Είναι Δευτέρα, μεσάνυχτα. Περίπου, δηλαδή, την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα και 'γω που τα φοβάμαι λιγάκι, ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ξαφνικά, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, φωτίζει η οθόνη του κινητού μου. «Φίλε SOS. Μπορείς αύριο το πρωί να πας σε μια δουλειά επειδή εγώ δε θα μπορέσω;». Είναι ο κολλητός μου, ο Γιάννης. Κάτι του έτυχε, λέει, και θέλει να πάω στο κέντρο της Αθήνας για να του πάρω ένα έγγραφο που χρειάζεται επειγόντως για τη σχολή.
Την Τρίτη έχω το μοναδικό μου ρεπό εδώ και δύο εβδομάδες και ο Γιάννης το ξέρει. Ετοιμάζομαι να του ρίξω ένα πανηγυρικό άκυρο του τύπου «πω ρε φίλε μια μέρα έχω και 'γω να κοιμηθώ και εσύ με τρέχεις» αλλά συγκρατούμαι. Θα του κάνω τη χάρη γιατί του χρωστάω. Πάντα θα του χρωστάω. Ξέρει αυτός.
Βάζω την αφύπνιση στο κινητό 6.00. Η συσκευή κολλάει λίγο. Νομίζω πως ούτε κι αυτή θέλει να ξυπνήσει τέτοια ώρα. Βλέπεις, όσα χρόνια κάνουμε παρέα μ' έχει μάθει. Δεν ήμουν και ποτέ ο ορισμός του πρωινού τύπου. Αυτές οι ώρες δεν περιλαμβάνονται στον κιρκάδιο ρυθμό μου, στο βιολογικό μου ρολόι, πώς το λένε; Μάλλον το αντίθετο.
Ακούω τον ήχο του ξυπνητηριού κάπου από το βάθος και ξυπνάω έντρομος. Σηκώνομαι μουδιασμένος και πατώντας στις μύτες πάω κατευθείαν στην κουζίνα. Ανοίγω το ψυγείο, βγάζω νερό, παγάκια -τα οποία φυσικά και ρίχνω στο πάτωμα κάνοντας τρομακτικό θόρυβο - και τον Nescafé® Frappé από το ντουλάπι. Παίρνω τον καφέ και αντί να ανοίξω το aircondition και να αράξω στο κρεβάτι, βγαίνω στο μπαλκόνι. Η αίσθηση της πρωινής δροσιάς με χτυπάει καταπρόσωπο.
Το πρώτο φως της μέρας με γαληνεύει αμέσως. Φοράω τα ακουστικά και κάθομαι για λίγο ν' ακούσω μουσική και να απολαύσω τον καφέ μου. Σκέφτομαι ότι είναι όμορφα. Πιο όμορφα απ' ότι περίμενα. Από το μυαλό μου περνάει η σκέψη ότι κάθε καινούργια μέρα μοιάζει με μια νέα ζωή. Αρχίζει να μου αρέσει αυτή η νέα μέρα, αυτή η νέα ζωή. Όταν ξυπνάς νωρίς όλα μοιάζουν εντελώς διαφορετικά.
Παίρνω το backpack και ξεκινάω για τον προορισμό μου. Έξω κυκλοφορούν λίγοι. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Η ζέστη δεν έχει πιάσει ακόμη. Μπαίνω στο λεωφορείο, βρίσκω αμέσως να κάτσω και κοιτάζω από το παράθυρο. Νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Πού είναι ο θόρυβος, oι κόρνες, οι φωνές, τα αυτοκίνητα;
Στο παγκάκι της στάσης μου ένας παππούς ακούει δυνατά μουσική από ένα τρανζιστοράκι. Ξεχωρίζω ένα τραγούδι του Τσιτσάνη για την παλιά Αθήνα. Καθώς προχωράω σε ένα από τα πιο κεντρικά πεζοδρόμια της πόλης ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι τα ρολά των καταστημάτων που ανεβαίνουν και οι φευγαλέες καλημέρες των περαστικών. Πετυχαίνω τη στιγμή που ξεκινά η μέρα και για κάποιο περίεργο λόγο νιώθω υπέροχα.
Η δουλειά τελικά και γίνεται και ξελασπώνω τον κολλητό μου. «Φίλε συγνώμη που σε ξύπνησα τόσο πρωί. Από μένα τώρα πια όποια χάρη θες» μου λέει όταν τον συναντώ. «Όχι ρε κανένα πρόβλημα» του απαντάω. Δεν το ξέρει αλλά το δικό του δώρο είναι μεγαλύτερο.Με έκανε να δω μία άλλη όψη της καθημερινότητας που ομολογώ ότι αγνοούσα.
Μου έβαλε στο κεφάλι το ζιζάνιο και αρχίζω να αλλάζω γνώμη για το πρωί, κάτι που αν μου το έλεγε κάποιος πριν μερικές μέρες σίγουρα θα τον κορόιδευα. Όσο, τα σκέφτομαι όλα αυτά, μου έρχεται στο μυαλό ο άλλος κολλητός μου, ο Γιώργος, ο οποίος είναι πραγματικά μανιακός με το πρωινό ξύπνημα.
Όποτε βρισκόμαστε προσπαθεί να με πείσει πόσο καλό κάνει στον οργανισμό το πρωινό ξύπνημα και πως αν ξυπνάς νωρίς κερδίζεις όλη τη μέρα. Εγώ, πάλι, κάθε φορά που τον ακούω να αρχίζει το ίδιο ποίημα, είτε κλείνω τα αυτιά μου, είτε αυτολογοκρίνομαι.
«Σήμερα ξύπνησα πρωί και ίσως τελικά να μην έχεις και τόσο άδικο» του στέλνω σ' ένα μήνυμα και σχεδόν ταυτόχρονα απορώ με τις ενοχές που νιώθω και την ειλικρίνεια που με διέπει σήμερα. «Είδες που σου τα λεγα; Και αν θες να ξέρεις είσαι πολύ τυχερός γιατί αύριο θα ξυπνήσω νωρίς και θα πάω σ' ένα κοντινό λόφο με θέα σ'όλη την Αθήνα. Θέλω να βγάλω φωτογραφίες για το blog μου. Και συ θα έρθεις μαζί». Θα 'ναι η δεύτερη μέρα σερί που θα ξυπνήσω πρωί και δεν με ενοχλεί.
Τετάρτη πρωί. Χτυπάει η εξώπορτα. Κοιτάζω το ρολόι. Η ώρα 7.00 ακριβώς. «Ξύπνησες ρε;» μου φωνάζει απέξω ο Γιώργος, μάλλον κάπως δύσπιστος. Μέσα σε δέκα λεπτά έχω ετοιμάσει φραπεδάκι και για τους δυο, έχω πάρει τη φωτογραφική μου μηχανή και είμαστε ήδη στο δρόμο. Μισή ώρα αργότερα φτάνουμε στον προορισμό μας αλλά δεν είμαστε μόνοι μας. Εκεί μας περιμένουν και άλλοι φωτογράφοι που τους αρέσει να αποτυπώνουν στον φακό τους το ξημέρωμα.
Αυτό που μου κάνει περισσότερη εντύπωση είναι πως όλοι τους έχουν πολύ καλή διάθεση παρότι έχουν ξυπνήσει νωρίς. Μας χαιρετούν εγκάρδια και με καλωσορίζουν με το απαραίτητο πείραγμα. «Καλωσόρισες νέε μας» μου λένε και αρχίζουν να γελάνε. Η θέα της πόλης τούτη την ώρα σου κόβει την ανάσα. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου αγγίζουν ήδη τα ψηλότερα κτίρια και το φως αρχίζει να την αγκαλιάζει. Με τις μηχανές στο χέρι, όλοι ψάχνουν εκείνη την τέλεια στιγμή.
Η ώρα περνά και η βοή της πόλης αρχίζει να μεγαλώνει. Έχουμε πια κάνει τη δουλειά μας και μπορούμε να φύγουμε. Κάποιοι αρχίζουν να κρίνουν τις φωτογραφίες των άλλων. «Δεν έβγαλες τίποτα σήμερα» λέει ένας απ' τους φωτογράφους που φαίνεται πολύ παλιός στο άθλημα. Δεν ξεφεύγω ούτε 'γω από την κριτική του. «Για νέος, πολύ καλές οι φωτογραφίες» μου λέει γελώντας.
Αφού τους χαιρετάμε, φεύγουμε τρέχοντας. Εγώ πρέπει να πάω κατευθείαν στη δουλειά και έχω αργήσει. Κατεβαίνοντας προς τον πολιτισμό, μας χαστουκίζει η πραγματικότητα κατά πρόσωπο. Άνθρωποι σκυθρωποί, θυμωμένοι, βιαστικοί περπατούν σχεδόν τρέχοντας στους δρόμους προσπαθώντας να προλάβουν κάτι. Τι; Ίσως ούτε αυτοί να μην ξέρουν.
Μέσα σε αυτούς βλέπω και τον δικό μου εαυτό. Εκείνον που ξυπνούσε αργά και έτρεχε να τα προλάβει όλα πανικόβλητος. Αγνοούσα αυτήν την πληρότητα που νιώθω τώρα. Να ξυπνάω πρωί και να ζω τη μέρα από την πρώτη χαραυγή. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάμε πάλι αύριο» λέω στο Γιώργο και από την έκφρασή μου καταλαβαίνει ότι δεν είναι ώρα για διαφωνίες.
Η μέρα, ωστόσο, στη δουλειά δεν εξελίσσεται με τον καλύτερο τρόπο. Ο μόνος τρόπος για να εξιλεωθώ για τη σημερινή μέρα είναι να πάρω τους φίλους μου και να πάμε για μπάνιο το επόμενο πρωί.
Αρχίζω να στέλνω. Οι πιο πολλοί νομίζουν ότι τους κάνω πλάκα. «Καλά ρε τι έπαθες εσύ; Δε ξυπνούσες ποτέ πρωί» μου λέει η φίλη μου η Μαρία. Ήξερε και αυτή πως παλιότερα δε γούσταρα το πρωινό ξύπνημα. Τελικά, με τούτα και με κείνα, τους πείθω. Θα ξεκινήσουμε λίγο μετά τις 6 ώστε να προλάβουμε να δούμε το ξημέρωμα στην παραλία. Όταν φτάνουμε εκεί, δεν υπάρχει ψυχή. Το μόνο που ακούγεται είναι ο φλοίσβος των κυμάτων.
Βγάζουμε τα σέικερ με τον καφέ που έχουμε ετοιμάσει από πριν και αρχίζουμε να πίνουμε κοιτάζοντας τον ορίζοντα. «Η ανατολή είναι πολύ καλύτερη από τη δύση» λέει η Μαρία χωρίς να ζητά τη γνώμη μας. «Κάθε αρχή δεν είναι προτιμότερη από ένα τέλος;» της απαντάω για να το παίξω έξυπνος αλλά δεν φαίνεται να μου δίνει σημασία. «Να το ξανακάνουμε» λέμε με μια φωνή καθώς παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για την πόλη.
«Από την επόμενη βδομάδα όμως γιατί το Σαββατοκύριακο πρόκειται να πάω να δω τους δικούς μου μετά από αρκετούς μήνες» τους λέω και πράγματι ήθελα πολύ καιρό να κάνω αυτό το ταξίδι και το περιμένω πώς και πώς. Συνήθως τα ταξίδια με το αυτοκίνητο τα έκανα μεσημέρι γιατί ποτέ δεν ξυπνούσα. Αυτή τη φορά θα ξεκινήσω πολύ πρωί για να μη χάσω τη μέρα. Βλέπεις; Ήδη μου έγινε συνήθεια.
Βάζω το σακ βουαγιάζ στο πόρτ παγκάζ και ετοιμάζω μπόλικο Nescafé® Frappé για να έχω μαζί μου στο αυτοκίνητο. Οι δρόμοι για ακόμη μια φορά είναι άδειοι. Τα μόνα πράγματα που με καθυστερούν είναι τα φανάρια λίγο πριν βγω από την πόλη. Στην Εθνική πάω σιγά και ανοίγω τα παράθυρα. Η αίσθηση της πρωινής δροσιάς αρχίζει να μου αρέσει πολύ. Ειδικά έξω από την πόλη είναι τελείως διαφορετική. Βάζω χαλαρή μουσική και πίνω καφέ. Τώρα καταλαβαίνω αυτό για την απόλαυση του ταξιδιού.
Μερικές ώρες αργότερα φτάνω στο πατρικό μου. Οι δικοί μου με περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Καθόμαστε να φάμε μεσημεριανό. Και ενώ συζητάμε τα νέα μας, ο αδερφός μου μού λέει πως αύριο θα πάει για πεζοπορία νωρίς το πρωί.
Είναι κάτι που συνήθιζε να κάνει από παιδί, εγώ, όμως, ποτέ δεν τον ακολουθούσα είτε γιατί κοιμόμουν, είτε γιατί βαριόμουν. «Τι ώρα; Θα ρθω και γω μαζί σου» του λέω. Αρχίζει να γελάει. Μαζί με αυτόν και οι γονείς μου. «Μήπως είσαι άρρωστος; Εσύ δε ξύπναγες ποτέ πρωί» παρατηρεί ο πατέρας μου. «Τα πράγματα και οι άνθρωποι αλλάζουν» του λέω και του χαμογελάω.
«Θα φτιάξω και Nescafé® Frappé για να πίνουμε όσο περπατάμε» μου λέει ο αδερφός μου. Όλο το βράδυ το πέρασα περιμένοντας την επόμενη μέρα. Φοβόμουν μη με πάρει ο ύπνος και χάσω τη βόλτα.
«Ξύπνα. Είναι περασμένες 7. Φεύγουμε σε λίγο» λέω μπαίνοντας στο δωμάτιο του αδερφού μου. Αυτός ακόμα κοιμάται. «Καλά ρε γιατί με ξυπνάς από τώρα;» μου λέει κάπως νευριασμένος από το άγαρμπο ξύπνημά μου. «Δεν παθαίνεις τίποτα. Το πρωινό ξύπνημα σου κάνει καλό» λέω και με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια.
Σε μισή ώρα έχουμε ετοιμαστεί. Έχουμε πάρει μαζί μας τα καφεδάκια μας και μια τσάντα γεμάτη φαγητό. Καθώς αρχίζει να ξημερώνει εμείς περνάμε από μέρη γεμάτα παιδικές αναμνήσεις. Βρίσκουμε σημεία παλιά, ξεχασμένα, εκεί που κάποτε παίζαμε ποδόσφαιρο.
«Θυμάσαι τότε που τσακωθήκαμε εδώ και για ένα γκολ που είχε ακυρωθεί;» μου λέει γελώντας ο αδερφός μου. «Ξέρεις ότι δε μετρούσε το γκολ» του απαντώ. Ποτέ δεν κατάφερα να τον πείσω πως η μπάλα δεν πέρασε τη γραμμή.
Σε όλη τη διαδρομή είπαμε πολλά, θυμηθήκαμε άλλα τόσα και δεν σταματήσαμε να λέμε αστεία. «Είχα πολύ καιρό να γελάσω τόσο» μου εξομολογείται ο αδερφός μου λίγο πριν φτάσουμε στο σπίτι και ενώ ο ήλιος έχει κάνει πια για τα καλά την εμφάνισή του στον ουρανό. Πρώτη φορά ξύπνησα τόσο νωρίς και πέρασα τόσο ωραία με τον αδερφό μου. «Όταν ξανάρθω θα το επαναλάβουμε» του υπόσχομαι.
Το Σαββατοκύριακο περνάει γρήγορα και έχει έρθει η ώρα να ξαναφύγω. Αύριο δουλεύω. Στεναχωριέμαι που τους αφήνω αλλά πρέπει να επιστρέψω στη ρουτίνα της πόλης.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χτυπάει το κινητό μου. Είναι ο Γιώργος. «Αύριο, κατά τις 7., κλασικά, θα πάμε με τα παιδιά για φωτογραφίες. Θα ρθεις ε;» με ρωτάει. «Ναι ρε μέσα!» του απαντάω χωρίς να το σκεφτώ στιγμή. Έτσι, αποφασιστικά, «αδράζω τη μέρα» που έλεγε και ο Λατίνος ποιητής.
