Anne Wiazemsky
(14 Μάη 1947 – 5 Oκτώβρη 2017)
Πέθανε η Αννούλα χτες. Στα εβδομήντα της - ''ήταν πολύ άρρωστη'', θα δηλώσει λιτά ο αδελφός της. Ήταν η δεύτερη Αννούλα του Γκοντάρ. Είχε και πρώτη Αννούλα ο Ζαν-Λυκ, του άρεσαν πολύ οι Αννούλες και τις βασάνιζε όμορφα. Αυτή η δεύτερη, η Βιαζέμσκι ή Βιαζεμσκί, (ανάλογα με τη Ρωσίδα ή τη Γαλλίδα μέσα της) ήταν η βασανισμένη Μαρί στον Μπαλταζάρ (Au hasard Balthazar, Robert Bresson, 1966) πριν γίνει Μις Ράδιο Πεκίνο στην Κινέζα (La Chinoise, Jean-Luc Godard, 1967) κι αγαλματάκι ακούνητο, ακίνητο στο Θεώρημα (Teorema,Pier Paolo Pasolini, 1968). Αυτή η Αννούλα ήταν λίγο σκληρή γιατί είχε παππού Ντεγκωλικό και πυλώνα των γαλλικών γραμμάτων και τεχνών και μπαμπά Ρώσσο εμιγκρέ. Έγραφε, όμως, ωραία βιβλία και κατά βάθος ήταν πάντα το δεκαεφτάχρονο κοριτσάκι που έπαιζε κούκλες και Μπρεσόν.
Τη συμπαθούσα πολύ, λίγο λιγότερο από την Καρίνα, αλλά πολύ. Και πάντα θα τη θυμάμαι στη σκηνή που ανεβαίνει τον λόφο, ακούγονται σφαίρες στον αέρα, μία την πετυχαίνει στο πόδι. Ανεβαίνει κι άλλο, πονάει πολύ αλλά ανεβαίνει. Ακουμπάει το κορμάκι της το βασανισμένο στο γρασίδι και ξεψυχάει απαλά και άδικα. Σ' εκείνο το λιβάδι με το λευκό βουνάκι πρόβατα έσχατους αυτόπτες. Βέβαια στο λιβάδι ήταν ο γαϊδαράκος ο Μπαλταζάρ, αλλά εγώ πάντα πίστευα ότι ήταν η Αννούλα με ρούχα γαϊδαράκου.
σχόλια