3.
Δες στο γυαλί την όψη σου και σίγουρα θα νιώσεις
Πως πρέπει από την όψη αυτή άλλη να γεννηθεί.
Αν τώρα που είναι δροσερή δεν την ανανεώσεις,
Μια μάνα αφήνεις άκαρπη κι εξαπατάς τη γη.
Δείξε μου αυτήν την καλλονή που η μήτρα της η χέρσα
Της συζυγίας σου τη σοδειά ή τ' αλέτρι θ' απορρίψει.
Ποιος είναι τόσο ανόητος που μες στην αυταρέσκεια,
Σαν σ' ένα τάφο τα παιδιά τα ίδια του θα πνίξει;
Καθρέφτη σ' έχει η μάνα σου, σε σένα ανακαλεί
Τον τρυφερό Απρίλη της, της άνοιξης αχτίδες˙
Έτσι από τα παράθυρα του γήρατος κι εσύ,
Θα δεις τα χρόνια τα χρυσά παρ' όλες τις ρυτίδες.
Μα αν δεν αφήσεις πίσω σου μια μνήμη στεριωμένη,
Πεθαίνεις μόνος και μαζί κι η μνήμη μου πεθαίνει
Τα Σονέτα, William Shakespeare, μετάφραση-εισαγωγή Λένια Ζαφειροπούλου, εκδόσεις Gutenberg
