Αφού χαλκός και πέτρα και στεριά και κύμα...
Αφού χαλκός και πέτρα και στεριά και κύμα
απ' τον πικρό θα σβήσουν νόμο του θανάτου,
ποια σωτηρία θά 'βρει εμπρός σ' αυτή τη λύσσα
η ομορφιά που έχει τη δύναμη ενός ρόδου;
Πώς η γλυκιά πνοή του Απρίλη θα βαστάξει
τις μέρες που μας πολιορκούν και μας χτυπούν,
όταν κ' οι πύργοι οι άπαρτοι ραγίζουν
κ' οι ατσαλένιες πόρτες πέφτουν με τα χρόνια;
Ω σκέψη μαύρη! Αλί μου, πού μπορώ να κρύψω
του Χρόνου τ' όμορφο στολίδι από το Χρόνο;
Ποιο χέρι τη γοργή πορεία του θα κρατήσει,
ποιος απ' τα νύχια του την ομορφιά θα σώσει;
Κανείς! Μα ίσως, ω θαύμα, τούτο το μελάνι
λαμπρή για πάντα την αγάπη μου θα κάνει.
______
Το Σονέτο Νο.18 του μεγαλύτερου ποιητή της ανθρωπότητας, σε μτφ. Στυλιανού Αλεξίου
