Ασφαλώς και δεν πρέπει
Με το Χρήστο και το Σπύρο στα μπορντέλα του Βαρδάρη
Το 1995 είχαμε ανέβει ολόκληρο το «01» στη Θεσσαλονίκη. Για ένα μήνα. Περάσαμε ζωή και κότα. Μείναμε σε ένα φτηνό ξενοδοχείο, νομίζω τζάμπα, γνωστοί γνωστού. Είπαμε, θα σαρώσουμε τα πάντα, από ravers μέχρι θεούσες. Και σεξ φυσικά, ήμασταν όλοι στα ντουζένια μας.
Στο Βαρδάρη μάς πήγε ο Χρήστος Παρίδης. Ήξερε μια καθαρίστρια μπορντέλου. Μάς άφησε να φωτογραφίσουμε το κουκλίστικο πορνείο, με τα σεμέν, στα μεσοδιαστήματα των συνευρέσεων.
Αυτός που μισοφαίνεται στη φωτογραφία είναι ο Χρήστος.
Τότε λάτρευα τον Άκη Πάνου. Είχα βάλει τίτλο στο άρθρο «Ασφαλώς και δεν πρέπει». Δεν φανταζόμουν ότι λίγα χρόνια μετά, αυτός που εξέφρασε όσο κανείς την ευθύτητα και την τόλμη, θα σκότωνε πισώπλατα έναν άλλο άντρα― τον εραστή της κόρης του.
Τις φωτογραφίες του Βαρδάρη, τις είδα στο μπλογκ του Στάβερη.
Το απίστευτο τραγούδι κανείς δεν το είπε ξανά όπως η Βίκυ. Αλλά ο Μάλαμας τού έδωσε πρόσφατα μια νέα προοπτική, που πολύ μ' αρέσει.
