Η εξουσία της πολυ-κατοικίας

Καθώς σφίγγουν σιγά σιγά τα κρύα, οι διαχειριστές στις πολυκατοικίες έπιασαν δουλειά. Μετά από τη θερινή νάρκη του, ο καυστήρας οφείλει να επανέλθει στην ενεργό δράση. Εύκολο είναι; Με το πετρέλαιο στα ύψη και με τόσες διαφορετικές γνώμες και βαλάντια από πάτωμα σε πάτωμα; Ο ηλικιωμένος κύριος του ρετιρέ, που παρά τα 75 του επιμένει να κάνει χειμερινό μπάνιο, δεν παραπονείται επιστρέφοντας από τη Βουλιαγμένη. Αντίθετα η σεβαστή κυρία του τρίτου ορόφου θέλει ζεστά τα πόδια της το μεσημέρι και θα επιθυμούσε ένα καλοριφέρ που δεν σβήνει. Οι φοιτητές στο ισόγειο χαμπάρι δεν παίρνουν. Με δυσκολία μαζεύουν το νοίκι, διάγουν μονίμως εκτός διαμερίσματος, οπότε λίγο τους κόφτει αν το σπίτι είναι ζεστό. Πίνουμε ένα ουισκάκι και ερχόμαστε στα ίσα μας. Πλην όμως το ψώνιο του πέμπτου ορόφου που μονίμως διαβάζει, λες και ισοβίως είναι μετεξεταστέο, δεν το συζητάει -τα σπίτια πάνε μαζί με τη θέρμανση- κόφτε το λαιμό σας, εγώ θέλω ζεστό δωμάτιο. Όσο για τη διαχειρίστρια, που τη θεωρούν υπάλληλο της πολυκατοικίας, αλλά δεν είναι, σπαζοκεφαλιάζει να λύσει το άλυτο πρόβλημα της (μιας) απόφασης των (πολλών) ενοίκων. Η πολυκατοικία είναι κάθετο χωριό και ο διαχειριστής πρόεδρος χωρίς εξουσία.