Τι είναι ο πόλεμος;
ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΝΕΚΡΩΝ
.
.
.
.
.
.
ΑΦΟΤΟΥ ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ GETTY ανέβασε αυτή τη φωτογραφία στη συνδρομητική ροή του, δεν έχω ησυχία. Στην αρχή την απέφυγα. Έπειτα την είδα με φρίκη. Τελικά σφηνώθηκε στο μυαλό μου. Ξαναμπήκα δυο-τρεις φορές για να πιστέψω αυτό που είδα.
Ώστε αυτό είναι ο πόλεμος. Όχι οι θεαματικές φωτογραφίες με τα τροχιοδεικτικά σαν ασημένιες κλωστές στον ουρανό ούτε οι εκρήξεις σαν από ταινία δράσης. Ούτε τα κτίρια που καταρρέουν – τόσο θεαματικά!
Όχι. Ο πόλεμος είναι δύο νεκρά παιδιά στο νεκροτομείο της Γάζας. Κίτρινα και ματωμένα. Με το χώμα κολλημένο στα μάτια και τον κρόταφο – σα λάσπη. Δυό παιδιά που πήγαν αδιάβαστα, ήδη άκαμπτα, και δεν πρόλαβαν να καταλάβουν τίποτα. Που πιθανόν δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη «κτηνωδία», «αποθηρίωση», «εγκληματίας».
Με αρρωσταίνει βέβαια και η οδύνη στα μάτια και τη στάση των συγγενών. Αυτός που κοιτάει στο τοίχο με οργή, αυτός που πιάνει το κεφάλι του και δεν το χωράει ο νους του, ο γεροντότερος που αγγίζει το παιδικό κεφάλι που γέρνει- σαν σπασμένος μίσχος. Αλλά όλοι αυτοί ξέρουν τι ζουν. Στον κόσμο που δημιούργησαν ή στον κόσμο που τους φυλάκισαν.
Tα δυο παιδιά, είναι πεθαμένα, χωρίς να ξέρουν καν γιατί. Μακριά για πάντα από την έστω ριψοκίνδυνη ζωή ― εκεί που δεν υπάρχει πόλεμος παρά μόνο ο άδικος θάνατός τους.
Αυτό λοιπόν είναι ο πόλεμος;
Όχι ακριβώς. Στον πόλεμο υποτίθεται πολεμούν ενήλικες. Πεθαίνουν ενήλικες.
Αυτό δεν είναι πόλεμος· αυτό απλώς είναι ένα έγκλημα. Κατά της ανθρωπότητας, κατά της έννοιας του ανθρώπου.
Όσοι έχουν αίμα στις φλέβες τους, ακόμη, θα έπρεπε να το καταδικάσουν.
