Πάντα τις φοβόμουνα τις πολύ καλές κυρίες. Από ένστικτο στην αρχή, από στερνή μου γνώση μετά. Τις θυμάμαι σε κάτι συσσίτια κατηχητικών που μοιράζανε ντεβέτες και εικονίτσες στα φτωχά παιδάκια, σε κάτι κατασκηνώσεις που μαγείρευαν εθελοντικά κι είχαν πίσω απ' την κουτάλα τα καρφιά έτοιμα για τη σταύρωση. Όλοι έλεγαν "μπράβο στις καλές κυρίες", αλλά εγώ δεν πολυτσιμπούσα γιατί είχαν ξινισμένες νυφιτσομουρίτσες που δεν ταίριαζαν με καλοσύνες και ανωτάτη χριστιανική.
Τις ξαναείδα σε τηλεμαραθώνιους για τη γιούνισεφ, σε μπαζάρ αλληλεγγύης, σε ψυχωφελή γκαλά - μπροστά μπροστά, με τον σιστοβάρη ριγμένο νωχελικά στους ώμους, με μια αρμαθιά φακαντόρο και τον στυλίστα παραδίπλα να διορθώνει το τιραντάκι.
Ίδιες με τις άλλες, αν εξαιρέσεις την ελεγχόμενη τριχοφυία και τις ανεξέλεγκτες κάμερες.
Βγήκαν και βόλτα στον Πειραιά εσχάτως οι καλές κυρίες. Πάλι μοιράζανε μακαρόνια μέλισσα και ανθρωπισμό. Μόνο που όλα αυτά δεν θέλουνε καμέραμαν, κουρνιαχτό, εφτακόσια χαμόγελα και τριακόσια δύο πλάνα μέχρι να πετύχει το καλό προφίλ.
Και τις ξαναφοβήθηκα. Πολύ, πολύ -πάρα πολύ.
σχόλια