Κάτι ανεπανάληπτο που το ΄φαγαν οι ψύλλοι
ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΛΥΠΑΜΑΙ. Γι αυτούς που πριν τα κόμματα και πριν τα σόσιαλ, μάς ένωνε η μουσική, οι υπερβολές, το σεξ και τα ξενύχτια. Και χαθήκαμε. Ηλιθίως.
Εκείνος ο δεσμός ήταν πολυτιμότερος γιατί στηριζόταν στην ποίηση και τα πάθη, όχι στα συμφέροντα που προσποιούνται την ιδεολογία.
Ήταν κάτι ανεπανάληπτο που το ΄φαγαν οι ψύλλοι. Και το οποίο δύσκολα επαναλαμβάνεται, έτσι όπως γίναμε όλοι καχύποπτοι και απρόσιτοι, λόγω ηλικίας.
Το να διαλέγεις τη ζέστη του παχνιού, αντί για την ελευθερία της αληθινής γνώμης σου (όσο μοναχική κι αν είναι), δεν είναι μόνο ένδειξη μαρασμού, αλλά και έλλειψη ταλέντου.
Υπήρξαμε ατάλαντοι.
