Ακόμη μια μέρα στην πολιτεία του χάους
40 βαθμοί Κελσίου, προτελευταία μέρα του Σεπτέμβρη. Βόλτες στο Ζαμάλεκ. Η περιοχή θεωρείται κυριλέ, αλλά το Κάιρο είναι πάντα Κάιρο.
Η Malaika ξεκίνησε σαν μια μικρή επιχείρηση που τόλμησε να δώσει στην «αιγυπτιακότητα» πρωτοποριακό design. Γίνονται όλο και καλύτεροι, όλο και μεγαλύτεροι. Έχουν κάποια σχέση και με το περιοδικό Cabana- είναι ενήμεροι και για τη συνεργασία με Μουσείο Μπενάκη. Το μαγαζί τους σ΄ένα ήσυχο, πράσινο δρόμο. Αληθινό γούστο.
To grotto ενός παράφρονα
Λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα grotto πολύ αλλόκοτο. Παλιά γύριζαν ταινίες εδώ τύπου exotica (πολύς καλός και παλιός Chachine υπάρχει στο Netflix, o Oμάρ Σαρίφ εκτυφλωτικός στους πρώτους ρόλους του). Τώρα έρχονται οικογένειες και ζευγαράκια.
Μέσα στην κεντρική σπηλιά βλέπω κάτι που με μαγεύει.
Νυχτερίδες! Εκατοντάδες νυχτερίδες κρεμασμένες ανάποδα από την οροφή. Μερικές πετάνε με ένα τσιριχτό κρωγμό― μού κάνει εντύπωση ο ανάλαφρος τρόπος που ανοιγοκλείνουν τα φτερά τους. Σα χελιδόνια χωρίς χαρά και δίχως σαϊτιές.
Για να συμπληρώσει το cabinet of curiosities, ο αρχιτέκτων του grotto ενέθεσε στους τοίχους βιτρίνες με νεκρά ψάρια στη φορμόλη και άλλα θαλασσινά πτώματα.
«Fish! Fish!» μού λέει ο γηραλέος φύλακας. Γελάει και δείχνει σε ένα σημείο του κήπου. Νεύει με το κεφάλι, «πήγαινε».
Κι εδώ πράγματα πεθαμένα ή μισοπεθαμένα.
Η κύρια ατραξιόν είναι ένα ενυδρείο με χελώνες. Ο καιρός κι η ζέστη έχουν κάνει το νερό, θολό πολτό. Υψώνουν το κεφάλι με αγωνία, σα να παλεύουν ν΄ανασάνουν, χτυπάνε με τα πτερύγιά τους το τζάμι, προσπαθούν να σκαρφαλώσουν, να βγούνε απ΄το κοπρόνερο. Με γέλια, οι επισκέπτες τις σηκώνουν, τις κρατάνε, για να βγάλουν σέλφις.
Καιρό θέλω να φωτογραφίσω το ξενοδοχείο. Μarriott Zamalek. Παλιό ανάκτορο, ωραίο. Ωστόσο...
... δεν μπορείς πια να το χαρείς. Στίφη Σαουδάραβες το εποικούν με συμπλεγματική αλαζονία. Έρχονται εδώ για να κάνουν όσα δεν κάνουν (φανερά) στη χώρα τους. Να ντυθούν με μάρκες, να πιούν, να νοικιάσουν σεξεργάτριες. Τα μεσάνυχτα, τα ταξί ξεβράζουν καραβιές με πόρνες― μερικές κάθονται στα ασανσέρ των ορόφων, δήθεν βάφονται, και σου λένε «Ηiii», όταν γυρνάς στο δωμάτιό.
Στο μετρό του Καΐρου (να, ένα μετρό πιο άχαρο από το ελληνικό), επανέρχεσαι στην πραγματικότητα της πόλης.
Τα βράδια της Πέμπτης είναι ιδανικά για ένα ποτό στo ρετιρέ του Lotus. Ξημερώνει «Κυριακή». Καμμιά φορά ανάβουν τα κέφια. Έχουν ένα μαγνητόφωνο και βάζουν ό,τι θέλει ο καθένας. Πολλοί προτιμούν το ραπ του Marwan Moussa, αλλά και Ruby, σήμερα ξαφνικά έβαλαν το Fakarouni της Καλσούμ. Πάντως και τις τρεις φορές που ήρθα έμαθα (με το Shazam) ένα τραγούδι που ακούω συχνά στην Αθήνα, πηγαίνοντας στο γραφείο. Αυτό:
Eδώ έμαθα και για το τραυματικό επεισόδιο της LGBT κοινότητας― της ολικά αθέατης. Μια κίτρινη δημοσιογράφος, τύπου Τριανταφυλλόπουλος, έκανε έφοδο με κάμερες σε ένα χαμάμ κοντά στο σταθμό των τρένων και μετέδωσε live την διαπόμπευση όσων σύρθηκαν έξω γυμνοί μέχρι την κλούβα. Τους έκανε μάλιστα και ερωτήσεις. Για μια χώρα που κυνηγάει απηνώς την ομοφυλοφιλία, αυτό ισοδυναμούσε με έγκλημα. Και πράγματι σχεδόν όλοι οι συλληφθέντες καταστράφηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το χαμάμ έκλεισε. Τουλάχιστον, η δημοσιογράφος αντιμετωπίστηκε έκτοτε με την περιφρόνηση που της άξιζε. Ακόμη και οι πιο συντηρητικοί θεώρησαν ότι το τερμάτισε.
Αυτό είναι το περίφημο χαμάμ! Το βρήκα σε ένα ανύποπτο σοκάκι της αγοράς, κάτω από την πλατεία Ραμσή, ρωτώντας δεκάδες ανθρώπους που με κοίταζαν αποσβολωμένοι. Ίσως είναι το τελευταίο λαϊκό χαμάμ του Καΐρου. Δεν κατάλαβα αν λειτουργεί ή όχι. Ο άνθρωπος στην είσοδο, απλώς χειρονομούσε να φύγω― ανένδοτος να βγάλω φωτογραφίες. Με ένα καλό μπαξίσι όμως όλα γίνονται.
Ίσως δεν δίνετε δεκάρα, αλλά είμαι περήφανος που τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες με το κινητό. Είναι ντοκουμέντο για την μυθολογία του community.
Το Κάιρο βέβαια, δεν είναι πλέον αυτά. Υπάρχει μια καταπληκτική νέα γενιά που συνδυάζει την παλιά απλότητα (ή αγνότητα) των Αιγυπτίων, με τη ελεύθερη γνώση που χαρίζει το ίντερνετ. Πλέον ξέρουν τι χάνουν ζώντας εδώ, ξέρουν τι παίζει, ξέρουν τι θέλουν. Όποτε μιλώ μαζί τους (όχι πολύ, αλλά ακόμη και για έναν αγοραφοβικό όπως εγώ, εδώ συμβαίνει) δεν νοσταλγώ καθόλου τα παλιά, όταν πρωτοήρθα φοιτητής, πριν 40 χρόνια― η γη αυτή μου φαίνεται πάντα από χρυσάφι, και το νέο πνεύμα που μυστικά διαπνέει το παλλόμενο underground, μου φαίνεται ποιητικό και γάργαρο, λαχτάρα για ελευθερία που, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα κατορθωθεί, ησύχως ή βιαίως...
