Όταν θυμόμαστε την χρυσή εποχή των '90s, όταν τα ονόματα των μοντέλων, σχεδιαστών και φωτογράφων συζητούνταν σε όλον τον κόσμο, ο Peter Lindbergh ίσως δεν ήταν το πρώτο όνομα που ερχόταν στον νου. Ωστόσο μπροστά στον δικό του φακό εκτυλίχθηκαν κάποιες από τις πιο αναγνωρίσιμες στιγμές της μόδας.
"Κάθε μια δείχνει σήμερα πιο όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα απ' ότι πριν από 25 χρόνια"
Το εξώφυλλο του για το τεύχος Ιανουαρίου 1990 για την Vogue (με τις Naomi Campbell, Linda Evangelista, Tatjana Patitz, Christy Turlington και Cindy Crawford σε υπερμεγέθη λευκά πουκάμισα) εισήγαγε μια νέα δεκαετία όπου θα πρωταγωνιστούσαν φρέσκα πρόσωπα, και ενέπνευσε το video για το τραγούδι του George Michael "Freedom", το οποίο κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και εδραίωσε τα κορίτσια αυτά ως supermodels γνωστά σε όλους.
"Οι φωτογραφίες αυτές είχαν καταχωνιαστεί σε ένα συρτάρι και ανακαλύφθηκαν οκτώ μήνες αργότερα όταν η Anna (Wintour) ανέλαβε τα ηνία της Vogue," θυμάται ο Lindbergh. "Θα έλεγα ότι η φωτογραφία αυτή από μόνη της δεν είναι κάτι το επανασταστικό, απλά ήταν τελείως διαφορετική από οτιδήποτε είχε τυπωθεί ποτέ ως εξώφυλλο στην Vogue."
"Ήθελα να βγάλω πορτραίτα γυναικών των οποίων τα πρόσωπα να θυμούνται από όταν ήταν 20 ετών."
Για το σημερινό Director's Cut, ο φωτογράφος συνεργάστηκε με την Carlyne Cerf de Dudzeele – την συντάκτρια μόδας της Vogue που είχε συνδυάσει ένα ρούχο Lacroix couture με τζην Guess για το πρώτο εξώφυλλο του Lindbergh στην Vogue το 1988 – για το "The Reunion", συγκεντρώνοντας ξανά τις Cindy Crawford, Eva Herzigova, Karen Alexander, Nadja Auermann και Tatjana Patitz. "Ήθελα να βγάλω πορτραίτα γυναικών των οποίων τα πρόσωπα όλοι γνωρίζουν και τα θυμούνται από όταν ήταν 20 ετών." εξηγεί ό φωτογράφος. "Τώρα είναι ανάμεσα στα 45 και τα 50, και κάθεμια τους μοιάζει σήμερα εξίσου όμορφη κι ενδιαφέρουσα, θα έλεγα μάλιστα πιο όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα απ' οτι 25 χρόνια πριν."
Είτε φωτογράφιζε την Helena Christiansen στην έρημο με έναν εξωγήϊνο στο μέγεθος παιδιού, είτε κρεμούσε την Linda Evangelista από έναν γερανό πάνω από τους δρόμους του Manhattan, ο φωτογράφος έγινε γνωστός γιατί απαθανάτιζε τα ίδια προσωπα ξανά και ξανά, μια πρακτική που δεν απαντάται συχνά στην σημερινή διαρκή μάχη ανεύρεσης του νέου It girl. Τα διαπεραστικά βλέμματα που προκύπτουν από τα χαρακτηριστικά ασπρόμαυρα πορτραίτα ήταν αποτέλεσμα των μακροχρόνιων σχέσεων του με τα μοντέλα του, κάτι που του επέτρεπε να τους γυμνώνει από ότιδήποτε προσποιητό, μια προσέγγιση που έχει τις ρίζες της στην πρώτη καριερα του ως ζωγράφος.
Έχετε πει ότι αγαπάτε να νιώθουν δυνατές. Τι σημαίνει αυτό για εσάς;
Peter Lindbergh: Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να δείξω πως κάθε γυναίκα που πιστεύει στον εαυτό της είναι όμορφη. Δεν θέλω να πείσω καμία, θέλω απλώς να πω "Μην πιστεύεις ότι πρέπει να δείχνεις νεότερη απ' όσο είσαι. Μην πιστεύεις όσους σου λένε ότι κάθε ρυτίδα στο πρόσωπο σου είναι άσχημη κι ότι χρειάζονται παρεμβάσεις για να είσαι όμορφη. Το αντίθετο ισχύει. Μόνο ως ο εαυτός σου μπορείς να είσαι όμορφη"
Το έργο σας είναι γνωστό για την πειραματική του προσέγγιση και την αλήθεια του αποτελέσματος. Τι αποζητάτε να απαθανατίσετε σε μια φωτογραφία μόδας;
PL: Προσωπικά θεωρώ κάθε φωτογραφία μοδας ως ένα πορτραίτο, όσο σημαντική κι αν είναι η μοδα. Νιώθω πως είμαι εκεί για να τραβήξω πορτραίτα γυναικών. Ένας φωτογράφος μόδας οφείλει να συνεισφέρει στον ορισμό της σύγχρονης γυναίκας της εποχής του. Αυτό φυσικά συμπεριλαμβάνει εκτός από την μοδα και άλλες πολιτιστικές και κοινωνικές πτυχές του σήμερα. Ο ορισμός αυτός οφείλει να ξεπερνάει μια εικόνα γυναίκας με ένα φόρεμα.
Και τώρα τι;
PL: Το κύριο μου project είναι μια πολύ μεγάλη μουσειακή έκθεση με τίτλο Peter Lindbergh, a Different History of Fashion στην Kunsthal, Rotterdam, με επιμελητή τον Thierry-Maxime Loriot, ο οποίος είχε επιμεληθεί και την έκθεση του Jean Paul Gaultier στην Kunsthal.
VIA NOWNESS
