Κενό και άτομα
Ήταν πολύ οκέι ξαφνικά, που ενώ εγώ πονούσα, άκουγα τα γέλια τους
ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΗ με τοπική αναισθησία σε ένα λαϊκό νοσοκομείο. Φόρεσα το ρόλεξ, που δεν το φοράω ποτέ, για να εντυπωσιάσω τα γιατρουδάκια. Ότι δεν είμαι σαν τους άλλους.
Αλλά δεν έδωσαν σημασία. Με ξάπλωσαν σαν κρέας στο ακατάστατο κρεββάτι και κράτησαν τα στοιχεία μου στο pc. Kάθε τόσο αφαιρούνταν, κοίταζαν τα μηνύματα στο messenger, σκρόλαραν στο fb. Μίλαγαν μεταξύ τους για άλλες υποθέσεις. Δεν ήμουνα τίποτα ιδιαίτερο.
Θύμωσα λίγο. Έκαναν κάτι που σήμαινε τόσα για μένα, με αδιαφορία. Γέλαγαν. Εγώ φοβόμουν κάπως.
Αλλά έτσι όπως ήμουν μπρούμυτα κι ένοιωθα έναν υπόκωφο πόνο στα θεμέλια των κοκκάλων μου, πρωτόγνωρο, είδα το χάος στο φτωχό δωμάτιο με τα σκισμένα δέρματα και άστραψε μια σκέψη.
Ναι, είμαστε απλώς άτομα στο κενό, έχει δίκιο ο Λουκρήτιος. Σωματίδια που κινούνται στο κενό, συγκρούονται, σμίγουν και φτιάχνουν αστέρια, λάσπη κι ανθρώπους. Πλούσιους και φτωχούς. Ευαίσθητους και βλάκες. Όλα από το ίδιο ύφασμα. Θνητά όλα. Δεν υπάρχει θεός ούτε διάβολος ούτε επέκεινα· μόνο αυτό το πανηγύρι της φυσικής ―κενό και άτομα, κενό και άτομα, κενό και άτομα― που έτσι όπως συντίθενται, αποσυντίθενται.
Ήταν πολύ οκέι ξαφνικά, που ενώ εγώ πονούσα, άκουγα τα γέλια τους, έβλεπα τα σέξι τους κορμάκια- με άγγιζαν με το τρυφερό τους δέρμα. Μπορούσες να το πεις και χάδι.
Όλα είμαστε από το ίδιο ύφασμα, λοιπόν. Που τρέμει με τις 5 αυτοκρατορικές αισθήσεις του στο κενό. Το απόλυτο κενό ― σόρι θρησκείες, σόρι οικογένειες, σόρι κράτη.
Στο ίδιο τέρμα πάμε όλα. Όλοι. Απλώς είμαστε σε διαφορετικό χιλιόμετρο της κούρσας. Ευτυχισμένος εκείνος που δεν άφησε τις στιγμές να φύγουν και την κατάλληλη στιγμή, έκοψε τον καρπό.
Καλό καλοκαίρι σύντροφοι.
