Μεσημεράκι στο καφενείο.
Απέναντι, κάτω από τον ήλιο φασκιωμένα τα αρχαία παιδικά μνήματα που τα ανακάλυψαν τυχαία (;) και τα άφησαν στη μοίρα τους, επειδή δεν υπήρχαν πόροι από το Ταμείο Αρχαιοτήτων! ΄Εγραφε κάτι τις προάλλες η Καθημερινή -κανείς δεν ιδρώνει. Αρχαίο παιδικό νεκροταφείο, από όσο ξέρω, δεν υπάρχει αλλού στην Ελλάδα...
(Διακρίνετε τους τάφους, δίπλα στην οικοδομή που χτίστηκε φέτος)
Στο μπάνιο σήμερα είχαμε κοσμοιστορικά γεγονότα: ένα φουσκωτό ήρθε κι αγκυροβόλησε μπροστά στα μούτρα μας. Μια παρέα από γέρικα καμάκια και μπαργούμεν άρχισε να γκαρίζει και να λέει ανόητα κουτσομπολιά και για να ολοκληρωθεί το κακό, ένα παρεάκι ''εναλλακτικών'' ήρθε φωνάζοντας κι αυτό υπερβολικά άνετες μαλακίες (με αυτόν το σερνάμενο, βαρυεστημένο και βασικό φλώρικο τρόπο ομιλίας που σκαλώνει στα σύμφωνα, ειδικά στα ρό, σα να χαιδεύεται λάγνα πάνω σε μαύρα σατέν σεντόνια -αλλά όχι, είναι από την πολλή βαρυθυμία και την πολλή γνώση των μηχανισμων της εξουσίας - βαρυά πεπόνια με καρδιά ακτινιδίου) -δυό άσκημοι, κοκαλιάρηδες Παχούμιοι γδύθηκαν και άρχισαν να ανεμίζουν τα παπάρια τους πάνω από τα σεπτά μας βιβλία. Φυσικά φώναζαν συνέχεια κι αυτοί.
Ευτυχώς είχα το ipod. Με γλύτωσαν οι Αγγλικές Σουίτες του Μπαχ, η ανυπέρβλητη Ρόζα Εσκενάζυ (στις ηχογραφήσεις του Χάουαρντ) και ο αδερφός μου ο Κωσταντίνος με τον δίσκο της Αστεριάδη (που είναι παραγνωρισμένος, ενώ αξίζει περισσότερο από τα σουξέ του)
Ευτυχώς φύγανε οι δαίμονες μετά από λίγο -μείναμε οι καλόγριες κι οι ψύλλοι (κι εγώ με το αόρατο δροσερό ραβδί μου)
Σκέφτηκα πάντως, ότι η λεγόμενη γενιά μου δεν έφτιαξε μεγάλα πρωτογενή πράγματα. Μεγαλωμένη στο μεταμοντέρνο ίσκιο, έκλεψε και μιμήθηκε ικανοποιητικά, αλλά νέους τρόπους και πείσμονες ιδιοσυγκρασίες δεν ανέδειξε -όλα είναι αντανακλάσεις κάποιου πράγματος που αλλού κάνουν καλύτερα.
(Φυσικά, κι εγώ την ίδια στενότητα εκφράζω με τη δουλειά μου, δεν έχω ψευδαισθήσεις)
Για να συνέλθουμε από τα χτυπήματα πήγανε για ρακές στο καφενείο
Όλα τα καλά παιδιά εδώ. Κι αυτός ο καλύτερος
Μια μέρα θα σας πω την ιστορία του
σχόλια