Τα γούστα
Οι ηδονές μας έχουν κάτι τυχαίο και ετεροκαθοριζόμενο. Σπανίως φτιάχνουν μια χαρά ολάκερη.
Μια λεπτή κλίση βλέμματος χωρίζει την αίσθηση επιτυχίας από την αίσθηση αποτυχίας που μπορεί να έχει κάποιος στη ζωή του. Αυτά που τη μία μέρα σού φαίνονται κατακτήσεις, την άλλη, υπό άλλο φως, μπορεί να σού φανούν κούφια. Χωρίς ουσιαστική χαρά.
Αν αφαιρέσεις, κατα περίσταση, την κοινωνία, τη σεξουαλικότητα, την οικογένεια κ.ο.κ. από το ζύγι, το αποτέλεσμα ποικίλλει δραματικά.
Οπότε, όλα είναι στο ζύγι. Στη μονάδα μέτρησης.
Βάσει ποιού μέτρου ζύγισα τη δική μου ζωή;
Έχω περάσει περιόδους που μέτρο ήταν η απόλαυση. Άλλες η δημιουργία. Και ορισμένες, η αγάπη.
'Ηταν όμως μέτρα που τα όριζε η τύχη. Η συνήθεια. Ο φόβος. Ή το συμφέρον. Εξ ού και το τελικό αίσθημα, είχε κάτι νόθο… Κάτι που με κάνει τώρα να αναρωτιέμαι: έζησα τη ζωή μου με ειλικρίνεια ή με πειραγμένο ζύγι; Πέτυχα ή απέτυχα;
Δεν έχει βέβαια ιδιαίτερη σημασία. Ό,τι έγινε, έγινε. Σε λίγα χρόνια, κανείς δεν θα ασχολείται πιά…
Είναι όμως ξενέρωμα, στο σύντομο ανέκδοτο που είναι η ζωή, να μη βάζει ο άνθρωπος τους όρους του. Αλλά να άγεται και να φέρεται από τα γούστα της στιγμής ή, ακόμη χειρότερα, της κοινωνίας.
