Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ βασίστηκε σε δύο βασικές προϋποθέσεις: πρώτον, ότι το σεξ είναι καλό πράγμα και πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν περισσότερο και δεύτερον, ότι το σεξ δεν είναι κάτι το πολύ σημαντικό, είναι απλώς σεξ. Ο Vidal Sassoon είπε χαρακτηριστικά ότι, στη δεκαετία του '60, «το σεξ ήταν το ίδιο με το δείπνο». Η αναζήτηση του σεξ χωρίς αίσθηση ευθύνης ή συναισθηματικής εμπλοκής ήταν ένα ιδανικό.
Η σεξουαλική αντεπανάσταση έχει πλέον φτάσει στο αντίθετο άκρο: το σεξ δεν είναι απλώς κάτι που προκαλεί φόβο, αλλά είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικό και κρίσιμο, πεδίο των πιο καθοριστικών τραυμάτων της ζωής αλλά και πεδίο απονομής δικαιοσύνης. Δεν είναι περίεργο συνεπώς το γεγονός ότι οι άνθρωποι κάνουν όλο και λιγότερο σεξ. Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσίευσε πρόσφατα το Scientific American, «μεταξύ του 2009 και του 2018, το ποσοστό των εφήβων που δεν ανέφεραν καμία σεξουαλική δραστηριότητα, είτε μόνοι είτε με συντρόφους, αυξήθηκε από 28,8% σε 44,2% μεταξύ των νεαρών ανδρών και από 49,5% σε 74% μεταξύ των νεαρών γυναικών».
Η ρητορική γύρω από το σεξ έχει γίνει πιο αυστηρή, πιο στεγνή, πολύ λιγότερο ανεκτική σε οποιαδήποτε διαφορετικότητα απόψεων, ενώ από την άλλη η ίδια η πράξη έχει γίνει πιο σκληρή – το “choking” («πνίξιμο») δεν χαρακτηρίζεται πλέον ως φετίχ καν. Η σεξουαλική ύφεση συνέπεσε, ακριβώς σχεδόν, με την άνοδο της κατάθλιψης, με την οποία δηλώνει σήμερα ότι παλεύει το 29% των ενηλίκων στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με το 19,6% το 2015.
Η σύγχρονη ρητορική γύρω από τη σεξουαλικότητα και το φύλο στηρίζεται στη μέγιστη δυνατή επίκριση. Η κουλτούρα μας είναι μια κουλτούρα μισαλλόδοξης ανοχής: Γίνε αυτός που θέλεις να είσαι. Αλλά μην τολμήσεις να πεις το λάθος πράγμα. Η ανάγκη για τιμωρία έχει γίνει το πρωταρχικό ένστικτο, που πνίγει όχι μόνο τη συμπόνια, αλλά και την κατανόηση.
Η Δρ. Ρουθ, που έφυγε από τη ζωή πριν από μερικές μέρες στα 96 της, κατανοούσε την κοινωνική δύναμη της σεξουαλικότητας ίσως καλύτερα από κάθε άλλη προσωπικότητα. Μια κοινωνία στην οποία το σεξ δεν αποτελεί χαρά είναι μια αποτυχημένη κοινωνία. Αν δεν μπορείτε να βρει κανείς χαρά στο σεξ, πού θα τη βρει; Η Ρουθ Γουεστχάιμερ αντιπροσωπεύει μια στιγμή της ιστορίας που πέρασε, μια προσέγγιση της σεξουαλικότητας που έχει αντικατασταθεί. Αλλά αυτό δεν καθιστά λανθασμένη ή παρωχημένη την αντίληψή της. Το αντίθετο: Είχε δίκιο. Η στιγμή που την προσπέρασε, η στιγμή που ζούμε είναι λάθος.
Αυτό που διέκρινε τη μεταδοτική ευζωία της Δρ. Ρουθ ήταν η ειλικρίνεια. Ήξερε πώς είναι να πηδιέσαι και το έλεγε. Η δουλειά της ήταν να βλέπει και να εξηγεί τις ακατάστατες πραγματικότητες της ανθρώπινης σεξουαλικότητας χωρίς φόβο ή ντροπή. Ο ριζοσπαστικός σεξουαλικός ελευθεροστοχασμός των Γερμανών διανοουμένων των μέσων του αιώνα, τους οποίους ακολουθούσε, βασιζόταν στο να αποσπάσει την ανθρώπινη σεξουαλικότητα από τα σκιώδη πεδία της ηθικής. Πάνω απ' όλα, η Δρ. Ρουθ άκουγε. Και δεν ήταν ποτέ επικριτική.
Η σύγχρονη ρητορική γύρω από τη σεξουαλικότητα και το φύλο στηρίζεται στη μέγιστη δυνατή επίκριση. Η κουλτούρα μας είναι μια κουλτούρα μισαλλόδοξης ανοχής: Γίνε αυτός που θέλεις να είσαι. Αλλά μην τολμήσεις να πεις το λάθος πράγμα. Η ανάγκη για τιμωρία έχει γίνει το πρωταρχικό ένστικτο, που πνίγει όχι μόνο τη συμπόνια, αλλά και την κατανόηση.
Η συζήτηση για το φύλο δεν μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί ως ανθρωπιστική μελέτη. Δεν ενδιαφέρεται να αναγνωρίσει άλλες πραγματικότητες πέρα από αυτές που έχει ήδη κατοχυρώσει. Η παντελής έλλειψη χαράς στη σύγχρονη σεξουαλικότητα και στο λόγο της –η διαρκή εστίασή της στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα ως πηγή τραύματος, που απαιτεί την πιο λεπτομερή αστυνόμευση– θα την καταστήσει τελικά κενή νοήματος. Είναι ένας σωρός από σκόρπιες ιδεολογίες, ολοένα και πιο καινούργιους όρους, ολοένα και πιο αυστηρές προϋποθέσεις, ολοένα και πιο νέες απειλές, πιο επείγουσες αιτίες ντροπής.
Για την Δρ. Ρουθ, το σεξ ήταν το διασκεδαστικό κομμάτι της ζωής, το καλό κομμάτι. Το κακό κομμάτι είναι να βάζουν την οικογένειά σου σε θαλάμους αερίων, όπως έγινε με τη δική της, και να καίνε τα πτώματα σε βιομηχανικούς φούρνους. Η Δρ. Ρουθ πέρασε τα τελευταία της χρόνια δουλεύοντας πάνω στο πρόβλημα της μοναξιάς. Ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης την έχρισε επίσημη «απεσταλμένη κατά της μοναξιάς». Η Ρουθ, ως συνήθως, είχε βάλει το δάχτυλό της «επί τον τύπον των ήλων», στο σημείο που έπρεπε. Μια κοινωνία ανίκανη να χαρεί το σεξ είναι μια κοινωνία ανίκανη για συναισθηματικές συνδέσεις.
Με στοιχεία από The Atlantic
