Ακόμη μια προσπάθεια (ίσως η έκτη) να φωτογραφίσω τα χρώματα αυτών των κρίνων που ένας ανώνυμος καλλιτέχνης ζωγράφισε στη μινωϊκή Αμνισό 37 αιώνες πριν. Τα κλαδιά με τα λογχοειδή ή στρόγγυλα φύλλα. Ένα φάσμα χρωμάτων, που δείχνει συγκρατημένο τώρα κάτω από το κόσκινο του χρόνου, αλλά ίσως κάποτε ήταν χτυπητό, σα διαφήμιση του Versace. Την αμαρτία μου τη λέω. Προτιμώ τα αγάλματα γυμνά από το αρχικό τους χρώμα, τη διαφάνεια του μαρμάρου (που το φως βγαίνει μέσα απ' τις φλέβες του), τις τοιχογραφίες που τα χρώματά τους φέγγουν σιγά, σαν χώμα όλα, γαιώδη και ρόδινα ― είναι άθλος να τα φωτογραφίσεις χωρίς να μπεις στον πειρασμό να τα μπουστάρεις μετά, με τα πλαστικά, ντίτζιταλ γκατζετάκια.
Στο Μουσείο Ηρακλείου (ένα από τα σημαντικότερα της χώρας) το κλιματιστικό δεν λειτουργεί, ένα μήνα τώρα. Η μπόχα στην αίθουσα από τους ιδρώτες είναι αποπνικτική. Είναι, λέει, αντίποινο στην απόφαση της κυβέρνησης να κάνει το Μουσείο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που μπορεί να χαράσσει αυτόνομη πολιτική, διαχειριζόμενο τα ίδιο πόρους αλλά και χορηγίες. Ίσως είναι και ανεπάρκεια του γελοιωδέστατου προέδρου του Μουσείου κυρίου Γρυσπολάκη, που έγινε σήμερα διάσημος με τα ρατσιστικά του σχόλια ΕΔΩ. Οι ξένοι επισκέπτες ήταν απορημένοι και κάπως έξαλλοι. Προσωπικώς αυτά θεωρώ σημαντικά θέματα (όπως και το γεγονός ότι στη Δήλο δεν υπάρχει νερό για τους επισκέπτες, επειδή λόγω των επισκευών έχουν κλείσει όλα) και όχι ότι ο ΣΕΑ διεκδικεί το κτιριάκι του για να κάνει άσχετες εκδηλώσεις.