Ταξίδι στην Ιταλία: αφύσικα αψεγάδιαστο, αφύσικα μοντέρνο
Βλέποντας επιτέλους το αριστούργημα του Ροσελίνι
Xμ, τώρα καταλαβαίνω.
Άκουγα χρόνια γι' αυτό το φιλμ- το αριστούργημα του Ροσελίνι. Που λείανε το δρόμο για την αμέριμνη πικρία που διαπνέει τα υπαρξιακά δράματα του Αντονιόνι, ειδικά την Avventura.
Και βέβαια είχα διαβάσει τα κατεβατά στον Σύγχρονο Κινηματογράφο (που εμιμούντο τον ενθουσιασμό των Cahiers du Cinema γι' αυτή την ταινία).
Το είδα επιτέλους το μεσημέρι, 60 χρόνια μετά τη δημιουργία του -αφύσικα αψεγάδιαστo, αφύσικα μοντέρνο.
Καταλαβαίνω γιατί είναι αριστούργημα. Το 1954 ήταν μεγάλο τόλμημα να επιλέξεις αυτό το ύφος του λεπτού μετεωρισμού, ως εάν οι χειρονομίες όλες να μένουν ανολοκλήρωτες, διστακτικές -ξεκρέμαστες. Ταίριαξε με τον ψυχισμό του καλλιεργημένου ζευγαριού που ταξιδεύοντας στην Ιταλία (στα περίχωρα της Νάπολης) ανακαλύπτει ότι και η αγάπη του είναι μετέωρη, ξεκρέμαστη -ταυτόχρονα όμως θεμελίωσε μια νέα γλώσσα κινηματογραφική για να μιλάς για την μοντέρνα έκλειψη των αισθημάτων.Για το μπέρδεμα των σχέσεων.
Κόντρα στη στερεότητα των απλοϊκών σχημάτων (ναπολιτάνες έγγυοι παντού, ζευγάρια που τσακώνονται με φωνές και φιλιώνουν με δάκρυα, δραματικές λιτανείες με θαύματα), το sophisticated ζευγάρι βασανίζεται από την πολλή ελευθερία του, ανιά κάνοντας ό,τι θέλει.
Μέχρι που ένα θαύμα τους σώζει.
Ναι, αριστούργημα.
