί πως, όταν είδε όλο αυτό το κύμα αγάπης προς το πρόσωπό της, ανατρίχιασε.
«Συναντάω στον δρόμο κόσμο και μου λέει "ευχαριστώ που υπάρχεις"». Ίσως απλώς δεν έχω πιστέψει ακόμα ολοκληρωτικά τι έχει συμβεί μετά από τόσα χρόνια, καθώς και πόσα τέρατα καταφέραμε να διώξουμε όλοι όσοι νοσούμε. Στην αρχή ήταν κάπως δύσκολο να δεχτώ αυτή την αγάπη, με έπιανε φόβος απώλειας, δεν ήξερα πόσο θα κρατήσει. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ασκώ θετική επιρροή και θα μου στέλνουν τόσες κοπέλες, μαμάδες, αλλά και οικογένειες μηνύματα για να μου δείξουν τη στήριξή τους, αλλά και για να ζητήσουν βοήθεια», σημειώνει χαρακτηριστικά, ενώ ταυτόχρονα συμπληρώνει πως όλο αυτό της έδωσε απίστευτη δύναμη και ώθηση.
«Πήρα τον κόσμο σχεδόν από την αρχή σε αυτό το ταξίδι θεραπείας μαζί μου στο Instagram και στο YouΤube, τον έβαλα ολοκληρωτικά στη ζωή μου, του μιλούσα ειλικρινά και προσπάθησα να μιλήσω για τη διαταραχή μου όσο πιο ωμά γίνεται, ακόμα και αν για κάποιους ήταν θέμα-ταμπού», τονίζει.
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι περνούν όσοι αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους δυσκολίες. «Έπιασα πάτο τόσες φορές, που μερικές πίστεψα ότι "τελείωσε". Δεν έβλεπα φως ποτέ μέσα στα σκοτάδια μου, ενώ στον έξω κόσμο ήμουν πάντα χαμογελαστή. Είχα πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο μου και όποτε έκλεινε η πόρτα του σπιτιού μου πίσω μου, όλα μαύριζαν. Μοναξιά», συμπληρώνει και τονίζει πως όλο αυτό με τον καιρό κάνει ένα άτομο να αποστασιοποιείται από τα πάντα.
«Χάνεις ανθρώπους, συναισθήματα, στιγμές, έρωτες, τα πάντα. Θέλεις απλώς να κλειστείς στη φωλιά σου, στην ασφάλεια μαζί με την ασθένειά σου και να συνεχίσεις τη μάχη για την επιβίωση. Περιορίζεται η ανάγκη για αγάπη και η θέληση για κοινωνικές συναναστροφές. Ακόμα και με την οικογένειά σου», συνεχίζει. Για την οικογένειά της η Κατερίνα μιλά με υπερβολική αγάπη, καθώς ήταν το στήριγμά της στο ταξίδι αυτό.
«Με στήριζαν ακατάπαυστα, αψηφώντας την τεράστια στεναχώρια που τους δημιουργούσα. Όποτε ερχόταν η μαμά μου από Γερμανία, στο καλωσόρισμα πάντα έκλαιγε στην όψη μου», θυμάται, όπως επίσης θυμάται και τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά της στα δύσκολα. Με τα χρόνια, όπως εξηγεί, τους κατάλαβε.
«Πέρα από υγεία, έχασα και πολύ κόσμο από κοντά μου, γιατί δεν μπορούσαν πολλοί να αντεπεξέλθουν σε μια ψυχική ασθένεια. Πολλές φορές η σιωπή τους ηχούσε πιο δυνατά από τις φωνές στο δικό μου κεφάλι. Με τα χρόνια το δούλεψα μέσα μου και τους κατάλαβα. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να σε στηρίξουν τις στιγμές που εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το κάνεις, και αυτό είναι εντάξει. Η ψυχογενής ανορεξία δεν είναι κάτι που περνάει ή ξεχνιέται, εκπαιδεύεις απλώς τον εαυτό σου κατάλληλα ώστε να μην υποκύπτει τόσο έντονα σε αυτό το συναίσθημα. Θέλει καθημερινή εκπαίδευση», εξομολογείται.
Ήταν 17 Μαρτίου του 2018 όταν αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Θυμάται πως ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερε τι να κάνει. «Πεινούσα τόσο πολύ, που εκείνη η συγκεκριμένη φορά ήταν μη διαχείρισιμη», εξομολογείται και συνεχίζει τονίζοντας πως «δεν μπορούσα να την καλύψω [την πείνα] ούτε με καφέ, ούτε με φρούτα, αλλά ούτε και με τσίχλες.
Όσο η κρίση πανικού απλά κορυφωνόταν, έφαγα ό,τι βρήκα μπροστά μου στο δικηγορικό γραφείο που δούλευα τότε. Το σωτήριο ένστικτο εκείνης της μέρας, η βιολογική ανάγκη ήταν αυτά που με κράτησαν στη ζωή τελικά και με βοήθησαν να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, ακόμα και αν αυτό σήμαινε τον ερχομό πιο δύσκολων στιγμών, που δεν γνώριζα πως θα έρθουν», αναφέρει.
«O χώρος των social media είναι και θα παραμείνει σκληρός, θέλει γερό στομάχι»
Για την Κατερίνα από το 2018 μέχρι τώρα έχουν αλλάξει τα πάντα. Θα ήταν ψέματα, εξομολογείται, να πει πως όλα είναι τέλεια, χωρίς κακές μέρες, όμως γνώριζε εξαρχής ότι το ταξίδι της «επιστροφής» θα είναι δύσκολο. «Το ταξίδι της επούλωσης ήξερα ότι θα είναι πολύ δύσκολο, έχει πολλά σκαμπανεβάσματα και παλεύω δυστυχώς ακόμα με πολλά οργανικά θέματα υγείας», σημειώνει.
«Η ανορεξία είναι κομμάτι μου πλέον, δεν είναι κάτι που μπορείς να αφήσεις πίσω, χωρίς αυτήν δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα και νιώθω περήφανη που είναι ιστορία μου, όσες φορές και αν μου είπαν να σωπάσω», εκμυστηρεύεται, επισημαίνοντας πως νιώθει νικήτρια.
«Το μυαλό, μετά από όσα πέρασε, έχει και θα έχει στιγμές αστάθειας, το έχω αποδεχτεί αυτό και ζω με αυτό. Όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει τόση ενδοσκόπηση που σίγουρα έχω αποδεχτεί και κατανοήσει τα πόσα κατάφερα παρά την ασθένειά μου. Νιώθω νικήτρια, αλλά μέχρι σήμερα δεν νιώθω πολύ συχνά αρκετή. Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου και πολύ ενοχική πολλές φορές. Πλέον ακούω μόνο την καρδιά μου και δεν επηρεάζομαι τόσο από τον κόσμο.
Έμαθα και μαθαίνω ακόμα να δέχομαι τις αλλαγές πάνω μου, όσο και αν πονούσε στην αρχή. Οι εξωτερικές αλλαγές, όταν είναι για το καλό μας, πρέπει να γιορτάζονται. Βαδίζω στον σωστό δρόμο ακόμα και αν βαδίζω αργά. Είναι μακρύ το ταξίδι, αλλά κάθε μέρα μαθαίνω κάτι καινούργιο και παλεύω να είναι "muted" η διαταραχή, όσο πιο πολύ γίνεται. Έμπνευση είναι η δύναμή μας. Αν όλα όσα άντεξες νικώντας τον θάνατο δεν είναι έμπνευση, τότε τι είναι;», διερωτάται.
Ο χώρος των social media, σύμφωνα με την Κατερίνα, ενώ μπορεί να σου δώσει απίστευτη ώθηση και έμπνευση, ταυτόχρονα μπορεί να σε καθηλώσει και να σε κάνει ανασφαλή. «Ο χώρος αυτός είναι και θα παραμείνει σκληρός, θέλει γερό στομάχι», τονίζει. Στη δική της περίπτωση, μέσω των social ανακάλυψε πως είναι παθιασμένη με τη δουλειά της και, όπως επισημαίνει, αυτό προσπαθεί να λέει στο κοινό που την ακολουθεί.
«Να μην κάνουν τίποτα από υποχρέωση, η καρδιά χρειάζεται φλόγα σε όλους τους τομείς για να λειτουργήσει σωστά, χωρίς να σε αρρωστήσει. Ως ακτιβίστρια του body positivity, αυτό που λέω πρώτο σε όλο τον κόσμο που μου στέλνει είναι ότι δεν ζούνε έτσι, απλώς υπάρχουν και ο δρόμος μέχρι να το αποδεχτούν αυτό είναι μακρύς», ξεκαθαρίζει.
«Δεν με ενδιαφέρει να τους πείσω ότι αυτό που βιώνουν είναι επώδυνο, γιατί αυτό το ξέρουν ήδη. Με ενδιαφέρει να πείσω τον κόσμο για αρχή ότι είναι πιο δυνατοί από το ίδιο τους το μυαλό και από την τρικλοποδιά που δέχονται από αυτό. Είμαστε οι σκέψεις μας. Τους παροτρύνω να επισκεφτούν κάποιον ειδικό για αρχή. Είναι σημαντικό για μένα να μιλάς έξω από τα δόντια σε τέτοιες περιπτώσεις, χωρίς υπεκφυγές και ωραιοποιήσεις. Η δύναμη είναι μέσα μας, κανείς δεν θα μας τη χαρίσει», συμπληρώνει.
Ερχόμενη στο σήμερα, η Κατερίνα πλέον, μετά από πολλά ζόρια, ξυπνά απόλυτα ερωτευμένη με τη δουλειά της. Στο μοναχικό αυτό ταξίδι της θεραπείας της συνοδοιπόροι ήταν οι υπέροχοι συνεργάτες της. Το phós – Heartwarming Κitchenware που διατηρεί μαζί με μια πολύ καλή της φίλη είναι, όπως εξομολογείται, «η απόδειξη ότι το φως δεν θα φύγει ποτέ».
«Νιώθω ότι το phόs ήταν η λογική συνέχεια όλης της ιστορίας μου. Τα κεραμικά μας έχουν χαραγμένα ενθαρρυντικά στιχάκια, για να βοηθήσουν, να θεραπεύσουν και να εμπνεύσουν κόσμο που μπορεί να βιώνει μια διατροφική διαταραχή ή απλώς θέλει να ομορφύνει την κουζίνα του και να χτίσει μια όμορφη σχέση με το φαγητό. Το phόs δεν είναι απλώς ένα προϊόν, αλλά ολόκληρη φιλοσοφία αυτοβελτίωσης, θεραπείας και ενδυνάμωσης», εξηγεί.
Για το μέλλον και τα επόμενα βήματά της μιλά με ενθουσιασμό και μοιράζεται πως έχει κατά νου ακόμα δύο πράγματα που θα ήθελε να πραγματοποιηθούν τα επόμενα χρόνια και πάλι με στόχο την ενδυνάμωση και τη βοήθεια, αλλά είναι ακόμα νωρίς για ανακοινώσεις.
«Προς το παρόν δεν μου φτάνουν οι ώρες της ημέρας! Όσο για τη συμβουλή μου, ως νέας επιχειρηματία, αν δεν ξυπνάς με έρωτα, αν δεν τρεμοπαίζει η καρδιά σου κάθε μέρα με τις νέες ιδέες που έχεις για τη δουλειά σου, τότε άλλαξε δουλειά, όχι φιλοσοφία. Αλλιώς πώς θα πεις ότι έζησες;», καταλήγει.
«Στη νευρική ανορεξία κανένα βάρος δεν είναι αρκετά καλό»
«Η νευρική ανορεξία θεωρείται σήμερα ως μία δραματική επίδειξη της επίδρασης του πολιτισμού και των πολιτισμικών αλλαγών κυρίως στους εφήβους, ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης και υποβάθρου. Ποικίλοι ιατρικοί και κοινωνιολογικοί παράγοντες συμπεριλαμβανομένου του φόβου να είναι ένα άτομο υπέρβαρο, φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στην αύξηση συχνότητας αυτών των περιπτώσεων» εξηγεί η κλινική ψυχολόγος Μαρία Αθανασοπούλου.
«Η νευρική ανορεξία είναι μία χρόνια νόσος που προκαλεί διάφορες αντιδράσεις από την οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον, από ανησυχία, φόβο, έκπληξη, περιέργεια έως και θαυμασμό. Η αυτοπροκαλούμενη ακραία στέρηση τροφής με στόχο το άτομο να είναι ελλιποβαρές είναι από τα πιο διακριτικά χαρακτηριστικά της νευρικής ανορεξίας. Το ιδιαίτερο πρόβλημα είναι η απουσία αίσθησης ιδανικού βάρους (κανένα βάρος δεν είναι αρκετά καλό) και η απουσία αντίληψης της κατάστασης του, όταν είναι αρκετά κρίσιμη και μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική, ακόμα και θανατηφόρα.
Από την ψυχοδυναμική θέση το άτομο με νευρική ανορεξία θεωρείται πως προσπαθεί να σταθεροποιήσει τα ευάλωτα συναισθήματα του. Συναισθήματα που αφορούν την αυτοεκτίμηση, την αίσθηση εαυτού και την αυτονομία του. Κύριος στόχος του είναι να κυριαρχήσει, να θριαμβεύσει, στα δυνατά συναισθήματα πείνας καθώς και να καταδικάσει άλλες βασικές του ανάγκες. Οι αυτοκαταστροφικές επιπτώσεις της υπερβολικής προσπάθειάς του για συνεχή απώλεια βάρους είναι η κοινωνική απομόνωση και η απώλεια σημαντικών διαπροσωπικών σχέσεων» καταλήγει η κ. Αθανασοπούλου.
Για την αντιμετώπιση των διατροφικών διαταραχών μπορείτε να απευθυνθείτε σε εξειδικευμένες δομές όπως η «Ανάσα», το «18 Άνω» και τα τμήματα νοσοκομείων όπως το Αιγινήτειο και το Αττικό.
