Για καλή σου τύχη υπήρχε εκεί ένα δάσος
«... ακόμα κι η απόγνωση είναι κερδοφόρα
αν από μια καλή τύχη
χρειάστηκες να ζήσεις λίγο παραπάνω»
Aυτοί οι τρεις σπουδαίοι στίχοι της Σιμπόρσκα από το «Γέλιο» (σπουδαίο είναι σχεδόν ολόκληρο το έργο της ούτως ή άλλως), μου έχουν κολλήσει, καθώς περπατάω δίχως περιττές σκέψεις τους δρόμους της ξένης χώρας. Τους καταλαβαίνει όποιος μεγαλώνει χωρίς να ξεχνά ότι δεν είναι αυτονόητο να ζει.
Αυτός ο πυρετός στο αίμα και ο απλός τρόπος που όλα ξαφνικά γίνονται ένα στο μυαλό (από τις πιο αμυδρές παιδικές εικόνες, μέχρι τα πρακτικά της δουλειάς), ίσως είναι και η ευτυχία. Ή (για να αποφύγουμε τα μεγάλα λόγια), μια τύχη καλή.
Υπάρχει κι άλλο ένα συγκλονιστικό της ποίημα που μιλά ακριβώς γι' αυτό: τι τρελή καραμπόλα θριάμβου είναι το να ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί. Ιδίως σε «λιμένας πρωτοϊδωμένους».
Το παραθέτω στην μετάφραση του Βασίλη Καραβίτη (εκδ. Σοκόλη)
Για κάθε ενδεχόμενο
Θα μπορούσε να έχει συμβεί.
Έπρεπε να συμβεί.
Συνέβη νωρίτερα. Αργότερα.
Πιο κοντά. Μακρύτερα.
Δεν συνέβη όμως σε σένα.
Επέζησες γιατί έτυχες ο πρώτος, ·
Επέζησες γιατί έτυχες ο τελευταίος.
Γιατί ήσουνα μόνος. Γιατί υπήρχαν άνθρωποι.
Γιατί έστριψες αριστερά. Γιατί έστριψες δεξιά,
Γιατί έπεφτε βροχή. Γιατί έπεφτε μια σκιά.
Γιατί επικρατούσε ηλιόλουστος καιρός.
Για καλή σου τύχη υπήρχε εκεί ένα δάσος.
Για καλή σου τύχη δεν υπήρχαν δέντρα.
Για καλή σου τύχη υπήρχε μια κουπαστή.
Ένας γάντζος, ένα δοκάρι, ένα φρένο, μια κορνίζα,
ένας κόμπος, ένα χιλιοστόμετρο, ένα δευτερόλεπτο.
Για καλή σου τύχη ένα άχυρο επέπλεε στο νερό
Χάρη στο, επειδή, μολονότι, παρά το γεγονός.
Τι θα είχε συμβεί αν μεσολαβούσε,
ένα χέρι, ένα πόδι, μόλις μια ίντσα απόσταση,
μόλις μισή τρίχα διάστημα
από σκέτη σύμπτωση;
Λοιπόν, είσαι τώρα εδώ; Ακόμα με την
αίσθηση του Ιλίγγου;
Το δίχτυ είχε μια τόση δα τρύπα κι εσύ
κατάφερες μεσ’ απ’ αυτή να ξεγλιστρήσεις;
Δεν έχει τέλος ο θαυμασμός, η σιωπή μου.
Άκου
πόσο γρήγορα χτυπάει ή καρδιά σου μέσα μου.
