ADVERTORIAL
Ένα από τα σημάδια που αποδεικνύουν ότι έχεις περάσει για τα καλά στην ενηλικίωση, είναι ο αριθμός των ανθρώπων με τους οποίους μπορείς να βγεις για βόλτα. Όταν κάθεσαι και σκέφτεσαι σε ποιον θα τηλεφωνήσεις για να πιεις έναν καφέ ή ένα ποτό (και να μπορείς να πεις και δυο κουβέντες παραπάνω) τότε οι επιλογές περιορίζονται με το ζόρι στα δάχτυλα του ενός χεριού... Πολλές φορές ακόμα κι αυτός ο αριθμός δεν σε ικανοποιεί «ποιοτικά» και μένεις τελικά στο σπίτι μόνος γιατί αυτό φαίνεται πιο ουσιαστικό...
Σε κάτι τέτοιες στιγμές αναλογίζεσαι πόσους ανθρώπους έχεις γνωρίσει στη ζωή σου, με πόσους μοιράστηκες τη ζωή σου για κάποιο χρονικό διάστημα και με πόσους τελικά η ίδια η ζωή σε χώρισε χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις ή ουσιαστικές αιτίες. Μόνο και μόνο γιατί έτσι γίνεται... Κάποιοι από αυτούς άφησαν ένα ιδιαίτερο αποτύπωμα πάνω σου σαν μικρό σημάδι πάνω στο σώμα σου που ξεχνάς ότι το έχεις και κάπου - κάπου το βλέπεις στον καθρέφτη και σου θυμίζει στιγμές του παρελθόντος που μοιάζουν να έρχονται από μια άλλη ζωή.
Προσωπικά έχω αρκετά τέτοια σημάδια που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους και καταστάσεις. Όταν συναναστρέφεσαι τους πραγματικά σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου δεν το καταλαβαίνεις τη στιγμή που συμβαίνει, αλλά συνειδητοποιείς πολύ αργότερα πόσο σπουδαίοι ήταν, όταν πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται πόσο καλά σε ξέρουν.
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν τα free press έκαναν ένα ισχυρό come back, βρεθήκαμε να δουλεύουμε μαζί, μια παρέα τελειόφοιτων του Πανεπιστημίου που αγαπούσαμε τον χώρο των περιοδικών.
Ο Βασίλης, ο Αλέξης, η Μυρτώ, η Μπέσσυ και ο Ηλίας γνωριστήκαμε καθισμένοι πίσω από υπολογιστές και δεθήκαμε μπροστά στην αγωνία για το κλείσιμο του κάθε τεύχους και μέσα από τη διαδικασία να δημιουργήσουμε ο καθένας από το πόστο του κάτι διαφορετικό που θα κάνει αίσθηση.
Όταν κοιτάς πίσω στην επαγγελματική σου ζωή συνειδητοποιείς ότι έχεις περάσει από πολλούς χώρους και έχεις κάνει πολλά πράγματα υπηρετώντας διαφορετικούς ρόλους, αλλά υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες δουλειές που σε σημάδεψαν με θετικό τρόπο και σου άφησαν μια πολύ ωραία ανάμνηση, όχι μόνο γιατί έκανες αυτό που σε ευχαριστούσε αλλά και επειδή οι άνθρωποι που γνώρισες σε επηρέασαν για το υπόλοιπο της «επαγγελματικής σου καριέρας».
Η παρέα του Fresh είναι μια τέτοια περίπτωση που δεν ξανά έτυχε στη ζωή μου, ίσως γιατί αυτές τις καταστάσεις τις βιώνεις μια φορά και καλό είναι να τις απολαύσεις γιατί δεν επαναλαμβάνονται. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ήμασταν όλοι απρόσιτοι και κλειστοί παρά την όλη μας κοινωνικότητα, η οποία όμως είχε ένα όριο απαραβίαστο και πέρα από αυτό δεν περνούσε κανείς.
Το γεγονός ότι γίναμε φίλοι τελικά, ήταν σημαντικό κυρίως γι' αυτόν το λόγο. Γιατί μετά από πολλά ξενύχτια και άπειρες ώρες δουλειάς ώστε να βγει στην ώρα του το κάθε τεύχος, όλοι αρχίσαμε να δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό χωρίς να φοβόμαστε τι θα σκεφτεί αυτός που έχουμε απέναντί μας. Γιατί ο «απέναντί μας» είχε γίνει πια ο δικός μας άνθρωπος.... Σύντομα άρχισαν οι πρωινοί καφέδες, τα after office drinks και τα ξενύχτια σχεδόν κάθε Σάββατο βράδυ που κατέληγαν σε μεγάλες συζητήσεις για αισθηματικά θέματα (πάντα επίκαιρα) αλλά και για όσα θέλουμε να κάνουμε στο μέλλον ή δεν προλάβαμε να κάνουμε στο παρελθόν.
Λένε πως είναι δύσκολο να κάνεις φίλους στην ενήλικη ζωή σου, αλλά μερικές φορές η ίδια η ζωή διαψεύδει αυτές τις βαρύγδουπες δηλώσεις και σου αποδεικνύει πως όταν είσαι ανοιχτός να δεχτείς τη φιλία των ανθρώπων που γνωρίζεις, τότε αυτές οι σχέσεις μπορεί να εξελιχθούν σε σχέσεις ζωής άσχετα με το πώς θα έρθουν αργότερα τα πράγματα. Εμείς, ένα ολόκληρο creative team, γίναμε αχώριστοι κολλητοί και αποτελούσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα αφού ο καθένας είχε το δικό του στιλ, απαραίτητο στοιχείο της εικόνας όσων δουλεύουν στο δημιουργικό τμήμα, το οποίο και κοροϊδεύαμε χωρίς συστολή σαν παιδιά Δημοτικού που γελάνε αθώα με το καθημερινό bullying...
Τα χρόνια που συνεργαστήκαμε ήταν από τα πιο ωραία και δημιουργικά τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε φιλικό επίπεδο. Γιατί όσο δύσκολο είναι να ολοκληρώσεις ένα τεύχος περιοδικού, τόσο (ίσως ακόμα περισσότερο) δύσκολο είναι να χτίσεις μια καινούργια φιλία εκεί γύρω στα τριάντα σου που νομίζεις πως έχεις τελειώσει με αυτό το σπορ και από εδώ και πέρα όσοι άνθρωποι γνωρίζεις είναι απλώς συνάδελφοι ή πελάτες...
Κι όμως η σχέση με τα παιδιά του Fresh ήταν μια πραγματική φιλία που δεν είχε να ζηλέψει σε κάτι τις φιλίες του σχολείου όπου όλα γίνονται μέσα σε ένα πλαίσιο αθωότητας και ουσιαστικής αγάπης. Ακόμα και όταν κάποιος διαφωνούσε με κάποιον άλλο – κομμάτι της δουλειάς κι αυτό- βρίσκαμε τη λύση πέρα από τους εγωισμούς που κουβαλάς τόσο ως ενήλικας όσο και ως επαγγελματίας που θεωρείς ότι τα ξέρεις όλα καλύτερα!
Όταν κάποια στιγμή οι συνθήκες τα έφεραν έτσι και χωριστήκαμε, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε επαφή και να μην αφήσουμε την διαφορετική πλέον καθημερινότητα να μπει ανάμεσά μας. Όμως, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, τα συχνά τηλέφωνα άρχισαν να αραιώνουν και η απουσία της καθημερινής επαφής άρχισε να δημιουργεί την απόσταση που μας έγινε μια νέα συνήθεια και μας ανάγκασε να προσαρμοστούμε στο «μακριά»...
Είναι λίγες οι φορές που αυτό το "μακριά" αποδεικνύεται πιο αδύναμο από μια σχέση και στη δική μας περίπτωση υπήρξε σίγουρα πιο ισχυρό αφού σύντομα χάσαμε ίχνη ο ένας του άλλου και καταλήξαμε να μαθαίνουμε νέα από κοινούς γνωστούς, τους οποίους ρωτούσαμε σε κάθε ευκαιρία για τους παλιούς μας φίλους. Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν μαθαίνεις τα νέα του άλλου εκείνο που πραγματικά λείπει είναι η απόφαση να κρατήσεις επαφή ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Να σηκώσεις το τηλέφωνο, να κανονίσεις μια συνάντηση, να ετοιμάσεις έναν Nescafé Gold και να πεις στους φίλους σου πως τους περιμένεις.
Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν μαθαίνεις τα νέα του άλλου εκείνο που πραγματικά λείπει είναι η απόφαση να κρατήσεις επαφή ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Να σηκώσεις το τηλέφωνο, να κανονίσεις μια συνάντηση, να ετοιμάσεις έναν Nescafé Gold και να πεις στους φίλους σου πως τους περιμένεις.
«Στη ζωή μας γνωρίζουμε περίπου 80.000 ανθρώπους. Λίγοι όμως έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον καθένα μας.»
Λένε πως οι άνθρωποι που επιλέγεις για φίλους καμιά φορά είναι πιο σημαντικοί από τους συγγενείς, γιατί τους πρώτους τους επιλέγεις ενώ τους δεύτερους τους βρίσκεις. Είναι αλήθεια πως στη δική μου ζωή υπήρξαν άνθρωποι πολύ σημαντικοί που τους επέλεξα και δικαιώθηκα γι' αυτή την επιλογή. Υπάρχει όμως κι ένας άνθρωπος που «τον βρήκα» και που μάλλον με γνωρίζει καλύτερα κι από εμένα.
Η αδερφή μου είναι από τα λίγα άτομα που γνωρίζουν το κρυφό παρατσούκλι των παιδικών μου χρόνων και το ποια πραγματικά είμαι μέχρι σήμερα. Παρ' ότι κάποια στιγμή μας χώρισαν οι σπουδές και οι πρώτες μεγάλες σχέσεις (που σε αποσυντονίζουν από την υπόλοιπη ζωή σου) καταφέραμε μέχρι σήμερα να έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση που δεν αντικαθίσταται από καμία άλλη.
Όμως, καμιά φορά ακόμα κι αν ξέρεις πόσο σημαντικός είναι κάποιος για σένα, συνειδητοποιείς ότι δεν τον βλέπεις όσο θα ήθελες. Καταλαβαίνεις ότι έχεις πολύ καιρό να μιλήσεις ουσιαστικά μαζί του πίνοντας ένα φλιτζάνι Nescafe Gold και να πεις τα νέα σου. Ξέρεις ότι είναι εκεί αλλά δεν σηκώνεις το τηλέφωνο για να έρθει εδώ...
Στη ζωή μας γνωρίζουμε περίπου 80.000 ανθρώπους. Λίγοι όμως έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον καθένα μας. Αν ρωτήσω τους χιλιάδες ανθρώπους που έχω γνωρίσει πόσοι πραγματικά με ξέρουν, αυτοί που θα μείνουν θα είναι ελάχιστοι, αλλά αρκετοί για να με κάνουν να χαμογελάσω...
Κι αυτό σαν σκέψη είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για να σηκώσεις το τηλέφωνο και να κάνεις αυτή την κίνηση που τόσες φορές έχεις σκεφτεί, αλλά ποτέ δεν την τολμάς. Γιατί, οι πραγματικά σημαντικοί άνθρωποι είναι εκείνο το σημάδι στο σώμα σου που δεν μπορεί να φύγει από πάνω σου ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή σου.
Γι' αυτό το σημάδι αξίζει να αναζητήσεις στις επαφές τα ονόματα εκείνων των σημαντικών ανθρώπων που είτε τους έχασες, είτε όχι και να δουν το όνομά σου στην οθόνη του κινητού ακόμα κι αν δεν μπορούν να το σηκώσουν... Αυτό είναι ήδη μια νίκη απέναντι στο «σχέδιο» της ζωής κι ένα μικρό κλείσιμο του ματιού που σημαίνει «μήπως έχεις λίγο χρόνο τώρα να τα πούμε;»
