When the party is over
Έχω χάσει το μέτρημα με αυτή τη ταινία. Και αυτή τη σκηνή.
Ο δαφνοστεφής γέρος επιστήμων ξαπλώνει στο κρεβάτι του μετά από μια μέρα αλλεπάλληλων κραδασμών και καταφεύγει σε μια επίμονη παιδική ανάμνηση. Η νεανική του ανέφικτη αγάπη εμφανίζεται πάλι, σε μια καλοκαιρινή μέρα γεμάτη σφρίγος και υγεία, τον παίρνει απ' το χέρι και τον οδηγεί να βρεί τον πατέρα του και τη μάνα του που τους έχει χάσει.
Είναι ολόκληρη η ταινία ένα αδιάσπαστο, αμείωτο αριστούργημα -όμως αυτή η σκηνή έχει τέτοια ισορροπία και συμπύκνωση όσο ελάχιστες στην ιστορία του σινεμά. Το απάλευτο βάρος της νοσταλγίας, η ήσυχη απελπισία ότι το παιχνίδι λήγει, το πένθος αλλά και η τσαντίλα ότι μάς έσπρωξαν να παίξουμε σε κάτι που από την αρχή ήταν γνωστό ότι χάνουμε -πλέκονται στον μετεωρισμό ενός ονείρου, το βλέμμα που αντικρίζει το κενό.
Τι ταινία!
