Ανοιχθώμεν, κουνηθώμεν, δύσκολα παραδοθώμεν.
Να γελάσει κανείς με τα 60's σκίτσα του Μποστ ή είναι ομοφοβικά και καραδοκεί η cancel culture;
Μήπως καλώς καραδοκεί;
►
Πώς η γενιά μου έπιασε τα γιοφύρια τα τελευταία 40 χρόνια και δε λέει να τ΄αφήσει
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, πριν μισό αιώνα για την ακρίβεια, αγόραζα τον Ταχυδρόμο, ευλαβικά. Είχε πολύ πλάκα. Ήταν εξωστρεφής, είχε διασημότητες, στήλες, χιούμορ ― και είχε και τον Μποστ. Μ' άρεσε (και μ' αρέσει ακόμη) η καλόκαρδη παραδοξότητά του, τα άλματα της λογικής του, το αδρό του σχέδιο.
Πού τον θυμήθηκα; Είχα μαστόρους στο σπίτι και ανοίχτηκαν ντουλάπια που δεν είχαν ανοιχτεί ποτέ. Ήρθαν στο φως θαμμένα πράγματα για τα οποία δεν ήξερα τι να νιώσω. Η γλίτσα μιας αντιπαθητικής νοσταλγίας κόλλαγε στα δάχτυλά μου, καθώς ξεφύλλιζα παλιά περιοδικά, δικά μου αποκόμματα, θείτσες που γέλαγαν σα δράκουλες.
Έπεσα και πάνω στα σκίτσα του Μποστ. Τον βρήκα ακόμα ωραίο, παράδοξο, αλλά... για στάσου... εδώ, αυτά τα σκίτσα των Άγγλων σταυροφόρων που είναι όλοι αδελφές, με τουρλωμένους πισινούς, εκλιπαρώντας το καυτό, τουρκικό μόριο, ξελιγωμένοι... Μήπως, μέσα στην «καλωσύνη» τους, εκτός από ένα ντροπιαστικό εθνικό στερεότυπο, είναι και ένας κανονικότατος ομοφοβικός εξευτελισμός;
Ακούω ήδη τις αντιρρήσεις της γενιάς μου ― αυτής της γενιάς που αντί να κάνει το σταυρό της που τα πράγματα αλλάζουν, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα από χιλιάδες βίαιες υποκρισίες, ακόμη υπερασπίζεται το σάπιο σάλιο που τρέχει απ' το στόμα της.
Λέει λοιπόν πως ήταν τότε άλλη εποχή κι ότι είναι ανέντιμη αυτή η πρωθύστερη ενοχοποίηση. Ότι όλα αυτά είναι μια ακόμη υστερική παρενέργεια του καλπάζοντος cancel culture. Λέει ότι η πολιτική ορθότητα έχει εξαρθρώσει τα θεμέλια της λογικής, οι νέες ρευστότητες τα έχουν κουκουλώσει όλα με μια ιντελεκσουέλ θολούρα, ποζάτη και τοξική και σίγουρα περαστική― ότι είναι ασύμμετρες οι αντιδράσεις- δεν είναι δα όλα βιασμός και μπούλινγκ, μη κάνετε σα χιονονιφάδες καλέ! Θεωρεί ότι έχει χαθεί το χιούμορ, η σάτιρα, η ανίερη πρωτοπορία, τα ζοριλίκια που ιχνηλατούν νέες επικράτειες στην κουλτούρα. Γιατί όλοι φοβούνται πια να πούνε αυτό που σκέφτονται, τρέμοντας την ακύρωση και τις τσιρίδες.
Υποκριτική γενιά! Έχει πιάσει τα γιοφύρια 30-40 χρόνια τώρα και δεν λέει να τ΄ αφήσει. Σε όλους τους τομείς. Προτιμάει να νοσταλγεί μια κουλτούρα κακοποίησης που έριχνε φάπες στις γυναίκες και γλυκοέκραζε τους θηλυπρεπείς Άγγλους σταυροφόρους, αντί να αποδεχτεί τη νέα κουλτούρα της Ορθότητας που αστυνομεύει την παραβατικότητα, και δοκιμάζει νέες ελευθερίες στη ρευστότητα, τον αυτοπροσδιορισμό και την συμπερίληψη.
Σαν γερόντιο πείσμον, γραπώνεται από τις ντουλάπες και τα μαραμένα κλέη της κι αρνείται να παραδεχτεί πως κατανάλωσε πολύ σκουπίδι, πολλή απάτη, πολλή διαφθορά ― κι ότι σκανάροντας τα άγια των αγίων της ενδέχεται να βρεις αφράτη, καθαρόαιμη βία, εκεί που δεν το περίμενες. Ακόμα και στα πιο αθώα αστεία της παλιάς σου νιότης. Ακόμα και στις ιερές αγελάδες του πνεύματος που σε έχτισε. Ειδικά στη γλώσσα, στις λέξεις. Εκεί που βία αιώνων αφήνει τα ετυμολογικά αυγά της, στο υποσυνείδητο.
Φοβάται ότι αν παραδεχτεί πως έζησε ανελεύθερα, στα διασταυρούμενα πυρά των κόμπλεξ και του φόβου (χούντα, μεταπολίτευση, Πασόκ), θα απαξιωθεί υπαρξιακά, θα είναι να σα μην άξιζε που έζησε. Και θα συρρικνωθεί μπροστά στα νέα παιδιά, που εδώ και τώρα διεκδικούν περισσότερη ελευθερία.
Εξηγείται εύκολα η τόση τσιγκουνιά. Γερνάνε! Κι αυτό είναι δύσκολο, ιδίως αν έχεις ζήσει άχαρα, αν δεν έχεις κάνει κάποιο μάνατζμεντ στο θέμα της μπογιάς σου που περνάει.
Όμως ο κόσμος είναι ωραίος επειδή αλλάζει. Κι είναι ωραιότερος όταν αλλάζει προς το καλύτερο. Θαυμάζω κι εγώ τον Φίλιπ Ροθ, αλλά όντως έχει ένα θεματάκι με τις γυναίκες- δεν επιτρέπεται να μη το συζητάμε. Όντως οι γυναίκες έχουν κακοποιηθεί βάναυσα από την πατριαρχική κουλτούρα. Και ναι, οι ξέκωλοι Άγγλοι σταυροφόροι του Μποστ δεν έχουν μόνο πλάκα- έχουν κοινή καταγωγή από τον Φίφη τον Αχτύπητο. ΄Ετσι γελάγανε τότε με τους gay στις καλόκαρδες ελληνικές επαρχίες και τους οδηγούσαν στην περιθωριοποίηση ή το τρελάδικο. Ας τα κοιτάξουμε όλα με νέο βλέμα, χωρίς εξιδανικεύσεις και κολλήματα ― κι ό,τι αξίζει, θα υπερασπιστεί από μόνο του τον εαυτό του. Ο Σολωμός θα αντέξει την πολιορκία, δεν έχει την ανάγκη μας.
Κι εσύ γενιά μου ξεκαβάλησε και βούλωσέ το λίγο, επιτέλους. Το μεγαλύτερο cancel culture είσαι εσύ! Χρησιμοποιώντας πονηρά την εξουσία σου, δεκαετίες τώρα, συκοφαντείς και ακυρώνεις οτιδήποτε δεν σου μοιάζει ή δεν σου αρέσει - ή ακόμη χειρότερα, ακυρώνεις οποιαδήποτε νεανική κουλτούρα σκάει και απειλεί τη γκρίζα αυθεντία σου. Αν κρίνω από τα ερείπια που αφήνεις πίσω σου και κάτι γατοξεράσματα δίκην Τέχνης, δεν σου επιτρέπεται τέτοιος άφρων καλπασμός!
Βάλε λίγα τριαντάφυλλα στο παράθυρο. Άσε τα νέα παιδιά να αυτοπροσδιοριστούν όπως θέλουν. Και πιές τον καφέ σου, θα κρυώσει...
