Αν έχεις πνιγεί σε μια κουταλιά νερό και σώθηκες, μια ζωή θα γιορτάζεις τον Άη Νικόλα που σε τράβηξε στο τσακ. Πνιγμένοι απ' τα μαλλιά τους, αυτοδύτες, κορίτσια που δάμασαν τα κύματα κι αγόρια που ξέβρασαν οι ακτές, τον έχουν εικονίτσα στην καρδιά τους τον Άγιο των νερών και των θαλασσών.
Όλους μας τράβηξε στη στεριά να στεγνώσουμε κάποια στιγμή, όλους μας ευλόγησε με μια άμπωτη ή μας έκανε ντα με μια πλημμυρίδα. Άλλοι πήγαν να πνιγούν απ' το σάλιο τους, άλλοι από μεγάλη λύπη. Σ' άλλους βγήκε ο πόρφυρας μέσα απ' τη ντουλάπα, άλλοι είδαν κύματα στον ακάλυπτο.
Κι, όμως, το έκανε το θαύμα του ο δαμαστής των υδάτων, ο Άγιος ο υδρόφιλος με το χαδάκι του το επουράνιο, σωστό βαμβάκι. Μεγάλη η χάρη του, δοξασμένη η αλμυρή γενειάδα του που είδε πολιτείες να βυθίζονται και κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά να πέφτουν με μεγάλα πλαφ από βράχια.
Κι αυτή η χώρα (πιστεύει, δεν πιστεύει στο θαύμα) στον Αρχηγό του ναυτικού της, τον Άγιο που γιορτάζει σήμερα και αύριο και χτες, προστρέχει. Να την τραβήξει απ' το κύμα το άπληστο που τη θέλει ενάλια ομορφιά κι όχι πατουσάκι λεπτόγεω στις αλάνες.
Κι εμείς που παρ' ολίγο να πνιγούμε από ψαροκόκαλο κι από ξενιτιά κι από ζηλιάρη γείτονα κι από πείσμα κι από θυμό κι από φρικτή σφαίρα κι από μεγάλο έρωτα που ναυάγησε στις ξέρες, εμείς οι γοργόνες και μάγκες της έρημης πλατείας, αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε να μας τυλίξει στην κουβερτούλα και να μας τραγουδήσει για σκούνες Μαρίες κι άλλα παυσίλυπα.
σχόλια