Στην αρχή αυτό που παρατηρείς φευγαλέα στις φωτογραφίες του Ρώσου φωτογράφου Arnold Veber είναι ο τρόπος με το οποίο σπαταλιέται η νιότη στη σημερινή Μόσχα. Πάρτι στα κλάμπ, μεθύσια, ναρκωτικά, έρωτες. Το θέμα του δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Ο τρόπος όμως που το προσεγγίζει είναι αυτός που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον σου.
Ο 26χρονος Veber στέκεται σε απόσταση αναπνοής από τους πρωταγωνιστές των φωτογραφιών του. Προσπαθεί να σκίσει το σελοφάν της χαράς των ηρώων του για να αποκαλύψει την θλίψη που βράζει μέσα τους.Τα πάρτι και οι έξαλλες νύχτες είναι το καμουφλάζ του για να κάνει ένα κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο για τη σημερινή Ρωσία και το αβέβαιο μέλλον των νεαρών Ρώσων . Τον ακούμε στις ερωτήσεις που του έθεσε το LIFO.gr
Είναι δύσκολο να δείξεις την ζωή των νέων ανθρώπων χωρίς την πολιτική που επικρατεί σήμερα στην Ρωσία. Δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχει. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής, επηρεάζει τα πάντα. Είναι ένας πανταχού παρών παίκτης που κινεί τα νήματα. Πιστεύω ότι τα πράγματα γίνονται χειρότερα, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι.
—Πες μας λίγα πράγματα για εσένα και το οικογενειακό σου background
Είμαι 26 χρονών και ενδιαφέρομαι για τον κόσμο γύρω μου, πως οργανώνεται και δουλεύει , προσπαθώ να δώσω απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτω στον εαυτό μου. Η μητέρα μου είναι παραγωγός στην κινηματογραφική βιομηχανία, έχει επίσης ταλέντο στην ζωγραφική. Γνωρίζω ότι ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι ζωγράφος. Έχω δει δουλειές του και βιβλία με έργα του, προσωπικά δεν τον έχω συναντήσει ποτέ, έχει κάνει άλλη οικογένεια.
—Γιατί έγινες φωτογράφος;
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν θέμα επιλογής. Ξεκίνησα να συναναστρέφομαι κόσμο και να κοινωνικοποιούμαι εξαιτίας της κάμερας, ήθελα να είμαι κομμάτι σε κάτι μεγαλύτερο, να είμαι απαραίτητος, χρήσιμος, έτσι στα πρώτα βήματα μου προσέφερα τις φωτογραφίες μου στους ανθρώπους γύρω μου και ως αντάλλαγμα έπαιρνα την αποδοχή τους.
Αργότερα η φωτογραφία έγινε ένα εργαλείο με το οποίο εξερευνούσα τον κόσμο, προσπαθώντας να απαντήσω τις ερωτήσεις που εμφανιζόντουσαν κατά την διάρκεια της ζωής μου,
—Μίλησε μου για τους αγαπημένους σου φωτογράφους και για τον τρόπο με τον οποίο επηρέασαν την δουλειά σου
Δεν μπορώ να διαλέξω κάποιος συγκεκριμένα, όμως σχεδόν όλοι οι φωτογράφοι του πρακτορείου Magnum έχουν τις δεξιότητες που θα ήθελα να έχω, θα ήθελα να είμαι ικανός να βλέπω τον κόσμο όπως τον βλέπουν αυτοί.
Αν τώρα μιλάμε για συγκεκριμένα ονόματα, θα έλεγα τον Gueorgui Pinkhassov, ο οποίος σε κάνει να αισθάνεσαι τα χρώματα. Ο Boris Mikhailov, οι σειρές του "Case History" αποκαλύπτουν τη σημασία που έχει η απόσταση, φωτογραφίζοντας θα πρέπει να γίνεσαι ένα με το θέμα της φωτογραφίας, να βρίσκεσαι όσο πιο κοντά μπορείς στο αντικείμενο.
—Οι φωτογραφίες αφήνουν την αίσθηση ότι αναφέρονται σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της χώρας σου. Η καταγραφή της νεανικής κουλτούρας είναι μόνο η αφορμή για αυτό. Για παράδειγμα, το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς που υπάρχει στη Μόσχα.
Είναι δύσκολο να δείξεις την ζωή των νέων ανθρώπων χωρίς την πολιτική που επικρατεί σήμερα στην Ρωσία. Δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχει. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής, επηρεάζει τα πάντα. Είναι ένας πανταχού παρών παίκτης που κινεί τα νήματα. Πιστεύω ότι τα πράγματα γίνονται χειρότερα, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι.
Είναι κάτι που καθένας γνωρίζει, όμως κανένας δεν ξέρει τι να κάνει ή πώς να κατανοήσει κάτι τέτοιο. Φυσικά χρειάζεται να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου και να δώσεις το καλό παράδειγμα, όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πως θα πατάξουμε την διαφθορά και την αυθαιρεσία των δυνατών. Ίσως στο μέλλον να γνωρίζω ή τουλάχιστον ελπίζω σε κάτι τέτοιο.
—Έχεις ποτέ βρεθεί σε κίνδυνο κατά την διάρκεια φωτογράφισης;
Πολύ σπάνια. Μόνο κάποιες λεκτικές απειλές ότι θα σπάσουν την κάμερα. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να τα παρατάς. Θα έλεγα ότι αυτό συμβαίνει 3-4 φορές το χρόνο. Πιστεύω ότι περνάω τις περισσότερες φορές απαρατήρητος και οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία.
—Θα μπορούσες να μας πεις περισσότερα για το προτζεκτ σου «Last Night Iam Done» και τους ανθρώπους πίσω από αυτό;
Είναι η διπλωματική μου στο Rodchenko Art School, της Μόσχας. Είναι ένα βίντεο τριών καναλιών διάρκειας 15 λεπτών. Περιλαμβάνει 200 φωτογραφίες και 100 slides με κείμενα και μερικές φορές βίντεο. Το βίντεο γυρίστηκε σε ένα χρόνο. Από το 2014 έως το 2015. Κατέγραφα 4 φορές την εβδομάδα.
To πρότζεκτ αφηγείται μια ιστορία σχετικά με τους ανθρώπους που εξαιτίας της ανικανότητας τους να λύσουν τα προβλήματα τους προτιμούν να πηγαίνουν σε πάρτι. Περιλαμβάνει σλαιντς με κείμενα που το περιεχόμενο τους συνδέεται με την πόλη και αποκαλύπτει τις πολιτικές όψεις και τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της Μόσχας. Αυτό που φανερώνεται μέσα από το πρότζεκτ είναι ότι τα προβλήματα των ανθρώπων είναι κατά κάποιο τρόπο υπαρξιακά.
—Πολλές φωτογραφίες δείχνουν καταθλιπτικές καταστάσεις. Οι άνθρωποι των φωτογραφιών δίνουν την εικόνα ότι προσπαθούν να ξεφύγουν από τους εαυτούς τους.
Ναι, έχεις δίκιο, όταν όλο αυτό έχει μεγάλη διάρκεια δεν το κάνεις πια για πλάκα, το κάνεις κανονικά σαν να είναι δουλειά, μοιάζει με διακοπές από τις οποίες επιστρέφεις κουρασμένος, όμως εξακολουθείς να το κάνεις κάθε σαββατοκύριακο. Το πρότζεκτ δείχνει μια καταθλιπτική πόλη, η οποία σου υπενθυμίζει τους πολιτικούς και την αυθαιρεσία της κυβέρνησης, μιλώντας κατά προσέγγιση, τα πάντα είναι έτοιμα να τυλιχτούν στις φλόγες και αυτό που προσπαθείς είναι να διασκεδάσεις. Ίσως οι άνθρωποι δεν τρέχουν μακριά από τους εαυτούς τους αλλά τρέχουν μακριά από τον μεγάλο αγώνα που θα έπρεπε να δώσουν
—Μίλησε μας για το αγαπημένο σου club στην Μόσχα και πες μας ποια είναι τα αγαπημένα σου κομμάτια αυτό τον καιρό.
Έχουμε party events σε διαφορετικά μέρη αντί για clubs. Παλιά, υπήρχε ένα καλό κλάμπ το Rabitza, κάθε Σαββατοκύριακο υπήρχε ένα techno rave party διάρκειας 30 ωρών. Η ατμόσφαιρα ήταν καλή, πάντα σε αυτό το μέρος ερχόντουσαν οι ίδιοι άνθρωποι, έτσι η ατμόσφαιρα ήταν φιλική.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια κομμάτια. Έτσι και τα δυο αυτά κομμάτια τα αγαπώ εξίσου. Αγαπώ τα cosmic vibes.
3KZ- Where are you now?
Boards of Canada - Sherbert Head
—Τι είναι ευτυχία για εσένα;
Να βλέπεις το πρότζεκτ σου να πραγματοποιείται σε ένα φυσικό χώρο, να συγκεντρώνεις την προσοχή για κάτι που ξεκίνησε πρακτικά από το μηδέν, όμως η ευτυχία αυτή καθεαυτή δεν ξέρω τι είναι. Μου αρέσει να μαθαίνω νέα πράγματα. Ίσως λοιπόν οι στιγμές που κατανοώ κάτι καινούριο είναι στιγμές ευτυχίας.
—Θα μπορούσες να μου στείλεις μια φωτογραφία με κάτι που αγαπάς;
Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν απο τον φωτογράφο στο LIFO.gr για αποκλειστική χρήση. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια του.
σχόλια