Στο λεύκωμα του Καστανιώτη «Από τα "Εδώδιμα Αποικιακά" στα σούπερ μάρκετ» βρήκα αυτό το πρωτοσέλιδο της Σκριπ. Μου έκανε εντύπωση ο παρατατικός τρόπος στις λεζάντες, που περιγράφει τα καμμένα κτίρια στην πυρκαγιά του 1902 στην Οδό Αιόλου, η οποία αποτέφρωσε μεταξύ άλλων και το πρωτοποριακό κατάστημα Εδώδιμων -Αποικιακών του Θανόπουλου.
Ένα αιώνα μετά, είδα τον ίδιο απλό και αποτελεσματικό τρόπο στο multimedia story με το οποίο οι Νew York Times πρόβαλλαν στο site τους την πορεία του φορτηγού που χρησιμοποιήθηκε από τρομοκράτες στη Γαλλία. Εγκάρσια ο δρόμος με τα μαγαζιά, η δολοφονική διαδρομή, πόσοι χτυπήθηκαν σε κάθε σημείο κ.λπ.
Αν δεν είστε της δουλειάς, ίσως θεωρείτε ότι δέκα άτομα βιδώνουμε μια λάμπα. Κι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία ρε παιδί μου να σκεφτείς κάτι τέτοιο! Αλλά σχεδόν πάντα το απλό και καταφανές αξίωμα της δουλειάς μας («Να λες ιστορίες...») είναι το τελευταίο που δοκιμάζουμε πια, θολωμένοι από την υπερπροσφορά αφηγηματικών μέσων.
