Η Χριστίνα Γκέντζου κατέκτησε το πρώτο μετάλλιο στο para taekwondo για την Ελλάδα, αλλά και το πρώτο μετάλλιο της ελληνικής αποστολής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, γράφοντας ιστορία.
Μιλώντας στα βίντεο της LiFO, εξηγεί πώς το αριστερό της χέρι παρέλυσε λόγω λάθους ενός μαιευτήρα κατά τη γέννησή της. «Έχω μαιευτική αναπηρία στο αριστερό μου χέρι από λάθος γιατρού. Ήταν 100% αναπηρία, αλλά με πολύ κόπο, από τότε που ήμουν μηνών έως τα 12 μου χρόνια, καταφέραμε να φτάσουμε στο 50%. Ήταν μια διαδικασία γεμάτη δυσκολίες, αλλά αυτό αποτελεί ένα σπουδαίο επίτευγμα».
Η αφοσίωση της Χριστίνας στη βελτίωση της αναπηρίας της την οδήγησε στον αθλητισμό, μια προσπάθεια που ξεκίνησε με την κολύμβηση, αλλά κατέληξε στο taekwondo. «Έκανα κολύμπι, αλλά δεν μου άρεσε. Όταν ο αδελφός μου και ο ξάδερφός μου ξεκίνησαν taekwondo, πήγα κι εγώ, στην ηλικία των 12 ετών. Από την αρχή το λάτρεψα. Ως παιδί που δεν είχε κανονικά παιδικά χρόνια, λόγω νοσηλειών και φυσιοθεραπειών, το να βρίσκομαι σε μια σχολή γεμάτη παιδιά ήταν κάτι που με ενθουσίαζε. "Κούμπωσα" με το taekwondo, γιατί είχα αναπτύξει έναν σκληρό χαρακτήρα μέσα από όλες αυτές τις δυσκολίες».
Η μεγάλη ανατροπή για την αθλήτρια ήρθε το 2019, όταν κατέκτησε την τρίτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. «Τότε, ένας προπονητής μού είπε: “Το ξέρεις ότι υπάρχει και para taekwondo;” Ξεκινήσαμε να το ψάχνουμε, αν και στην αρχή δεν υπήρχε ανταπόκριση. Οι περισσότεροι δεν γνώριζαν καν ότι έχω αναπηρία, γιατί το κρύβαμε, δεν επιτρεπόταν. Ήθελα να αγωνίζομαι».
Η επιτυχία της δεν προέκυψε μόνο από τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση, αλλά και από την αμέριστη υποστήριξη της οικογένειάς της. «Νιώθω ευγνώμων για την οικογένειά μου, γιατί όντως ασχολήθηκε με την αναπηρία μου. Εγώ δεν είχα υποστήριξη από το κράτος, μόνο από τους γονείς μου. Έχουμε μάθει στην Ελλάδα να ζούμε έτσι».
